Οι Pearl Jam, με τον έννατο δίσκο τους, φαίνονται να πάτησαν όντως το πλήκτρο backspace και το αποτέλεσμα μας ξαφνιάζει ευχάριστα!
Είναι αξιοθαύμαστο το πώς οι rockers από το Seattle, μετά από τόσα χρόνια καριέρας, είχαν φυλάξει τελικά τέτοια αποθέματα ενέργειας. Το Backspacer έχει έναν αέρα ανανέωσης μέχρι και στην παραμικρή του λεπτομέρεια κάνοντας τους Pearl Jam να ακούγονται και πάλι νέοι και τολμηροί (που παίζουν βεβαία αξιοπρόσεκτα καλά).
Χωρίς να υιοθετήσουν κάποιο «μοδάτο» στερεότυπο (η ιστορία τους η ίδια δείχνει πως πάντοτε οι μόδες τους προσπερνούσαν και τους άφηναν μουσικά ανέπαφους), έκαναν την μουσική τους ζωηρότερη χρησιμοποιώντας ως καμβά αυστηρά το –δικό τους- rock n’ roll και ως χρώματα το new wave και την pop.
Δεν υπονοώ πως οι Pearl Jam είναι πλέον ασόβαροι και «χαρούμενοι». Αυτό που θέλω να πω περιγράφεται τέλεια μονάχα από τους ίδιους και την ατμόσφαιρα (ή την έλλειψή της ανα περιπτώσεις) που κατάφεραν να δημιουργήσουν εδώ.
Πρωτόγνωρα σύντομο,με λίγα κομμάτια για τα δεδομένα των Pearl Jam, το Backspacer λέει πάρα πολλά μέσα από τη λακωνικότητά του και σε αφήνει με μια απρόσμενη επιθυμία να το ξανακούσεις από την αρχή.
Στις πιο πρακτικές λεπτομέρειες τώρα, τεράστια «ευθύνη» για τη μορφή αυτής της δουλειάς φαίνεται να έχει ,εκτός από τη διάθεση του συγκροτήματος, και ο παραγωγός Brendan O’ Brien.
Δια στόματος Eddie Vedder:
«Στο παρελθόν ο Brendan μπορεί να μας υποδείκνυε κάποια αλλαγή σε ένα κομμάτι κι εμείς να αρνούμασταν να την πραγματοποιήσουμε. Αφού όμως του εμπιστεύτηκε την μουσική του ο Bruce Springsteen γιατί όχι κι εμείς?». Για την ιστορία, οι Pearl Jam έχουν ξανασυνεργαστεί με τον O’ Brien το 1998 για τον δίσκο τους, “Yield”. Ο Vedder πάντως, που κλέβει όπως πάντα την παράσταση (βλ. “Just Breathe”, “Amongst the Waves” και “Unthought Known”), δηλώνει επίσης πως μεγάλο μέρος της αισιοδοξίας που αποπνέεται στον δίσκο την άντλησαν από την εκλογή του Barack Obama.
Είναι κι εκείνοι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα του πόσο θερμά υποστήριξαν οι καλλίτεχνες τον πρώτο αφροαμερικανό Πρόεδρο των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, οι πάντοτε βαθιά συνειδητοποιημένοι ,τόσο ως μουσικοί όσο και άνθρωποι, Pearl Jam δεν έχουν πλέον τίποτα για να παραπονεθούν ή να ευαισθητοποιήσουν και αποφάσισαν για πρώτη τους φορά να επικεντρωθούν στο πόσο καλά περνούν δημιουργώντας. Κρίνοντας από το τελικό αποτέλεσμα πάντως φαίνονται να περνούν θαυμάσια και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κατάφεραν να μας το περάσουν αποτελεσματικότατα.
Γι’ αυτούς που θέλουν να ακούσουν μια επιστροφή στις ρίζες του 90s rock-ερμηνευμένη από τους καλύτερους του είδους- πρόκειται για ένα must-have. Το προτείνω όμως και σ’ εκείνους που κάτποτε ίσως απέρριψαν τους Pearl Jam, κρίνοντας τους ως «μουντούς» (θα αλλάξετε σίγουρα γνώμη…).
Μανώλης Γιαννίκιος
1100 
