Οι Camerata Mediolanense είναι μια μουσική “συμμορία” από το Μιλάνο, της οποίας η ιστορία ξεκίνησε το 1994.
Αποτελείται από μουσικούς-μουσικολόγους που δημιουργούν με σημείο αφετηρίας το παρελθόν. Η μουσική τους μοιάζει με σύγχρονο εκκλησιαστικό μέλος καθώς είναι γεμάτη από μπαρόκ και αναγεννησιακά στοιχεία που “φιλτράρονται” από το σήμερα. Χρησιμοποιούνται φυσικά όργανα αλλά και ηλεκτρονικοί ήχοι. Οι ζωντανές εμφανίσεις σε φυσικούς χώρους ή σε κάστρα και εκκλησίες μοιάζει το ιδανικό. Παρατηρείται επίσης μια εμμονή στον Πετράρχη.
Πόσο, μα πόσο δημιουργικά γόνιμο μοιάζει όλο αυτό, αλλά αντίθετα πόσο, μα πόσο επικίνδυνο είναι, καθώς μπορεί να αποτελέσει παγίδα για τους ίδιους τους δημιουργούς και τους ακροατές τους. Η παράδοση, η ιστορία, το παρελθόν αποτελούν σημεία αναφοράς για όλους τους καλλιτέχνες και για όλους όσους ασχολούνται με την τέχνη και έχουν τη διάθεση να μάθουν και να διδαχθούν από αυτήν.
Προσοχή όμως: Οι προγονολατρικές αλχημείες δεν αποτελούν εγγύηση για το σύγχρονο δημιούργημα. Αν όλοι συμφωνούμε στο ότι σήμερα δεν υπάρχει παρθενογένεση, θα έπρεπε επίσης να συμφωνήσουμε και στο “οι σωστοί συνδυασμοί κάνουν τη διαφορά”. Και θα μου πείτε “ποιο είναι το σωστό;” και θα σας απαντήσω “σωστό είναι το ενδιαφέρον”.
Δεν βρήκα τίποτα το ενδιαφέρον σε αυτή την circolana προσέγγιση της μουσικής, που μοιάζει να χρησιμοποιεί τη μουσική ως πρόφαση για να κάνει ακροβατικά αισθητικής. Μπορεί την εποχή που πρωτοεμφανίζονταν οι Dead Can Dance τέτοια δείγματα να μας εντυπωσίαζαν, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Το “Vertute, Honor, Bellezza” είναι καταλληλότατο αν θέλετε να στήσετε κι εσείς ένα dark party στον ιδιωτικό σας πύργο (απαιτείται η ανάλογη ενδυμασία).
Μια παράκληση μόνο: “κάτω τα χέρια απ’ τον Πετράρχη!”. Αυτός με τη δική του “συμμορία” το Δάντη και τον Βοκάκιο θεμελίωσαν μια από τις πιο όμορφες ευρωπαϊκές γλώσσες: την Ιταλική.
625 
