Ξένοιαστο, αλλά όχι άνευρο, άμεσο χωρίς να σε ξενερώνει με αφέλειες, απέριττα διακοσμημένο και νοσταλγικά “touching”, το ντεμπούτο του, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου δεξιοτέχνη, Anastasio Farini, “Lil’ Angel”, είναι ένα κλασσικό κιθαριστικό hard rock album που κρατάει τις σταθερές του ιδιώματος, έχοντας δική του προσωπικότητα, σε έναν χώρο που η πρωτοτυπία δεν αποτελεί αυτοσκοπό, εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Εκδηλώνοντας την φανερή συμπάθεια που θρέφει ο δημιουργός για καλλιτέχνες όπως Yngwie Malmsteen, John Norum, Chris Impellitteri, Steve Vai, ο Anastasio και η μπάντα του, μέσω του εκτελεστικού ταλέντου τους όσο και μέσω των ακουσμάτων/επιρροών τους, πορεύονται μέσα σε όλη την ιστορία του hard/heavy rock, αντλώντας στοιχεία από όλο το φάσμα του και προσαρμόζοντάς τα αξιοπρεπέστατα στη μουσική τους.
Πολύ καλή η κίνηση της ανάληψης των φωνητικών από έξι διαφορετικούς τραγουδιστές, που ερμηνεύουν με μεράκι τις καλοκαιρινές, ευδιάθετες συνθέσεις του δίσκου. Συνυπάρχουν ατόφιες 80’s U.S. hard rock, ιδανικές για μπύρες, στιγμές, όπως το ομώνυμο open track, με τον “δικό” μας Dean Mess (W.A.N.T.E.D.) στην ερμηνεία και Γιάννη Γκιούρα στα πλήκτρα, “Sweet Lovin’ Girl” με τον μελωδικότατο Rob Mancini, “Anytime All The Time” με τον Σουηδό Pelle Saether (Grand Design) ), θέματα που θα σου θυμίσουν το boogie κέφι των AC/DC στα “Brother To Brother” με τον Reuben Archer των NWOBHM Stampede και “Like My Way Of Love” με τον πάρα πολύ καλό τραγουδιστή Darren Grant (Eruption, Daz Of Oz).
Θέλω να κάνω ξεχωριστή αναφορά στα δύο neoclassical instrumental “The Phantom Of The Opera” που είναι μεταφορά του έργου του Andrew Lloyd Webber, και “Prelude” στο οποίο συνεργάζεται με τον keyboard player Παναγιώτη Βούλγαρη (μέλος της μπάντας του Γιώργου Γάκη, ο οποίος συμμετέχει στην διασκευή που επιχειρεί ο Anastasio στο κλασσικό “hit” των Duran Duran “Wild Boyz”) και στο οποίο εκφράζεται η αγάπη του κιθαρίστα για την κλασσική μουσική, όπως αυτή αποδόθηκε από τον Yngwie (τι θα πει ποιός είναι ο Yngwie;). Πολύ καλοί επίσης και οι βασικοί συνεργάτες του Anastasio (Κώστας Δομενικιώτης στο μπάσο, Γιάννης Κατής στα drums και Χρήστος Γκουγκουμάς, πλήκτρα σε διάφορα κομμάτια), καταρτισμένοι μουσικοί που ανταποκρίνονται άψογα στο ρόλο τους.
Το κομμάτι που ξεχώρισα με την πρώτη αυτιά είναι το “Ι Will Be Loving You Forever” πάλι με τον Darren Grant πίσω από το μικρόφωνο, μια μελωδικότατη μπαλάντα βασισμένη στο πιάνο με πανέμορφο refrain. Golden Ballad που θα λέγαμε και οι παλαιότεροι.
Το “Lil’ Angel” είναι ικανό να κερδίσει τις εντυπώσεις οποιουδήποτε φίλου του σκληρού ήχου. Έχει πολύ όμορφες στιγμές μέσα του, οικείες σε όλους όσους έχουν ζήσει τα έπη των 80’s, που αποκαλύπτονται με κάθε επιπρόσθετη ακρόαση. Θεωρώ ότι ο στόχος επετεύχθη για τον φίλτατο κιθαρίστα και η κατάθεση ψυχής που τολμά, αν μη τι άλλο, σέβεται και τιμά τα καλλιτεχνικά “παντελόνια” που επέλεξε να ντύσει τα συναισθήματά του, αδιαφορώντας από “τάσεις”, “αγορές”, “trendy” και λοιπούς απεχθής όρους. Είναι μια τίμια απόπειρα, ενός ελπιδοφόρου κιθαρίστα που δικαιωματικά του αξίζει να προβάλλει την έμπνευση του, σε πιθανούς αναζητητές αυτού που λέμε “υπόθεση hard rock”. Tα συγχαρητήρια μου και το μόνο που εύχομαι είναι να συνεχιστεί αυτή η καλλιτεχνική τριβή.
Πάντως οι μπυρίτσες, ρέουν απολαυστικότατα… Είναι και Σαββάτο βράδυ… “Ι Will Be Loving You Forever”…μπέϊμπι…
663 
