Άραγε να είμαι ο μόνος που θεωρεί πως οι Children of Bodom “είναι” οι τρείς πρώτοι δίσκοι τους;
Το “Something Wild” ήταν μια νέα πρόταση στο χώρο, το “Hatebreeder” πήρε αυτήν τη μουσική πρόταση και την ολοκλήρωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ το “Follow the Reaper” έμπασε τους Bodom σε δισκοθήκες ανθρώπων που μέχρι πρότινος δεν είχαν κάποιου είδους επαφή με τη death μουσική.
Από εκείνο το σημείο και μετά, η μπάντα μπήκε στη διαδικασία της επανάληψης και αυτό που κάποτε φαινόταν πρωτότυπο, άρχισε να κουράζει. Το “Relentless Reckless Forever” του 2011 είχε μια σπιρτάδα, αλλά σίγουρα δεν ενθουσίασε κιόλας.
Το “Halo of Blood” δε θα αλλάξει άρδην την πρόσφατη καριέρα του group, παρόλα αυτά είναι δύο- τρία σκαλιά ανώτερο του προκατόχου του και συνάμα στο σωστό δρόμο για μια ολική Bodom επαναφορά.
Η συνταγή παραμένει ίδια (αυτό έλειπε), μόνο που εδώ έχουμε επιτέλους πιο ενδιαφέροντα riff και εν γένει καλύτερες συνθέσεις. Τολμώ δε, να πω πως είναι αρκετά πιο διαχυτικό και πιο heavy από το πρόσφατο παρελθόν τους (thumbs up), δίνοντας όμως χώρο στα τραγούδια να αναπνεύσουν, δίχως να απορρίπτουν τη μελωδία (το συστατικό το οποίο τους έκανε ευρύτερα γνωστούς).
Και ο λόγος που το “Halo of Blood” συγκεντρώνει το θετικό βλέμμα πολλών fan είναι το ότι η μπάντα προσπάθησε να γυρίσει πίσω το χρόνο, προσεγγίζοντας περισσότερο το στυλ του “Hate Crew Deathroll”. Όπως προείπα, βρίσκονται στο σωστό δρόμο…
Εν κατακλείδι, ξεχάστε το άσκοπο “τάκα τούκα” του “Are You Dead Yet?” και την επανάληψη σε επίπεδο χασμουρητού του “Bloodrunk”. Εδώ η υπόθεση έχει περισσότερη ουσία, και ναι μεν δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια υπέρλαμπρη “επιστροφή”, αλλά έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο των Children of Bodom από το 2003 και μετά. Λίγο είναι;
530 
