Να και το πρώτο solo album του Jon Oliva, ύστερα από 30 χρόνια καριέρας.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, και οι Jon Oliva’s Pain δεν απείχαν ιδιαίτερα από κάτι τέτοιο, αλλά μιας και ο αγαπητός Matt LaPorte (κιθάρα) απεβίωσε, είναι λογικό ο Jon να τους βάλει στον πάγο.
Το εξώφυλλο ξυπνά αναμνήσεις. Η κιθάρα με τα τριαντάφυλλα (long live Criss κτλ), το πιάνο, η κουρτίνα και τέλος πάντων η όλη αισθητική, “φωνάζει” Savatage. Το φάντασμα του αδερφού του όμως δεν πλανάται μονάχα στο εξώφυλλο. Στο δίσκο ο Jon χρησιμοποιεί για δεύτερη φορά μισοτελειωμένες ιδέες του Criss (η πρώτη ήταν στο “Maniacal Renderings” των JOP).
Μέσω της συναισθηματικής οδού που διαμορφώνει το εξώφυλλο και τα όποια riff του αδικοχαμένου Criss, το “Raise the Curtain” προσπαθεί να εισχωρήσει στις δισκοθήκες όλων όσων αγάπησαν τους Savatage. Βέβαια ίδιο στόχο είχε και το ντεμπούτο των JOP, αλλά η πορεία του σχήματος δεν ήταν όσο φαντασμαγορική περίμεναν οι fan, με το “Festival” του 2010 να είναι απλά αδιάφορο.
Το instrumental ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει την προσωπική δουλειά του Jon, μου πέρασε απαρατήρητο και θεώρησα την 5λεπτη διάρκειά του υπερβολική, ενώ το “Soul Chaser” μου θύμισε κάτι από Doctor Butcher, χωρίς όμως να κινείται στα επίπεδα που ήλπιζα. Εκεί αλλάζει λίγο το tempo και τα “Ten Years” και “Father Time” μου τραβάνε την προσοχή. Διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάθε κομμάτι, γεγονός που επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Jon περί παλαιότερων demo και μη επεξεργασμένων ιδεών. Είναι λες το καθένα γράφτηκε σε διαφορετική περίοδο, χρονική και συναισθηματική.
Η ατμοσφαιρική power ballad “I Know” υπενθυμίζει γιατί αγαπάμε την ψυχοπονιάρα φωνή του Oliva. Συγκινητικό. Το “Big Brother” πάντως, κάλλιστα θα μπορούσε να βρίσκεται μέσα σε κάποιο JOP δίσκο (με ότι αυτό συνεπάγεται). Το “Armageddon” είναι κλασική σύνθεση Jon Oliva, με όλα τα θετικά που μας έχει συνηθίσει. Από τις καλές στιγμές του “Raise the Curtain”, που μέχρι στιγμής παίρνει περισσότερους πόντους λόγω του ονόματος παρά λόγω του αποτελέσματος.
Το “Soldier” όσες φορές και εάν το άκουσα, το χέρι μου πήγαινε αυτόματα στο skip… Ευτυχώς ακολουθεί το “Stalker”, το οποίο έχει μια γοητευτική παράνοια, ενώ σε στιγμές μου έφερε στο νου και κάτι από “Sweating Bullets” από Megadeth. Μεγάλη στιγμή του album το επιβλητικό και συνάμα μελωδικό “The Witch”, ενώ αρκετά ενδιαφέρον και το Beatlικό “Can’t Get Away”, που κλείνει την κυκλοφορία. Στη limited έκδοση υπάρχει και το “The Truth” που θυμίζει τα bonus track των επανεκδόσεων των Savatage.
Το “Raise the Curtain” είναι άκρως λειτουργικό για όσους αναζητούν κάποιο υποκατάστατο των Savatage, όπως άλλωστε ήταν και οι πρώτοι δίσκοι των JOP, αλλά σίγουρα δεν πλησιάζει αυτό που οι περισσότεροι fan είχαν στο μυαλό τους. Όχι, κανείς δεν περιμένει ένα νέο “Gutter Ballet”, ούτε κάποια νεκρανάσταση του Criss. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει λαχτάρα για μια δουλειά που θα έχει περισσότερα τραγούδια σαν τα “Armageddon”, “I Know” και “The Witch”, και λιγότερα σαν τα “Big Brother” και “Soldier”.
Το album ισορροπεί, μετρώντας εξίσου καλές στιγμές με μέτριες. Και στην τελική εκεί είναι η ουσία, και όχι στις αναμνήσεις του εξωφύλλου ή στην επίκληση του ονόματος του αδικοχαμένου αδερφού. Καλό λοιπόν, αλλά σίγουρα όχι αυτό που περιμέναμε…
1042 
