Και τα αυτιά μας ακούν διψασμένα. Διψάμε να ακούσουμε κάτι που δεν θυμίζει κάτι άλλο,μικρό, μεγάλο,κλασσικό να μην είναι “post-something”, να είναι απλώς “something”.
Αυτή είναι η μία, η καλύτερη περίπτωση που περιμένεις να συναντήσεις. Υπάρχει όμως και η άλλη, η αμέσως επόμενη καλή, γιατί είναι ελπιδοφόρα, άρα σημαντική.
Σημαντική για ποιον θα μου πείτε; Yπάρχει η “πανσυπαντικά”, “πανγαλαξιδιακά” αντιληπτή έννοια του σημαντικού; Ναι. Aκόμη και σήμερα μιλάμε και γράφουμε για πράγματα που μας αφορούν όλους: τα νιάτα, τον πόνο, τη χαρά, τη μοναξιά, τον έρωτα, τον έρωτα, τον έρωτα… Και όλα αυτά μοιάζουν συνεχείς αναθέσεις και καλέσματα επιστράτευσης εκφραστικών μέσων των νέων, των δημιουργών και των νέων δημιουργών.
Ζούμε σε μια εποχή που ασελγεί στην έννοια της πίστης και ενώ όλοι μας γκρινιάζουμε και αναθεματίζουμε εύκολα, είναι υποχρέωση μας να σταθούμε πάνω στους νέους καλλιτέχνες που υπογραμμίζουν την αναγκαιότητα της τέχνης και όχι του εαυτού τους.
Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του νέου γκρουπ Ματωμένα Ρόδα. Και ενώ ήδη με την επιλογή του ονόματός τους δεν μπορούμε να πούμε πως δεν είναι ευδιάκριτες, διάφανες οι επιρροές τους, εντούτοις ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουν τη μουσική τους, δε θυμίζει καθόλου αδιαφανείς διαδικασίες, αντιθέτως, αξιοπρέπεια, αγάπη και κατάθεση ψυχής.
Με ροκ ύφος και ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις που συμπεριλαμβάνουν εκτός από την κλασσική σύνθεση ηλεκτρικής κιθάρας, drums και μπάσου, πλήκτρα ακόμη και τουμπελέκι, συνθέτουν τη δική τους ατμόσφαιρα γεμάτη από πληθώρα επιρροών που παρουσιάζουν απενεχοποιημένα,ταξιδεύοντας στις περασμένες δεκαετίες του ελληνικού ροκ, φιλτραρισμένες από τη νεανική τους χροιά.
Με έμφαση στο στίχο που ανακαλεί πολλούς από τους καταραμένους ποιητές, καταφέρνουν να μας δώσουν το αισθητικό τους αποτέλεσμα με νοσταλγία για μια Ελλάδα που έμοιασε μεν με τεθλιμμένη κόρη, αλλά που σίγουρα είχε περιεχόμενο και όχι βλακεία. Σημείο που δείχνει ότι οι νέοι σήμερα δεν είναι αφελείς και άνευ ουσίας εξωστρεφείς, αλλά αντίθετα νιώθουν, προβληματίζονται και φιλτράρουν μέσω της δημιουργίας,ακόμη κι αν καταφεύγουν στο παρελθόν, στο ήδη υπάρχον, και δεν καταφέρνουν να προτείνουν το νέο, το φρέσκο, το ριζοσπαστικό. Είναι πολύ νωρίς ακόμη να βγάλουμε συμπεράσματα γι’ αυτούς, καθώς το “Oι καρδιές μας χτυπούν διψασμένα” είναι μόλις το πρώτο τους album, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να επικροτήσουμε τη συνέπεια, την ειλικρίνεια και τη συγκίνηση με την οποία το δημιούργησαν.
567 
