Χωρίς καμιά αμφιβολία ένα από τα πιο αναγνωρισμένα μουσικά σχήματα της δεκαετίας του 90, ψήγματα των οποίων, ακόμα φαίνονται στις μουσικές άλλων ανθρώπων ανά τον κόσμο.
Από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή ο αυτόχειρας Layne Staley, έπρεπε να περιμένουμε 14 χρόνια ώσπου να ακούσουμε κάτι νέο από τους άρχοντες του Seattle.
Η αντικατάσταση του Staley από τον Duvall, αρχικά προκάλεσε ανησυχία αλλά μόλις ακούστηκε το καταπληκτικό “Black gives way to blue”, όλοι χαρήκαν και συζητήσεις γίνανε για την ομοιότητα χροιάς των δύο ανδρών. Το “Check My Brain” έγινε ο σύγχρονος ύμνος των AIC και επιτέλους είχαμε νέο υλικό να λατρέψουμε.
Και τώρα έρχεται η δεύτερη μετά-Staley προσπάθεια και πάλι με εμάς να πιστεύουμε πως δε θα τα καταφέρουν. Πριτς! Οι AIC βγάζουν ένα ακόμα εξαιρετικό album που αν και δεν είναι όσο δυνατό ήταν το προηγούμενο είναι τόσο καλό που δεν σου αφήνει χώρο για γκρίνιες.
Από το εναρκτήριο “Hollow” καταλαβαίνεις πως η βαριά και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που έχεις συνηθίσει στις δουλειές τους, είναι ακόμα εδώ και το ογκολιθικό μπάσο του “Stone”, που επιλέχθηκε ως προπομπός του album, σε κάνει να κουνηθείς ρυθμικά και να σβήσεις από τα εγκεφαλικά σου αυλάκια, οτιδήποτε καχύποπτο υπήρχε για το μουσικό μέλλον των Αμερικανών.
12 πανέμορφα τραγούδια σε ένα σύνολο 67 λεπτών παρακαλώ! “Lab Monkey”, “Low Ceiling” είναι τραγούδια που θα ακουστούν σε ραδιόφωνα και dj sets, αφού είναι παράλληλα ποιοτικά και πιασάρικα.
Χαλαρές στιγμές υπάρχουν επίσης (“Voices”, “Scalpels”) και στίχοι που ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει όπως θέλει (“The devil put dinosaurs here, Jesus don’t like a queer, The devil put dinosaurs here, No problem with faith just fear”) στο ομώνυμο γεμάτο ψυχεδέλεια τραγούδι. Ο δίσκος είναι πιο ήρεμος από τον προκάτοχο του, αλλά πολύ καλοστημένος και γεμάτος νόημα, έχοντας πολλά όμορφα τραγούδια, τελειώνοντας με το φοβερό “Choke”.
Αφεθείτε σε ένα ταξίδι στην εσωτερική αναζήτηση, με οδηγό ωραίες συνθέσεις που θα σας κρατήσουν την ιδανική παρέα αυτό το καλοκαίρι. Αφιερωμένο το “Low Ceiling” σε όλους τους κλειστοφοβικούς τύπους (όταν διαβάσετε τους στίχους θα καταλάβετε)!
Χαιρετώ για μια ακόμη φορά τους ALICE IN CHAINS και ελπίζω να είναι κοντά μας για πάντα!
610 
