Η πολυδιαφημισμένη επιστροφή του Timo Tolkki γεννάει πολλά ερωτήματα, με το σημαντικότερο να αφορά το κατά πόσο μπορεί ο Φιλανδός κιθαρίστας να παρουσιάσει επιτέλους μια αξιοπρεπή δουλειά…
Από τότε που ξεκίνησαν τα προβλήματα στους Stratovarius, η συνθετική πορεία του Tolkki πήρε την κατιούσα και με μοναδική εξαίρεση το ντεμπούτο των Revolution Renaissance, ότι άλλο κυκλοφόρησε με τον ίδιο στις κιθάρες έχει ήδη ξεχαστεί και διαγραφεί από τις μνήμες των fan του. Η παραφωνία του “Saana- Warrior of Light”, η πλήρης στασιμότητα και μετριότητα των υπόλοιπων δίσκων με τους Revolution Renaissance, η ανουσιότητα των Symfonia (με τον Andre Matos στα φωνητικά), όπως και οι άστοχες δηλώσεις περί “Return to Dreamspace”, συντέλεσαν στον εκθρονισμό ενός εκ των σημαντικότερων power κιθαριστών που έγραψαν ιστορία με δίσκους όπως “Dreamspace”, “Episode”, “Visions” και “Elements pt I” (μεταξύ άλλων).
Οι Avalon φέρονται ως το νέο project του Tolkki και το “The Land of New Hope” αποτελεί μια rock opera, με ενδιαφέροντες καλεσμένους (όπως Rob Rock, Tony Kakko, Russel Allen, Sharon Den Adel, Elize Ryd και Michael Kiske) σε ένα μάλλον αδιάφορο post apocalyptic concept…
Η γη έχει καταστραφεί από σεισμούς (και καταποντισμούς) και μια ομάδα επιζώντων ψάχνει να βρει τη Χώρα της Νέας Ελπίδας. Κάπου στα ταξίδια τους συναντούν και μια προφήτισσα, η οποία τους πληροφορεί πως αυτή η Χώρα φυλάσσεται και ο φρουρός αφήνει να περάσουν μονάχα όσοι διαθέτουν αγνή καρδιά…
Φαντάζομαι πως μέχρι και τα αρκουδάκια της αγάπης θα ξενέρωσαν με το concept…
Τον Tolkki πλαισιώνουν τρεις keyboardίστες… Oι Jen Johansson (Stratovarius, Mastermind), Derek Sherinian (Planet X, Blck Country Communion) και Mikko Harkin (Luca Turilli’s Rhapsody, Cain’s Offering). Πίσω από τα drums βρίσκεται ο Alex Holzwarth (Rhapsody of Fire, Dol Ammad), ενώ κιθάρες και μπάσο είναι ηχογραφημένα από τον ίδιο τον Tolkki.
Το συνθετικό αποτέλεσμα είναι άκρως αναμενόμενο, αλλά συνάμα αρκετά καλύτερο από αυτό που προσωπικά περίμενα, έχοντας στο νου τα τελευταία πέντε χρόνια μέτριας παρουσίας εκ μέρους του Tolkki. Άλλωστε, ύστερα από τέτοια πολυετή καριέρα, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει μουσική νοοτροπία ο εν λόγω κιθαρίστας. Το ζητούμενο είναι η έμπνευση που απαρτίζει το album, η οποία όμως σίγουρα δεν βρίσκεται στα υψηλά πλαίσια του παρελθόντος.
Σε γενικές γραμμές, το “The Land of New Hope” είναι μια τίμια δουλειά από κάθε άποψη, η οποία θεωρώ πως θα λειτουργούσε καλύτερα δίχως τους guests και τις εναλλαγές τραγουδιστών. Ο Tolkki έχει τη δυνατότητα να συνθέτει όμορφα και εύηχα κομμάτια (όπως “A World Without Us”, “Enshrined In My Memory”, “We Will Find a Way”, “To the Edge of the Earth”) και για μια ακόμη φορά καταφέρνει να ταξιδεύσει τους ακροατές του στα mid ‘90s (άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο πετυχημένα).
Το μειονέκτημα του “The Land of New Hope” είναι πως υπερπροσπαθεί και αυτό θεωρώ πως χαρακτηρίζει τις περισσότερες δουλειές του Tolkki αφότου έφυγε από τους Stratovarius. Δείχνει λες και χρειάζεται να αποδείξει το μουσικό ποιόν του, ενώ στην ουσία δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο.
Αυτό πάντως που προδίδει η νέα του δουλειά, είναι η εξαιρετική χημεία που έχουν οι συνθέσεις του με τα γυναικεία φωνητικά, κάτι που ίσως θα έπρεπε να λάβει υπόψη του ο Tolkki για το μέλλον.
Σίγουρα δεν πρόκειται για καμία απίστευτη “επιστροφή”, αλλά στέκεται σε καλά επίπεδα, όντας σα δίσκος ικανός να προσφέρει πρόσκαιρα χαμόγελα στους απανταχού power metallers.
Εν κατακλείδι, ότι καλύτερο έχει βγάλει ο Tolkki από το 2008 και μετά, άρα η ζυγαριά γέρνει προς τη θετική πλευρά…
768 
