Eίναι λίγες οι φορές που δε σκέφτεσαι πια. Η εποχή υπαγορεύει και απαγορεύει. Η θεραπευτική δύναμη της τέχνης όμως, σου επιβάλλει να εκφραστείς. Και κάπως έτσι επιστρέφεις στο “back to basics”, όπως παλιά.
Σε μια τέτοια συναυλία βρέθηκα εχτές με τους IAMX στη σκηνή.
Ένα απολαυστικό πείραμα αισθητικής και σε ότι αφορά τη μουσική αλλά και την performance, που πρότεινε απενοχοποιημένα το αναμενόμενο, αλλά ταυτόχρονα έκανε θριαμβευτικά την έκπληξη, καταφέρνοντας να σε πάρει μαζί του.
Ο Chris Corner και η παρέα του, κατέκλεισαν το χώρο του Gagarin με τον post-electro ήχο τους που συνδυάζει rock και dance στοιχεία, σε μια dark- teatrale εκδοχή.
Προσπερνώντας την ξεπερασμένη εμμονή στους καταραμένους ποιητές, πρότειναν το ακριβώς αντίθετο: την άγρια χαρά για ζωή. Χαρά για τη μουσική, που εν έτει 2013 σου επιτρέπει να συνδυάσεις τη σύγχρονη τεχνολογία με τα τύμπανα επί σκηνής, χαρά για την ελεύθερη έκφραση: το ανδρόγυνο που δίνει έμφαση στο πλάσμα- καλλιτέχνη και όχι στις σεξουαλικές του αναζητήσεις, το video wall που προβάλει spacey sceneries αλλά και κλασσικές χορεύτριες σε μαυρόασπρο φόντο. Το παιχνίδι black and white επεκτάθηκε και στα κοστούμια των μουσικών, στο κολάν που άφηνε το ένα πόδι ακάλυπτο, στη λευκή περούκα που αντικαταστάθηκε από τα φυσικά μαύρα μαλλιά, στο μαύρο μακιγιάζ κάτω από το έντονο λευκό φως, στις μπαγκέτες (μια λευκή και μια μαύρη).
Ένας χορός στο ρυθμό του συνεχούς contrast black and white, σα να θέλει να υπενθυμίσει ότι η ουσία βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις αντιθέσεις και στις καλές προθέσεις. Όλα συνδυάζονται, με μαεστρία και όχι επιδειξιομανία, κάτι επίσης αθεράπευτα ξεπερασμένο. Ο δημιουργός αποκτά δύναμη και σεβασμό από το κοινό του,όταν σταθεί εμπρός του με ειλικρίνεια.
Κρατώντας το μπλοκάκι μου για σημειώσεις και κουνώντας ότι μπορούσα (πόδια και κεφάλι) μπήκα σε ένα ηλεκτρονικό λυρικό παραλήρημα, παρέα με τους φίλους συνεργάτες που συναινούσαν, λικνίζοντας το κεφάλι και οι ίδιοι σαν σε υπόκλιση στη δύναμη της μουσικής. Κάπου στη μέση των κομματιών καρφώναμε τα μάτια στη σκηνή για να ξεδιψάσουμε και την οπτική- πέρα από την ακουστική- δίψα μας και οι IAMX, ήξεραν πως να μας ανταμείψουν, δίνοντας ένα χορογραφικό στοιχείο, μια ενδυματολογική ένεση-παρέμβαση, τόση όμως όση χρειαζόταν για να επιστρέψουμε στη μουσική.
Είμαστε μεταλλαγμένα όντα, η εποχή των εικόνων έχει στριμώξει και τις πέντε αισθήσεις μόνο μέσα σε αυτή της όρασης ,αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν υπάρχει μουσική. Είμαστε μετεξελιγμένα όντα, κάτι ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό, αυτό δε σημαίνει πως η αγάπη δεν μας αφορά όλους…
Αυτά κατέγραψε το κουρασμένο μάτι μου (λόγω κορεσμού εικονολατρικής εποχής) στο βρεγμένο μπλοκάκι μου (λόγω μπύρας) φιλτραρισμένα από την-ακόρεστη-για-νέα-ακούσματα-και-εικόνες διάθεσή μου.
Και επειδή το φιλοσοφείν πρέπει απλώς να βάζει ιδέες και όχι να κουράζει, σταματώ εδώ προτείνοντάς σας να γνωρίσετε τους IAMX (οn και off stage) επειγόντως.
Να συμπληρώσω ότι το opening act από τους Νeurotic Mass Movement, ήταν πολύ καλή επιλογή και σε ότι αφορά στη μουσική αλλά και σε ότι αφορά στη γενικότερη αισθητική προσέγγιση. Δυναμική αλλά και λυρική παρουσία, μελωδία με σύγχρονη τεχνολογία.
ΙΑΜΧ setlist
Αnimal impulses
Sorrow
Kiss and Swallow
Kingdom
Unified Field
Tear Garden
My Secret Friend
Cold Red Light
Walk with the Noise
Music People
Alternative
I come with knives
President
Nightlife
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
581 
