Πέρασαν περίπου δυο χρόνια από την κυκλοφορία του “Bilateral” και την αναταραχή που είχε προκαλέσει στους κόλπους των φίλων του progressive metal, με εκείνη την υπέροχη συνύπαρξη σφιχτών, συμπαγών riff με τις επιμεταλλωμένες funky στιγμές που θύμιζαν ηχοτόπια επηρεασμένα από ρυθμικό prog/AOR, με όμορφες μελωδίες και γρήγορα, πολύπλοκα κοψίματα. Ένα υπέροχο album, must για όλους τους progfans.
Οι Leprous επανέρχονται με την συνέχεια του concept, με το 5ο full-length album τους, που τιτλοφορείται “Coal”. Μια αλλαγή πορείας, προς το “ψυχρότερο”. Πρώτα απ’ όλα, να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι οι Leprous, παραμένουν Leprous. Η μπάντα δεν έχει ανατρέψει ξαφνικά όλα όσα εξαρχής πρέσβευε. Παραμένει πιστή στον εκλεπτυσμένο χώρο του progressive, αλλά κατά κάποιο τρόπο, ο Λεπρός δεν είναι τόσο Λεπρός πια. Και εξηγούμαι.
Υπάρχει συνθετικά μια αίσθηση άγχους. Αυτό το σύνδρομο, το έχω συναντήσει άπειρες φορές στο χώρο του ευρύτερου τεχνικού άκρου της μουσικής μας. Μια μπάντα, που έχει ήδη θέσει η ίδια τον πήχη ψηλά, που εγκωμιάστηκε ιδιαιτέρως με διθυραμβικά σχόλια για την αντικειμενική της αξία και που πρέπει να διατηρήσει το ίδιο επίπεδο, ώστε να παγιωθεί εκ νέου στις συνειδήσεις των ακροατών αυτού του τόσο απαιτητικού ιδιώματος και ταυτόχρονα να αποφύγει την παγίδα της επανάληψης. Σημεία των καιρών θα μου πεις και θα συμφωνήσω, στον βαθμό που όλοι γνωρίζουμε την πίεση που ασκείται από τη μουσική βιομηχανία, είτε για την παραγωγική είτε για την προωθητική πλευρά αυτής.
Τι έπραξαν οι Leprous
Το “Coal” είναι ένα σύγχρονο album, που δανείζεται στοιχεία από όλες τις περιοχές του progressive rock/metal, παρουσιάζοντας συνολικά ένα σύνολο με μεγάλες δόσεις αυθεντικότητας, σε σημείο που ο όρος “Leprous Metal” να είναι τελικά ο πιο προσεγγίσιμος. Η μπάντα, συνθέτει έξυπνα θέματα, ισορροπώντας ανάμεσα στα εναλλακτικά στοιχεία που προτείνει και στα συνήθη “κλισέ” πρότυπα που καθορίζουν το πλαίσιο που κινείται στις μέρες μας ο προοδευτικός χώρος.
Σαν αντιπροσωπευτικότερα του νέου ύφους τους, θεωρώ τα “Foe” και “Echo”. Πολυσχιδείς συνθέσεις, όχι ιδιαίτερα πομπώδεις. Στα θετικά, η φωνή του Einar Solberg. Δυνατή, καθαρή με αναφορές στις θεατρικές στιγμές των Shadow Gallery και άλλων επιφανών ονομάτων του χώρου, οδηγεί τις συνθέσεις, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Θυελλώδης στα “Contaminate me” και “Chronic”, είναι ίσως το βαρόμετρο του album. Το album είναι ενδιαφέρον σχεδόν σε όλες τις στιγμές του. Ακόμη και στην AOR απόπειρα του “The Cloak”, οι Leprous δεν ξεχνούν ποιοί είναι, προσθέτοντας πόντους στη συνολική εικόνα του “Coal”. Οι τεχνικές γνώσεις των μελών είναι ήδη γνωστές από τις προηγούμενες δουλειές τους, δεν εκπλήσσουν με καινοτομίες, αλλά σε υψηλά standards απόδοσης, συνοδεύουν το concept.
Τελειώνοντας, το “Coal” είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές album και δεν θα απογοητεύσει κανέναν φίλο των Leprous. Με σιγουριά όμως, το θεωρώ υποδεέστερο του “Bilateral” κι αυτό δεν αφορά κατ’ ανάγκην τις συνθέσεις. Αυτό που το κρατάει σε αυτή τη θέση είναι η παραγωγή. Δεν είναι αυτή που περίμενα, ίσως βέβαια αυτό να είναι το όραμα της μπάντας για το δεδομένο concept, αλλά πιστεύω ότι αφαιρεί σε δύναμη. Αυτό βέβαια είναι θέμα προσωπικής αντίληψης και δεν αναιρεί τίποτα από την ποιότητα των συνθέσεων. Υπάρχουν στιγμές που θα μείνεις με ανοιχτό το στόμα αλλά (κι εδώ είναι οι όποιες ενστάσεις μου) υπάρχουν και κάποιες “κοιλίτσες” που θα σε κάνουν να σκεφτείς την πιθανότητα του “next”.
Συνίσταται ανεπιφύλακτα, αλλά για κάποιον που θέλει να έχει πρώτη επαφή με τους Νορβηγούς Progsters θα του πρότεινα να ξεκινήσει με κάποιο άλλο album, πιο πολύ για να αντιληφθεί πρώτα το στίγμα των Leprous στο συγκεκριμένο ύφος. Κατά τ’ άλλα, enjoy Leprous Metal.
666 
