Η μουσική των Swans είναι μια μετα-μουσική.
Σε μια μετα-εποχή, που μοιάζει σαν να τα έχουμε ακούσει όλα και νομίζουμε πως έχουμε γνώμη για όλα, έρχεται σαν εκκωφαντική καμπάνα που γελά σαρκαστικά και σου λέει: “Νομίζεις…”
To χειρότερο δεν είναι η καμπάνα (τέρμα το διάλειμμα, ώρα για μάθημα), αλλά η σαΐτα. Δεν είναι χάρτινη, ούτε φτιαγμένη από συμμαθητή σου. Είναι ατσάλινη και αιχμηρή, και σου διαπερνά τη ψυχή.
Αφού λοιπόν έχεις ακούσει τη μουσική τους σε αναπαραγωγή και νομίζεις πως έχεις καταλάβει τι έχεις ακούσει, σου τυχαίνει να βρεθείς σε μια συναυλία τους. Και κάπως έτσι μυείσαι στα Swania Μυστήρια.
Ο Μichael Gira, φορώντας μαύρα, έχοντας ξεπεράσει την έννοια του κουστουμιού που αποτελεί κομμάτι μιας performance, χρησιμοποιεί το ρούχο ως εφεύρεση κάλυψης του σώματος και μόνο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος.
Τοποθετεί το σώμα του πίσω από το μικρόφωνό του, κυρτό, τσακισμένο, εξαυλωμένο, όπως η φωνή του. Μοιάζει με φιγούρα του Goya. Σα μοναχός, που έχει αρνηθεί τις επίγειες απολαύσεις, την τέρψη του αυτιού. Ταγμένος στην αναζήτηση των ορίων της ανθρώπινης ψυχής, χρησιμοποιεί τη μουσική ως μέσο για να διαγράψει την πορεία της δικής του Θείας Κωμωδίας, παραλείποντας τον Παράδεισο και περνώντας από την Κόλαση κατευθείαν στην Κάθαρση.
Οι μουσικοί-μοναχοί είναι απόλυτα απορροφημένοι στην προσωπική σχέση που έχουν αναπτύξει με το όργανο που υπηρετούν και όμως επικοινωνούν μεταφυσικά (ή μήπως αυστηρά επαγγελματικά;) μεταξύ τους, κάτι που αποδεικνύουν στα crescendo των κομματιών.
Βλέπω κιθάρες, πνευστά, τύμπανα, βλέπω βέργες που μπήγονται σε μια επιφάνεια και παράγουν ήχο βιολιού, ακούω έγχορδα που μοιάζουν με κρουστά. Απρόσμενους συνδυασμούς και αυτοσχεδιασμούς πάνω σε έναν ηχητικό καμβά που δεν είναι ευχάριστος, δεν είναι γνώριμος. Είναι δυνατός, συμπαγής, απόλυτος, δεν τον νοιάζει με τι μοιάζει. Απλώς… ΕΙΝΑΙ.
Κατατροπώνει, ξεβρακώνει αισθητικά πρότυπα και εύκολες αναγνώσεις της μουσικής.
Όταν πια νιώσεις πως είσαι μέσα σε όλο αυτό, πως είσαι μέρος της τελετής, έχοντας καταθέσει τα όπλα των προσωπικών σου αισθητικών μουσικών προτύπων, ακούς με οδηγό τον αντίκτυπο που ασκεί στο υποσυνείδητό σου η μουσική. Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου και παραδειγματίζεσαι από αυτήν. Τη χρησιμοποιείς όπως εσύ θέλεις γιατί δεν έχει φόρμα, έχει μόνο αντίκτυπο.
Είναι μια σύγχρονη μουσική εκδοχή της αρχαίας τραγωδίας. Ίσως αυτό εξηγεί το κατάμεστο Fuzz εν μέσω οικονομικής κρίσης, την απόλυτη ησυχία στο κοινό με το ρυθμικό αργό λίκνισμα του κεφαλιού, σε αυτήν τη συναυλία-εκκλησία.
Το πιο σπουδαίο απ’ όλα όμως, είναι το τεράστιο χαμόγελο με το οποίο ξύπνησα το επόμενο πρωί, νιώθοντας συμφιλιωμένη με το σύμπαν. Και ίσως αυτό εξηγεί γιατί η τέχνη είναι το αγαπημένο μου υγειές ναρκωτικό.
Το υπουργείο μου υγείας σας το συνιστά ανεπιφύλακτα.
Swans setlist
To Be Kind
Mother of the World
Screen Shot
Coward
She Loves Us
Oxygen
The Seer
Toussaint Louverture Song
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
577 
