Strung Out, Day Oof, Bandage (15/05/13) 7Sins

“Τετάρτη”, σκέφτηκα. “Τρεις και ο κούκος θα είμαστε και για τον κούκο δεν ορκίζομαι κιόλας”.

Επιταχύνοντας το βήμα μου για να μην αργήσω πάλι και χάσω το πρώτο συγκρότημα φτάνω λίγα λεπτά μετά τις 9 στο 7Sins.

Με έκπληξη βλέπω αρκετούς ανθρώπους, ως επί το πλείστον νεαρής ηλικίας έξω από την υπόγα. Μπράβο, λόγω του ότι είναι Τετάρτη το φοβήθηκα, όχι βέβαια ότι δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο, αλλά ήταν αρκετός κόσμος για να δημιουργήσει όμορφο κλίμα για τους μουσικούς.

Τελευταία στιγμή αναβλήθηκε η εμφάνιση των Satelights, στους οποίους χρωστάω ένα review λόγω προηγούμενης αργοπορίας μου και πρώτοι στη σκηνή θα ανέβουν οι Bandage.

Νεοδημιουργημένο σχετικά, σχήμα με έντονο το skate ρυθμό στα κομμάτια τους, παρουσίασαν ένα καλά δεμένο σύνολο που με λίγες συναυλίες ακόμα, θα ξεδιπλώσει καλύτερα τις αρετές του.

Έχοντας τώρα κυκλοφορήσει ένα 7ιντσο με τη βοήθεια της World’s Appreciated Kitch, με τίτλο “A Glitch in the Hive” (το οποίο μπορεί κανείς να κατεβάσει τζαμπέ από το διαδίκτυο), έπαιξαν περίπου μισή ώρα διασκευάζοντας Satanic Surfers (“…And The Cheese Fell Down”), το οποίο αφιέρωσαν στον Αλέξη από την Playfalse, που οργάνωσε μαζί με τη Hardtimes τη βραδιά.

Τη σκυτάλη πήραν οι Day Oof. Είχα παρακολουθήσει τα παιδιά πριν αρκετά χρόνια, στην αρχή τους σε ένα από τα Cannonball Festivals και είχα την περιέργεια να δω που έχουν φτάσει.

Μετά από σύντομο σχολιασμό κοινωνικών θεμάτων με κυνικό τρόπο, ξεκίνησε ένα ξέφρενο πάρτι, με αλλεπάλληλα crowd surfings και πολύ πλούσια σκηνική παρουσία. Ίδρωσαν τη φανέλα για ένα μισαωράκι, ξεκινώντας λέγοντας πως δεν χρειάζεται να ξέρουμε ποιοι είναι, αφού έτσι και αλλιώς όλοι ήταν εκεί για τους Strung Out.

Με γνώμονα την ταχύτητα των μελωδιών τους και τη χιουμοριστική συμπεριφορά τους επί σκηνής, οι Day Oof έχουν προοδεύσει θα έλεγα, σε όλους τους τομείς και καλά θα κάνουν να συνεχίσουν να δουλεύουν σκληρά. Από το demo με τον καμπινέ, που κάπου έχω κρυμμένο στη συλλογή μου μέχρι και σήμερα, αν και ο μουσικός τους προσανατολισμός δεν έχει αλλάξει, η τεχνική τους έχει γίνει πολύ καλύτερη. Το ότι παρουσίασαν νέο κομμάτι που έχει ως τίτλο “The month has nine” τα λέει όλα!

Ώρα αρκετή πέρασε, με τους τεχνικούς των Αμερικανών και του μαγαζιού να αλλάζουν μικρόφωνα, αναδομούν τα τύμπανα και να απλώνουν πετσέτες και ο κόσμος γινόταν ανυπόμονος.

Αρχικά, εμφανίστηκε ο κιθαρίστας (μοιάζει λίγο με τον Καχιασβίλι) με μια εξάδα Μύθους και άρχισε να δοκιμάζει τις χορδές του.

Σιγα σιγά εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι και ξεκίνησαν να παίζουν το “Too Close To See” και τρέχοντας ανέβηκε στη σκηνή ο frontman Jason Cruz αρχίζοντας να τραγουδάει τους στίχους που ο ίδιος γράφει.

“No noice of mine”, “Ultimate Devotion” και “Firecracker” με το χώρο μεταξύ του ηχολήπτη και της σκηνής να μετατρέπεται σε πεδίο μάχης.

Πρέπει να πω πως σκάλωσα με τον μπασίστα Chris Aiken, ο οποίος σε ένα ιδίωμα που ο μπασίστας μπορεί να είναι όσο απλός δεν πάει, εκείνος έκανε το δικό του. Ανεβοκατέβαινε τις σκάλες με μεγάλη ευκολία και χοροπηδούσε ταυτόχρονα ασταμάτητα.

Έπαιξαν κάτι περισσότερο από μια ώρα τελειώνοντας μας με το “Bring Out your Dead” (από τα πιο όμορφα τους, κατά την ταπεινή μου γνώμη) και το “Match Book” και άφησαν ικανοποιημένο το κοινό τους.

Πολύ τίμιο live και ευχάριστο στο μάτι, αλλά δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν αυτό που έπρεπε και πήγαινα γύρω γύρω για να σιγουρευτώ πως δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο σημείο που καίγεται.

Κατά τα άλλα, μια όμορφη βραδιά που σε κάνει να εύχεσαι να ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες.

photos: Δημήτρης Μαρσέλος