Μη φοβάσαι, φίλε μου! Δεν τραγουδά γαλλικά εδώ. Τι ήταν αυτό πάλι;
Εδώ ξανασμίγει τα τους παλιόφιλους τους The Stooges για να βροντοφωνάξουν πως οι πρωτοπόροι του proto punk είναι ακόμα εδώ και θα συνεχίζουν να μας επηρεάζουν με την rock n roll αισθητική τους.
6 χρόνια μετά το “The Weirdness” που ήταν μεν καλό, αλλά επειδή απείχε πολύ από αυτό που θα περίμενε κανείς από αυτούς τους κυρίους, πήρε πολλές διαφορετικές κριτικές, είτε καλές, είτε κακές.
4 χρόνια μετά το όμορφο “Preliminairies” της προσωπικής καριέρας του Iggy Pop, που άρεσε κατά γενική ομολογία (εννοείται πως δε θα αναφερθώ στο όνειδος με το όνομα “Apres”), ο σπουδαίος Iggy συναντά και πάλι τον Scott Asheton και την παρέα του, δίνοντας μας ένα album αρκετά καλό και όμορφο στο αυτί.
Εύκολες μελωδίες, κολλητικά ρεφρέν και πλέον, μέσω της δικής τους εταιρίας Fat Possum αισθάνονται έτοιμοι να πεθάνουν.
Ο δίσκος ξεκινάει με ραδιοφωνικό hit (“Burn”) και ένα ύμνο στο sex και τα λεφτά (“Sex And Money”), όπου εμφανίζονται και τα πνευστά, και ένα τραγούδι που θα σιγοψιθυρίσουν πάρα πολλοί Έλληνες, το “Job” (“I got a job, but it don’t pay shit, I got a job and I’m sick of it”).
Το album δεν είναι κάτι το εκπληκτικό, αλλά περιέχει ένα ορεξάτο και διασκεδαστικό Iggy Pop και αυτό θα ήταν αρκετό ακόμα και αν ρευόταν κατά μήκος του “Gun”, αλλά αντ’ αυτού τραγουδά, “If I had a fuckin’ gun I would shoot at everyone”.
Δε θα μακρηγορήσω, γιατί θεωρώ πως δεν υπάρχει λόγος, υπάρχουν παντού στο διαδίκτυο δείγματα του album και μπορείτε και εσείς να το ακούσετε προσεκτικά και να δείτε πως είναι ένα όμορφο δημιούργημα από καταξιωμένους καλλιτέχνες, που προσπαθούν να δώσουν φρεσκάδα στα μουσικά δρώμενα.
676 
