Χαράς ευαγγέλια ο ερχομός των Depeche Mode στην Ελλάδα και ειδικά ύστερα από την ακύρωσή τους λίγα χρόνια πριν, οι fan τους προσέμεναν αυτό το live με ακόμη μεγαλύτερη ανυπομονησία και ακόμη πιο ανοιχτές αγκάλες, κάτι που φάνηκε από το πλήθος που κατέφτασε στο Terra Vibe.
Όντας η δεύτερη φορά που τους έβλεπα, μπορώ να πω πως αξίζει να έχεις παρακολουθήσει έστω μια φορά τους Depeche Mode live…
Η πρόσβαση στη Μαλακάσα πάντα δημιουργεί πρόβλημα. Κοσμοσυρροή, μακρινό παρκάρισμα και άγχος για το εάν θα προλάβεις μετά το πέρας της συναυλίας να φτάσεις στο αμάξι σου έγκαιρα, προτού καθηλωθείς ανάμεσα σε πεζούς (που ψάχνουν το πώς θα φύγουν ή το που έχει παρκάρει “το γαμημένο το πούλμαν” με το οποίο ήρθαν), καροτσάκια με μπλουζάκια, καντίνες με “βρώμικο” και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα, και αναγκαστείς να κάνεις τρεις ώρες για να φτάσεις σπίτι σου.
Αυτό όμως που δεν περίμενα ήταν το να φάω τόση ώρα για να μπω στο συναυλιακό χώρο! Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν ήταν ανοιχτές και οι δύο είσοδοι εξ αρχής, με αποτέλεσμα να στουμπώσει ο κόσμος και περνώντας μέσα ένας ένας, να δημιουργείται πανδαιμόνιο.
Μάλιστα υπήρξε τόσο μεγάλη καθυστέρηση που κατά τις 21:00 άρχιζαν να βάζουν μέσα το κοινό χωρίς καν να ελέγχουν εισιτήρια κτλ, ενώ προκειμένου να διαμοιράσουν τον μεγάλο όγκο που κατευθυνόταν στη σκηνή, “ελευθέρωσαν” για ένα χρονικό διάστημα την είσοδο με τα 40άρια. Ελπίζω να αισθάνεσαι όμορφα φίλε αναγνώστη που έτρεξες να αγοράσεις εισιτήριο για “μπροστά”!
Κοντολογίς, για μια ακόμη φορά η Didi δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και απέδειξε πως δε μπορεί να φέρει εις πέρας ένα live που θα φιλοξενούσε 40.000 κόσμο.
Τα ίδια όμως λέμε χρόνια τώρα, οπότε σταματάω την γκρίνια αναφέροντας απλά την παροιμία “στου κουφού την πόρτα…”
Τους Space Blanket τους έχασα λοιπόν (sorry, δεν ήξερα πως έπρεπε να ξεκινήσω από το μεσημέρι για να καταφέρω να μπω), και η αλήθεια είναι πως έχοντας ακούσει διάσπαρτα τραγούδια τους, θα ήθελα να τους τσεκάρω και live.
Σίγουρα με “χάλαγε” το ότι είχαν διοριστεί support ύστερα από “ψηφοφορία” (ναι, με εισαγωγικά… μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας), αλλά από μουσικής πλευράς έχουν δείξει αρκετά καλά δείγματα.
Οι F.O.X. είχαν ήδη ξεκινήσει όταν μπήκα. Το σχήμα από το Essex έδειξε το ότι δεν είναι τυχαία το support των Depeche Mode σε Γαλλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία!
Με το ντεμπούτο τους “Chimera” να έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές, το συγκρότημα βγήκε στη σκηνή κεφάτο και φρόντισε να δώσει ένα πολύ ευχάριστο μουσικό μισάωρο και θαρρώ πως κέρδισαν αρκετούς νέους οπαδούς.
Εννοείται βέβαια πως όλοι αδημονούσαν για τους Depeche Mode και περίμεναν πως και πως να τελειώσουν τα support. Λογικό…
Μέσα στο πλήθος έβλεπες όλα τα “είδη”: Τους φανατικούς (που ακόμη και album με πορδές να κυκλοφορούσε το σχήμα, θα το θεοποιούσε), τους “old school” οπαδούς (κατά τους οποίους οτιδήποτε έβγαλαν οι Depeche μετά το “Songs of Faith and Devotion”είναι χάλια), τους “νέους” (που γαλουχήθηκαν στη μουσική του group από το 2000 και μετά), και φυσικά (όπως σε κάθε live μεγάλης μπάντας) τους λεγόμενους “τουρίστες” που γνωρίζουν μετά βίας 3-4 κομμάτια (και όχι απαραίτητα με τους σωστούς τίτλους), αλλά ήρθαν μέχρι το Terra Vibe για το hype της υπόθεσης.
Η ώρα 21:15 και οι Depeche Mode ξεκινούν το δίωρο (και κάτι) set τους, με το “Welcome to my World” (από το “Delta Machine”). Πανζουρλισμός από κάτω, όχι λόγω τραγουδιού (μιας και αρκετοί φαίνονταν πως δεν είχαν ακόμα ακούσει την τελευταία δουλειά της μπάντας), αλλά κυρίως ελέω Dave Gahan, Martin Gore και Andy Fletcher.
Δυστυχώς πολύς κόσμος ακόμη έμπαινε, με αποτέλεσμα να χάσει την έναρξη και στην προσπάθειά του να βρει κάποιο μέρος να σταθεί και να βλέπει, άργησε να μπει στο κλίμα.
“Angel” για τη συνέχεια (πάλι από το νέο δίσκο) και από εκεί και πέρα ξεκινάει ένα εξαιρετικό σερί που περιλαμβάνει τα “Walking In My Shoes” (κλασσικό κομμάτι από κάθε άποψη), “Precious” (για τους λάτρεις του ραδιοφώνου), “Black Celebration” (το οποίο είχαν να το παίξουν σε περιοδεία πάνω από δέκα χρόνια) και “Policy of Truth” (“Violator” και τα μυαλά στο μπλέντερ).
Ο Gahan φωνάζει κατά τη διάρκεια των κομματιών, προκειμένου να ξεσηκώσει το πλήθος, το οποίο έδειχνε κάπως χλιαρό, προδίδοντας παράλληλα με το ύφος και τις κινήσεις του πως για πολλοστή φορά δεν είναι νηφάλιος… Στα αρχίδια μας φυσικά το εάν είναι ή όχι…
Διάλειμμα με το “Should Be Higher” (από το “Delta…”), για να ακούσω επιτέλους το αγαπημένο μου τραγούδι Depeche Mode: “Barrel of a Gun” (το οποίο πάλι είχαν χρόνια να παίξουν live). Η αισθητική μέχρι στιγμής είναι τίγκα ατμοσφαιρική και σε πλήρη συνάφεια με το μουσικό ποιόν της μπάντας.
Εκεί σκάει η πρώτη κοιλιά, με τον Martin να ερμηνεύει το “Higher Love” (μέσα από το “Songs of Faith and Devotion”) και στο καπάκι το “When the Body Speaks” (μέσα από το “Exciter”). Πηγαδάκια, γελάκια, πήγαινε- έλα με μπύρες κτλ, μιας και οι περισσότεροι είχαν πάει για τα hitάκια.
Ακολουθούν τα μέχρι στιγμής single του “Delta Machine” (“Heaven” και “Soothe My Soul”) με το κοινό τουλάχιστον να τα αναγνωρίζει. Λίγα χρόνια πίσω μας πάει το “A Pain that I’m Used To” (κομματάρα, ότι και να λέτε εσείς οι παρελθοντολάγνοι), ενώ αρκετά πιο παλιά (για την ακρίβεια 27 χρόνια πίσω) μας ταξιδεύει το “A Question of Time” (το οποίο παρεμπιπτόντως διαδεχόταν πάλι το “A Pain that I’m Used To” στην “Touring the Angel” περιοδεία τους, το 2006). Και τα δύο κομμάτια παρουσιάστηκαν σε διαφορετικές εκτελέσεις, αρκετά ενδιαφέρουσες.
“Secret to the End” για τη συνέχεια (ναι, από το “Delta…” και αυτό) και εκεί που ο κόσμος αρχίζει να μουρμουράει “πόσα καινούργια θα ακούσουμε επιτέλους;” οι Depeche εξαπολύουν ένα “Enjoy the Silence” ως απάντηση. Και στο καπάκι “Personal Jesus” (με μια mid tempo bluesάτη εισαγωγή), έτσι για να γουστάρουν όλοι (ραδιοφωνάκηδες, die hard οπαδοί, τουρίστες, και γενικά σύσσωμο το Terra Vibe).
Κάπου εκεί μας λένε “Goodbye” (ε, ρε πόσοι θα γράψουμε το ίδιο…) και “αποχωρούν”.
Ελάχιστα λεπτά αργότερα, επανέρχονται με άλλη μια δόση από τα “παλιά”. “Home” λοιπόν και “Halo” αμέσως μετά. Πολύ μπαλάντα ρε παιδί μου…
Λίγο πριν το τέλος (και εάν εξαιρέσουμε το ότι έχουμε ακούσει επτά συνθέσεις από το “Delta Machine”) το κοινό δείχνει να περνάει υπέροχα, με τις πρώτες σειρές να βρίσκονται σε μόνιμη έκσταση. Το “Just Can’t Get Enough” έκανε ακόμη και τον πιο ξενέρωτο να κουνηθεί στο ρυθμό του, ενώ το επιβλητικό “I Feel You” δε μπορούσε να λείπει από το setlist της μπάντας.
Η βραδιά έκλεισε (όπως ήταν λογικό) με το “Never Let Me Down Again”, σύνθεση που βρήκε πολλά ζευγάρια χείλη να τραγουδούν τους στίχους της.
Depeche Mode setlist
Welcome to My World
Angel
Walking in My Shoes
Precious
Black Celebration
Policy of Truth
Should Be Higher
Barrel of a Gun
Higher Love
When the Body Speaks
Heaven
Soothe My Soul
A Pain That I’m Used To
A Question of Time
Secret to the End
Enjoy the Silence
Personal Jesus
Goodbye
Encore:
Home
Halo
Just Can’t Get Enough
I Feel You
Never Let Me Down Again
Θεωρώ πως από πλευράς επιλογής τραγουδιών (και με τη λογική πως η περιοδεία γίνεται για το “Delta Machine”), το συγκρότημα τα πήγε αρκετά καλά, αν και σε στιγμές ήταν πιο υποτονικό από ότι θα έπρεπε. Από εκεί και πέρα σε όλους έλειψε ένα “Stripped”, ένα “Everything Counts” ή ένα “Shake the Disease” (μεταξύ πολλών άλλων), αλλά οκ, δε χανόμαστε!
Επίσης, το ότι σνομπαρίστηκε πλήρως το “Sounds of the Universe” (ένα από τα πιο μέτρια album του σχήματος κατ’ εμέ), μόνο θετικό ήταν.
Μικρή ένσταση το ότι με εξαίρεση το “Just Can’t Get Enough”, η μπάντα δεν “ακούμπησε” κάποιο album μέχρι το 1986, απογοητεύοντας εν μέρει τους φανατικούς των πρώτων δουλειών τους.
Την πολύ καλή συναυλία διαδέχθηκε η αναμενόμενη ταλαιπωρία του γυρισμού. Βέβαια όταν βλέπεις τριγύρω σου χαρούμενες φάτσες, χρυσώνεται το χάπι και επειδή δεν έχω διάθεση να γκρινιάξω για πολλοστή φορά για το Terra Vibe, θα κλείσω το report με μια πρόταση που έγραψα και νωρίτερα:
…αξίζει να έχεις παρακολουθήσει έστω μια φορά τους Depeche Mode live…
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
968 
