Oι Έλληνες Verdict Denied κατάφεραν παρά τις περιπέτειες ετών να κυκλοφορήσουν επιτέ- λους τον παρθενικό τους δίσκο στο οποίο συμμετέχει και ο Jeff Waters (Annihilator) και ελπίζουν ότι οι οπαδοί του Thrash metal θα αγκαλιάσουν την προσπάθεια τους. Ας διαβάσουμε παρακάτω τι εξομολογήθηκε το συγκρότημα στο rockway.gr
Υπάρχετε ως συγκρότημα από το 1995, και εκτός από κάποια demos που έχετε κυκλοφορήσει, το “Condamned” είναι η πρώτη σας ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Ποιοι ήταν οι λόγοι που καθυστερήσατε τόσο; Πως αισθάνεστε τώρα που καταφέρατε να κυκλοφορήσετε τη δουλειά σας;
Η μπάντα άλλαξε σύνθεση πάρα πολλές φορές και υπήρξαν φορές όπου το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της αποχώρησης ενός μέλους και της αντικατάστασης του ήταν μεγάλο. Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2005 όπου ηχογραφήσαμε το άλμπουμ. Στείλαμε promos σε ένα μεγάλο αριθμό εταιριών εκ των οποίων κάποιες έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον. Ζητούσαν όμως καλύτερης ποιότητας ηχητικό αποτέλεσμα κάτι το οποίο μας οδήγησε στον Jeff Waters για την μίξη και το mastering. Έτσι λοιπόν το 2006 είμασταν πάλι στην αναζήτηση εταιρίας. Καταφέραμε και ήρθαμε σε συμφωνία με ένα Ελληνικό label αλλά μετά από πολλές αναβολές εκ μέρους τους βρεθήκαμε σε αδιέξοδο. Λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν προχώρησε η συνεργασία και αυτή την στιγμή που μιλάμε έχουμε συμφωνία με την Secret Port Records. Όπως καταλαβαίνεις πέρασε από πολλές δοκιμασίες αυτό το cd μέχρι να κυκλοφορήσει.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το δίσκο;
Να πουλήσει! Είναι το πρώτο μας, οπότε δεν ξέρω πως μπορώ να περιγράψω τι θα θέλαμε από πλευράς ανταπόκρισης σε συνάρτηση με το τι θα ήταν ρεαλιστικό στο στάδιο που είμαστε. Μια αφηρημένη απάντηση θα ήταν το να μας εξασφαλίσει μια μερίδα φανατικών οπαδών της τάξεως ενός μεγέθους τέτοιου που να μας προσφέρει την δυνατότητα να μπορούμε να στηρίξουμε Live εμφανίσεις μόνοι μας.
Η μουσική σας περιγράφεται από πολλούς ως progressive thrash metal. Εσείς πως θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας και πείτε μας ποιες μπάντες αποτελούν τις επιρροές σας.
Όπως ίσως είναι αναμενόμενο δεν μας αρέσουν οι ταμπέλες. Από την άλλη μας φαίνεται εκνευριστική η τάση μερικών εγχώριων σχημάτων με πολύ σαφή και ασφαλή μουσική κατεύθυνση να υποστηρίζουν ότι δεν μπορούν να κατατάξουν κάπου αυτό που παίζουν. Μουσικά μπορεί να επηρεάσει κάποιον το οτιδήποτε όπως εμπειρίες, γεγονότα, εικόνες, ταινίες, μουσικοί κτλ. Οι περισσότερες από αυτές τις επιρροές δεν είναι εμφανείς ακόμη και σε αυτόν που “επηρεάζεται”. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι εμφανείς επιρροές στις οποίες στηρίζεται κάποιος σαν βάση για να δημιουργήσει κάτι προσωπικό. Εμείς από πολύ νωρίς εν μέρει θέσαμε ως στόχο του να “ακολουθήσουμε” το Αμερικάνικο thrash(bayareaκτλ.) καθώς και το Techno-Thrash. Αυτό συνέβη διότι πιστεύουμε ότι στο HeavyMetal αυτό ήταν το υψηλότερο ποιοτικά σημείο που έφτασε αυτή η μουσική και αν κάποιος έχει την φιλοδοξία να σημάνει πρόοδο θα έπρεπε να ξεκινήσει από εκεί. Περάσαμε λοιπόν ένα μεγάλο διάστημα από πολύ νωρίς ακούγοντας συγκροτήματα όπως Forbidden, Realm, Toxik, Megadeth, Paradox, Laaz Rockit, Heathen, Exodus, Testament, MekongDelta, Annihilator, End Amen, Psychotic Waltzκτλ.
Πείτε μας λίγα λόγια για το στιχουργικό περιεχόμενο των τραγουδιών σας…
Θα τα πάρω με την σειρά
1) Fake A libis: Περιγράφει ουσιαστικά τους προβληματισμούς μας για τα ναρκωτικά. Πολύ-τραγουδισμένο αρκετά σαν θέμα.
2) Dark Twisted Laughter: Περιγράφει τις σκέψεις που περιτριγυρίζουν στο κεφάλι ανθρώπων με ακραία σχετικά γούστα όσον αφορά τις σεξουαλικές επαφές.
3) This Soul Of Black Is Mine: Εδώ εξιστορείται μια προσωπική εμπειρία. Μια πολύ σύντομη ερωτική σχέση που τελείωσε με τον ένα εκ των δύο να νιώθει μισός
4) 94 χ 1 Vain: Αυτό έιναι ένα τραγούδι που εξετάζει το τι θα συνέβαινε αν κάποιος αποφάσιζε να κλωνοποιήσει μια πολύ επικίνδυνη ιστορική φιγούρα. Βασισμένο στην ταινία με τον Ελληνικό τίτλο “Τα Παιδιά από την Βραζιλία”. Υπάρχει και βιβλίο στο οποίο αυτή η ταινία βασίστηκε αν θυμάμαι καλα….
5) BlackTango: Έγραψε ο κιθαρίστας μας ο Κώστας κάποιες σκέψεις για την ζωή κάπως αφηρημένα θα έλεγα. Άρχισα να το μεταφράζω και να το μετατρέπω σε στίχους. Χρειάστηκε όμως να γράψω και άλλα πράγματα για να καλύψω τα φωνητικά μέρη, επηρεασμένος απλά από την ατμόσφαιρα που μετέδιδε το αρχικό κείμενο. Να πώ την αλήθεια δεν ξέρω τι συμπέρασμα θα μπορούσε να βγεί καθ’ ότι πρόκειται για κάτι τελείως αφηρημένο. Ο καθένας θα μπορούσε να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
6) Twisted And Menacing My Stare: Είναι απλά ένα μήνυμα μίσους ή ένα μανιφέστο εκδίκησης.
7) BattleWithin: Περιγράφει την σύγκρουση που οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν μέσα τους κατά την διάρκεια της ζωής τους, η οποία είτε έχει να κάνει με μεμονομένες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν είτε με την αναζήτηση του ποιος είσαι. Φτάνει μέχρι το σημείο όπου κάνουν την εμφάνιση τους πλεόν η αναποφασιστικότητα και η αναβλητικότητα σε σημείο του να “γονατίζουν” το άτομο που υποφέρει από αυτές.
8) The Last Act: Άλλο ένα μανιφέστο εκδίκησης αλλά αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο. Αυτός που νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει γι’ αυτό που του συνέβη έχει πλέον την δύναμη και την ευφυία να “ενορχηστρώσει” την εκδίκηση του χωρίς να είναι εμφανής αλλά δημιουργώντας συνθήκες τέτοιες ώστε οι εχθροί του να καταστρέψουν ο ένας τον άλλο. Περίπου σαν την ταινία “Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέηγορθ (ShawsankRedemption)” το φαντάζομαι.
Τη μίξη και το mastering στο δίσκο τα έχει κάνει ο Jeff Waters των Annihilator στο προσωπικό του studio, ύστερα μάλιστα από δική του πρόταση. Πως αισθανθήκατε όταν ένας μουσικός του μεγέθους του σας έκανε την πρόταση για συνεργασία και τι νομίζετε ότι προσέφερε στο τελικό αποτέλεσμα.
Την μίξη και το mastering τα ανέλαβε επειδή εμείς του το προτείναμε. Τα σχόλια του για τα τραγούδια ήταν σίγουρα κολακευτικά και η αναγνώριση αυτή οπωσδήποτε είναι συγκινητική. Συνεπώς του άρεσε το υλικό και ύστερα από διαπραγματεύσεις ήρθαμε σε συμφωνία. Άρα η ερώτηση σου θα απαντηθεί διαφορετικά. Έχοντας καθημερινή επικοινωνία μαζί του για 3 εβδομάδες (με e-mail και τηλεφωνικώς) μπορώ να πώ ότι αισθάνομαι εμπειρότερος σε πολλούς τομείς που έχουν να κάνουν με ζητήματα τεχνικά, μουσικά καθώς και την νοοτροπία και τον επαγγελματισμό που χαρακτηρίζει ένα μουσικό του μεγέθους και της φήμης του Jeff Waters. Και μόνο που μιλούσα μαζί του για απλά πράγματα “έπαιρνα” μαθήματα. Είναι λίγο κλισέ αυτό αλλά ισχύει. Το ένιωσα πολύ έντονα. Μετά από αυτή την ιστορία άλλαξε η αντιμετώπιση όλων μας και δημιουργήθηκαν απαιτήσεις από τους εαυτούς μας μεγαλύτερες από οποιοδήποτε άλλο στάδιο της μπάντας μπορεί να οδηγήσει σε βελτιώσεις και αλλαγές. Όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα: σε σχέση με την αρχική μίξη η διαφορά σίγουρα είναι εντυπωσιακή, άρα είμαστε πολύ ικανοποιημένοι.
Κατά το παρελθόν έχετε παίξει με πολλά σημαντικά ονόματα (Tank, Anvil, Mekong Delta κλπ). Μπορείτε να ξεχωρίσετε κάποια (ή κάποιες) από αυτές τις εμφανίσεις;
Η κάθε μία ήταν διαφορετική εμπειρία και περάσαμε πολύ καλά σε όλες. Ξεχωρίζω το live με τους Mekong Delta γιατί γνωρίσαμε τα μέλη της μπάντας, ήπιαμε τις μπύρες μας και κάναμε πολύ καλή παρέα. Είχαμε τον Ralph Hubert στο τραπέζι μας και ακούγαμε ότι είχε να πεί. Μας συγκίνησε ο σεβασμός που έδειξαν όλοι τους σε εμάς όπως και η αναγνώριση και επίσης το γεγονός ότι ακόμα τα λέμε. Παράλληλα ήταν η συναυλία με τις πιο αποθαρρυντικές κριτικές. Μπορώ να δεχτώ το ότι κάποιος απλά δεν γουστάρει Verdict ή ότι δεν ήταν καλός ο ήχος αλλά το να μας παρουσιάσεις σαν μην προβαρισμένη μπάντα είναι εξοργιστικό. Έχω διαβάσει και αποθεωτικές κριτικές σε συναυλίες συγκροτημάτων όπου σε κάθε break του drummer ψάχναν να βρεθούν οι υπόλοιποι…δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Υπάρχουν σχέδια για κάποια περιοδεία (είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό) προκειμένου να προωθήσετε το “Condamned”;
Πρόθεση υπάρχει οπωσδήποτε αλλά τίποτα προγραμματισμένο. Επαφές για τέτοια σκηνικά υπάρχουν ήδη.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη κινητικότητα γύρω από το thrash, τόσο με επανασυνδέσεις (μέχρι τώρα διαλυμένων) συγκροτημάτων όσο και με νέα σχήματα. Συμμερίζεστε την άποψη ότι το thrash επανέρχεται στο προσκήνιο; Ποιο ρόλο μπορούν να παίξουν οι VERDICT DENIED σε μια τέτοια “ανάκαμψη”;
Σαν “μόδα” σίγουρα επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ακούσω κοπέλες να συζητάνε για το “Victims Of Deception” των Heathen ή για το “By In heritance” των Artillery! Το image στο είδος αυτό απωθούσε τις γυναίκες εκείνα τα χρόνια και τώρα ελκύει. Απίστευτο! Το θέμα των επανασυνδέσεων χωράει πολύ συζήτηση βέβαια. Οι πιο πολλές μπάντες νομίζω ότι έχουν αγνές προθέσεις αν και λόγω έντονου ενδιαφέροντος ίσως και λόγω ανοίγματος νέων αγορών (Ελλάδα κτλ.) συν τα άπειρα φεστιβάλ μπαίνει και ισχυρά το οικονομικό κίνητρο υποθέτω. Κάποιοι απλώς κάνουν περιοδείες και κανένα δισκάκι χωρίς πολύ κόπο και άλλοι εντυπωσιακές επιστροφές όπως οι Mekong Delta, οι Paradox και οι Testament. Εμείς δεν ήρθαμε εδώ για να παίξουμε κανένα ρόλο πέρα από το να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε εννοώντας να γράψουμε όσο γίνεται πιο φρέσκα, τίμια και ειλικρινή τραγούδια μπορούμε με ιδιαίτερη προσοχή στους στίχους και στο μήνυμα που θέλουμε να μεταδώσουμε. Το “Thrash” δεν το βλέπουμε σαν ένα κίνημα που πρέπει να υπηρετήσουμε τυφλά και ενάντια σε οτιδήποτε άλλο. Απλώς γράφουμε υλικό που είναι πολύ κοντά σε αυτή την φόρμα ή αν θες αποτελεί την βάση του ήχου μας και αφετερία της πορείας μας όπως και σημείο αναφοράς. Δεν τον βλέπουμε σαν Tribute σε ένα τρόπο ζωής εννοώντας ότι δεν μας ενδιαφέρει η αναβίωση ενός κινήματος και της νοοτροπίας του καθώς και του image του. Αν το κάναμε θα ήταν ασεβές απέναντι στις επιρροές μας και τους εαυτούς μας. Μην πεταχτεί όμως κανένα βλήμα και πεί ότι οι Verdict Denied δεν είναι thrash και δεν τιμάνε το είδος (γιατί τις έχω ακούσει κατά καιρούς κάτι τέτοιες μαλακίες). Παίζουμε αυτή την μουσική από το 1995 που θεωρείτο πεθαμένη. Δεν πηδήξαμε σε κανένα βαγόνι που επιτάσσει την νέα μουσική μόδα. Αυτό και μόνο αποτελεί απάντηση για το πόσο σεβόμαστε την βάση του ήχου μας που είναι το thrash! Η ανάκαμψη που λες θα έρθει απλά αν κάτσουμε τίμια και γράψουμε μουσική που θα εκφράζει αυτό που νιώθουμε και τι πιστεύουμε και εκεί θα βγούν αβίαστα και με φρεσκάδα οι επιρροές μας. Αν είναι να κάτσουμε κάτω και να πούμε ήρθε η ώρα να γράψουμε 80’sthrashτότε το σκοτώσαμε το είδος!
Με εξαίρεση κάποια σχήματα (κυρίως από ακραίους χώρους πχ black, death) που έχουν κάνει όνομα στο εξωτερικό, η ελληνική σκηνή γενικά παραμένει άγνωστη, αν και υπάρχουν πολλά αξιόλογα συγκροτήματα. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Μια σκέψη που έχω γι ’αυτό είναι ότι γενικά δεν έδειξαν όλες οι μπάντες ή στην τελική όλα τα μέλη επαγγελματισμό. Όσον αφορά την επιτυχία των εγχώριων σχημάτων που ανήκουν στο black και στο death έχω να πω τα εξής: Το black metal καθώς και αυτό το “ατμοσφαιρικό” γεμάτο keyboards και μελαγχολικές μελωδίες συνοδευόμενο από death φωνητικά metal ήταν τα πρώτα που αναγνώρισαν μια αναγνώριση στο εξωτερικό το οποίο είναι ευχάριστο. Το αν ο επαγγελματισμός ή το ταλέντο αυτών των σχημάτων συνετέλεσε, τότε αμφιβάλω ως ένα βαθμό. Αυτά τα είδη χαρακτηρίζονται από ένα φετιχισμό και μια “true” νοοτροπία και underground. Θυμάμαι ότι τότε (1990-1996) η ποιότητα των μουσικών, των ηχογραφήσεων και του performance των περισσοτέρων σχημάτων από το εξωτερικό ήταν αρκετά μέτριο. Το true συναίσθημα και η Underground νοοτροπία αποτελούσαν ισχυρά “χαρτιά” για τους εκφραστές αυτού του είδους, οπότε ο ψυχρός επαγγελματισμός πηγαίνει σε 2η μοίρα μαζί με ότι συνεπάγεται αυτό σε ποιότητα ήχο και ποιότητα εκτελέσεων. Εμείς εδώ στην Ελλάδα ούτως ή άλλως πάσχουμε από αυτό και σίγουρα μας χαρακτηρίζει ως Έλληνες το πάθος και αυτό το αγνό λαϊκό συναίσθημα. Το “λαϊκό” αναφέρεται κυρίως ως ερμηνεία του αντι-σταρ κυρίως. Αυτά ήταν τα στοιχεία του black metal κατά την γνώμη μου. Ο ανταγωνισμός εδώ είχε πολύ διαφορετική διάσταση και σίγουρα λειτούργησε υπέρ της σκηνής. Το 1995 υπήρχε το σκανδιναβικό και το Ελληνικό black metal! Νομίζω ότι πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και στον “ατμοσφαιρικό” ήχο. Θυμάμαι κάτι πανάχρηστες μπάντες να κτίζουν “όνομα” γύρω τους. Ως ένα βαθμό συμβαίνει και τώρα. Επίσης βλέπω μπάντες “φαντάσματα” όπου κυκλοφορούν δίσκους δίχως να είναι μπάντες που έπαιξαν ή πρόβαραν ποτέ μαζί. Συμμετοχές ηχηρών ονομάτων ως μόνιμα μέλη σε συγκροτήματα που ποτέ δεν φαίνονται πουθενά αλλού εκτός από περιοδικά. Από εκεί και μετά δεν βλέπω πρόοδο παρά μόνο μια ηχηρή αρχή η οποία μένει εκεί. Μια άλλη τάση που βλέπω είναι η μισθοφορική νοοτροπία. Έχουμε δει παιδιά με δυνατότητες να έρχονται στην μπάντα, να αντιλαμβάνονται την αξία της αλλά να μην στεριώνουν για καιρό και να μετατίθενται από προσωπική τους επιλογή σε απροβάριστα και ατάλαντα σχήματα που δεν μπορούν ποτέ να παίξουν “μαζί” μια νότα απλά και μόνο γιατί είναι διασημότερα και έχουν “προοπτική”. Μάλλον θα σκέφτονται ότι εδώ έχουμε μια μπάντα όπου ο βαθμός δυσκολίας απόδοσης της μουσικής της είναι υψηλός και ίσως τα περιθώρια αναγνώρισης περιορισμένα και από την άλλη την δυνατότητα να μάθουν ένα setlist σε μισή ώρα και προοπτικές καριέρας και ανέλιξης. Οι Septic Flesh και οι Inveracity είναι σχήματα που είναι αξιοσέβαστα πάντως. Επίσης αν θες μπορείς να συμπεριλάβεις στα προβλήματα της σκηνής τα κλασσικά προβλήματα όπως ο στρατός, οι περιορισμένες ευκαιρίες, η ανυπαρξία παραγωγών, αξιοπρεπών studios κτλ.
Ο επίλογος ανήκει σε εσάς …
Ένας στίχος από το τελευταίο κομμάτι του αλμπουμ με τίτλο “TheLastAct”:
“Once a puppeteer
now,can’t control your life
I pull the strings tight and I yell
The Last Act is always Mine”
Συνέντευξη στον Δημήτρη Καρβούνη
380 
