Το δεύτερο album των Voice of Revenge απέχει αρκετά απ’ αυτό που η μπάντα ορίζει ως μελωδικό death metal, τον ήχο δηλαδή που ενστερνίστηκαν κατά την δημιουργία τους, και αφιερώνεται περισσότερο στο αμιγές old-school του σκληρού αυτού ήχου.
Με έναν δίσκο σαν το “Disintegration”, ο οποίος ακούγεται κατά κάποιον τρόπο εύθραυστος, το heavy και το death βρίσκονται σε μια ευθεία κοινή, δημιουργώντας έτσι ένα αποτέλεσμα βατό για τους οπαδούς του extreme και συνάμα ιδιαίτερα απλοϊκό για το ίδιο το συγκρότημα. Το τελευταίο, αλλά και το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε δυόμιση χρόνια μετά το ντεμπούτο – προκάτοχο του κάνουν κάπως οφθαλμοφανή την έλλειψη συγκέντρωσης στις τάξεις των Voice of Revenge μιας και ο δίσκος κρίνεται εύκολα μέτριος.
Τα κομμάτια συγκλίνουν και δημιουργούν ένα κύμα μονοτονίας από ήχο που προσπαθεί να διατηρήσει την μελωδικότητα του. Στην προσπάθεια του αυτή βγάζει κουρασμένα riffs και solos που πνίγονται από μόνα τους. Τα φωνητικά πατάνε πάνω σε ένα από τα ίσως πιο κορεσμένα μονοπάτια, κάτι που σημαίνει κλασσικό death των 00s’ με μια ιδέα από core.
Προχωρώντας στην ακρόαση του “Disintegration”, ο ακροατής θα κουραστεί σχεδόν σίγουρα κατά το πέμπτο ή το έκτο – από τα εννέα – κομμάτια, κάτι που από μόνο του σημαίνει αποτυχία αλλά και θάψιμο του υπόλοιπου – ούτως ή άλλως μέτριου – υλικού.
Το άσχημο της παραγωγής γίνεται αντιληπτό μιας και μιλάμε για συνθέσεις που δεν χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Η κυκλοφορία αυτή των Voice of Revenge πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες death επιλογές που είναι διαθέσιμες αυτή την στιγμή.
559 
