Ήδη βλέποντας το εξώφυλλο και αναλογιζόμενος το όνομα του group και τον τίτλο του album, μυρίζομαι κάτι το μοναδικό. Κάτι που θα με στιγματίσει! Ύποπτο, σκέφτομαι και πατώ το Play!
Η σειρήνα της αρχής και το τύμπανο με βάζει σε mode για Swans. Όταν η παραμορφωμένη, από τα εφέ κιθάρα, μπαίνει στην εξίσωση του “Mills”, που ανοίγει το album, τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα.
Ήχοι σκεπασμένοι από την ιρλανδική ομίχλη (από όπου κατάγονται οι Altar of Plagues), γεμάτοι απόγνωση και τρόμο.
Το “Teethed Glory And Injury” σε σπρώχνει μέσα σε κάποια ασπρόμαυρη ταινία τρόμου, όπου εκεί που είσαι ήρεμος, συμβαίνει το αναπάντεχο και σε ανατριχιάζει.
Όταν ξεκινάει το “God Alone” ξαφνιάζομαι και πάλι, αφού το riff μου θυμίζει Isis και με τη βοήθεια των black φωνητικών του, η εικόνα αλλάζει μορφή. Ένιωσα τέτοια ανατριχίλα θυμάμαι με το EP των Dodheimsgard, “Satanic Art”, όταν και τότε περίμενα κάτι διαφορετικό και κάτι διαφορετικό με χτύπησε με λύσσα στα αχαμνά.
Χωρίς να είναι μακροσκελείς οι συνθέσεις, αλλάζουν συνέχεια πρόσωπο και τρεκλίζουν αριστερά δεξιά, μεταξύ post metal, black metal και ambient, κάνοντας όλο και πιο δύσκολο το έργο της περιγραφής από μέρους μου.
Το χαλί συνεχίζει να έχει post metal υφάνσεις και στο “A Body Shrouded”, που αλλάζει ρότα με ένα ξέσπασμα τυμπανιστικό και πάλι όλα δένουν όμορφα με τα occult φωνητικά.
“Burnt Year” και ο ρυθμός των τυμπάνων αντιβαίνει τους συνηθισμένους κανόνες και δημιουργεί μια τελετουργική ατμόσφαιρα που σε υπνωτίζει, με τα έγχορδα να κρατούν δεύτερο ρόλο, αφήνοντας τα ουρλιαχτά μίσους να γεμίζουν το χώρο. Θα μπορούσε να είναι το τραγούδι του Gollum, όταν έχασε το πολύτιμο δαχτυλίδι του, αν και φαίνεται αστείο, δεν είχα σκοπό να σας κάνω να γελάσετε αλλά να περιγράψω την στενάχωρη οργή στη χροιά της φωνής.
Οι μελωδίες του “Twelve was ruin” είναι μοναδικές και τα τύμπανα με το αργό tempo τους, το κάνουν ακόμη πιο τρομακτικό.
Μια από τις ομορφότερες στιγμές του “Teethed Glory And Injury”, είναι σίγουρα το κομμάτι με τίτλο “Α Remedy and a fever”, σχεδόν 5 λεπτά μουσικού χάους, που σπάει στο τέλος με τη φουλ black metal στροφή του. Αν κάποιος σβήσει τώρα τα φώτα, θα έχω πρόβλημα σίγουρα!
Θα μπορούσα να γράψω άλλο τόσο για αυτό το αριστούργημα, αλλά νομίζω ότι το πολύ το Κύριε Ελεησον, το βαριέται και ο παπάς!
Σου αρέσει το black metal των πρώιμων Darkthrone και Dodheimsgard, οι ambient καταβολές των Swans και Ulver, καθώς και το post των Isis και Jesu ή είσαι επιρρεπής σε περίεργα μουσικά δρώμενα; Τότε με κλειστά τα μάτια, κάνε το δικό σου, διότι μιλάμε για μία από τις καλύτερες στιγμές μέχρι στιγμής, του έτους που διανύουμε.
Αν ήταν έτσι το black metal δε θα είχα ποτέ σταματήσει να το ακούω.
585 
