Radar Men from the Moon, Headquake (26/04/2013) An Club

Αν είσαι fan των Ozric Tentacles, των Karma To Burn και του Αλφ του Εξωγήινου, τότε θα έπρεπε να είσαι εκεί μαζί με τους ελάχιστους ακόμα οπαδούς του instrumental space/prog rock και να γεμίσεις λίγο χώρο ακόμα, στο ασφυκτικά άδειο An Club.

Λίγο ο καιρός που φτιάχνει, λίγο το basket, λίγο η αφραγκία και το ότι οι Ολλανδοί Radar Men from the Moon δεν είναι σε κανενός μας το bucket list (ξέρεις η λίστα των πραγμάτων που πρέπει να κάνεις πριν πεθάνεις), απέτρεψε το να γεμίσει ο χώρος.

Ήμουν από νωρίς εκεί και σχεδόν μετρούσα τις λιγοστές φιγούρες που περνούσαν την πόρτα και περίμεναν να ταξιδέψουν με το ολλανδικής κατασκευής αστρόπλοιο.

Ήταν 22.15 περίπου όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το grunge/stoner rock των Headquake, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από το τεράστιο κενό μπροστά από τη σκηνή και έκαναν ένα όμορφο set.

Ο αεικίνητος και αποδοτικός Κώστας στα φωνητικά, να σιγοντάρεται σε τακτά χρονικά σημείο από τον κιθαρίστα και την μπασίστρια και να φέρνει στο μυαλό άλλοτε τους Soundgarden, άλλοτε τους Pearl Jam και άλλοτε τους Faith No More.

Παίζοντας περίπου 45 λεπτά και ανοίγοντας ιδανικά το event, οι Headquake άφησαν τους τεχνικούς στη σκηνή να ετοιμάσουν το An για το αστρικό ταξίδι, με οδηγούς τρεις μουσικούς από τις Κάτω Χώρες.

Ξέρετε γιατί οι αγελάδες τρώνε το χόρτο; Γιατί δεν μπορούν να το στρίψουν! Σε αντίθεση, με κάποιους συμπολίτες μας που γνωρίζουν την τέχνη του τυλίγματος και της εισπνοής βιολογικών προϊόντων. Κάπως απαραίτητο αξεσουάρ για μια τέτοια συναυλία.

Το drum set στημένο μπροστά στη σκηνή πολύ κοντά σε όλους μας με την κιθάρα των 100 εφέ αριστερά και το λιτό μπάσο στα δεξιά και η αντίστροφη μέτρηση της απογείωσης ξεκίνησε.

Έχοντας την ατμόσφαιρα των Βρετανών πιονέρων Ozric Tentacles, που σου δημιουργεί μία πνευματική μαστούρα και σε συνδυασμό με τα ξεσπάσματα, που έκαναν γνωστούς τους Karma To Burn, οι Radar Men from the Moon απόδειξαν για μια ακόμη φορά πως η Ολλανδία έχει τεράστια σκηνή προοδευτικού/διαστημικού rock.

Τρία παιδιά που θα έκαναν σίγουρα περήφανους τους πατέρες Pink Floyd και το θείο Steven Wilson, μας πήραν από το χέρι και μας ξενάγησαν στους αστερισμούς.

Ο τυμπανιστής Tony Lathouwers σταθερός και αρχοντικός να κρατά σφικτά τον ρυθμό, συναντώντας το μπάσο του Jan-Titus Verkuijlen που με απλότητα και επιστημονική ευφυΐα ακολουθούσε τις μελωδικές γραμμές του κιθαρίστα, Glenn Peeters.

Μουσική που εναλλάσσει συναισθήματα και tempo μέσα από αντιστροφές φάσεις και λούπες, έδωσε στο παρασκευόβραδό μας νόημα και κάτι όμορφο να θυμόμαστε, που δυστυχώς αποφάσισαν να μη δουν κάποιοι άλλοι.

Με κομμάτια και από το ντεμπούτο “Intergalactic Dada & Space Trombones” και το πρόσφατο “Echo Forever”, όπως το μοναδικό “Atomic Mother” κάθισαν για λίγο παραπάνω από μία ώρα στη σκηνή και χωρίς να μιλήσουν καθόλου και χωρίς encore, εξαφανίστηκαν όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Σαν μια βροχή από μετεωρίτες.
 
photos: Δημήτρης Μαρσέλος