Τι μου θυμίζει το όνομα αυτό, σκέφτηκα μόλις είδα ότι μου έχει αποσταλεί για αξιολόγηση.
Έξυσα λίγο το ταλαιπωρημένο μου κεφάλι και κλινκ. Ναι, είχα δει τους The Knockouts σε ένα live σε ένα Στέκι Νεολαίας στην Στοκχόλμη, όταν ζούσα για λίγο εκεί. Τότε, αν και μου άρεσε πολύ η σκηνική τους παρουσία και το γεγονός ότι είχαν κοντραμπάσο αντί του ηλεκτρικού, ο ήχος τους ήταν λίγο μπερδεμένος και κάθε τραγούδι έμοιαζε σαν να είναι κάποιου διαφορετικού. Ήταν τότε που είχαν κυκλοφορήσει το προηγούμενο τους album “Among the Vultures”.
Πατάω το play από μεγάλη περιέργεια να δω αν κατέληξαν κάπου οι Σουηδοί φίλοι μου και τι ακούω. ΝΑΙ! Έχει ρυθμό, έχει φρεσκάδα, έχει σαφή μουσικό προσανατολισμό, καλή παραγωγή, πολλά όμορφα κομμάτια και με κάνει να θέλω να το ακούσω ξανά και ξανά και ας μην είναι ο ήχος που έχω συνηθίσει να ακούω.
Στο “500 Miles from Louisville”, οι Knockouts αποφάσισαν να κάνουν το μπαμ και φαίνεται πως δούλεψαν σκληρά τα 4 χρόνια που μεσολάβησαν.
Έτσι, φαίνεται ακούγοντας το “Days Long Gone”. Οι τύποι αγαπούν με πάθος το rockabilly και τους Social Distortion, τους οποίους περνάνε από ένα πιο pop punk rock φίλτρο, τύπου Green Day.
Στο “Sweet Bluebird Valley” ακούγεται μεμιάς το πόσο ο τραγουδιστής Johan Fradsen (που έχει προοδεύσει πολύ από όταν τον είδα live) αγαπά τον Mike Ness και την southern κουλτούρα και δίνει ρυθμό σε κάθε μας όνειρο να πάμε και εμείς ένα ταξίδι στα μέρη που γέννησαν τα blues και το rock ‘n’ roll.
Εξαιρετικά τραγούδια σαν το “The Ballad of Rosa Lee”, με την βοήθεια του Stefan Boman (Turbonegro, Hellacopters κ.α.) στην παραγωγή έθεσε το album υποψήφιο σε 3 διαφορετικές κατηγορίες του American Independent Music Awards, όπου κέρδισαν το βραβείο για το καλύτερο Punk album.
Αν λοιπόν σου αρέσει αυτό που περιγράφω, οφείλεις να δοκιμάσεις αυτό που προσφέρουν οι The Knockouts. Σου εγγυώμαι πως δε θα το μετανιώσεις!
712 
