Σχεδόν είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Paradise Lost κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Όλο αυτό το διάστημα κυκλοφορούσαν συνεχώς δίσκους διαφορετικούς μεταξύ τους, προκαλώντας ποικιλότροπες αντιδράσεις.
Με το προπέρσινο “In Requiem” το συγκρότημα έδειξε μια τάση επιστροφής στο παρελθόν τους (τάση που είχε αρχίσει να γίνεται ορατή και με την κυκλοφορία του ομώνυμου τους δίσκου, το 2005), περιορίζοντας αρκετά το ρόλο που έπαιζαν τα πλήκτρα στον ήχο τους.
Με τη νέα τους κυκλοφορία “Faith Divides Us – Death Unites Us” δείχνουν ότι έχουν επιστρέψει για τα καλά στον κιθαριστικό ήχο και στα μεταλλικά μονοπάτια (ότι δηλαδή τους έκανε γνωστούς και αγαπητούς).
Πραγματικά ο δίσκος αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ότι πιο heavy έχουν κυκλοφορήσει από την εποχή του “Icon”. Και όταν λέω heavy αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στο συναίσθημα που αποπνέει η μουσική και όχι σε τερτίπια της παραγωγής.
Όλα τα γνωστά στοιχεία που έχουν διαμορφώσει τη μουσική τους είναι εδώ: οι υπέροχες μελωδίες της κιθάρας του Mackintosh, τα φωνητικά αλλά και οι στίχοι του Holmes, στοιχεία που συμβάλουν στη δημιουργία μιας μελαγχολίας όπως μόνο αυτοί ξέρουν.
Μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί το γεγονός του ερχομού του Erlandsson, ο οποίος μάλλον είναι ο καλύτερος ντράμερ που έχει περάσει από τις τάξεις του συγκροτήματος.
Όσοι κακοθελητές βιαστούν να τους κατακρίνουν για έλλειψη ιδεών, προβάλλοντας ως επιχείρημα αυτό το “πισωγύρισμα”, αρκεί να ακούσουν το δίσκο για να καταλάβουν ότι οι Paradise Lost δεν αναμασούν το (ένδοξο) παρελθόν τους και ότι συνεχίζουν να κυκλοφορούν ποιοτικές δουλειές.
Δημήτρης Καρβούνης
528 
