Μεταφράζοντας τον τίτλο της νέας στουντιακής δουλειάς των Black Pyramid, “Adversarial”, εμφανίζονται οι λέξεις “αντιπαράθεση” και “αντιπαλότητα”.
Πετυχημένη επιλογή, αν αναλογιστεί κανείς την αποχώρηση του κιθαρίστα/φωνή και ιδρυτικού μέλους, Andy Beresky, και την παραλίγο διάλυση της μπάντας λίγο μετά το “II” album το 2012.
Μη θέλοντας να ακολουθήσουν αυτή την πορεία οι Gein και Clay Neely (μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα) ένωσαν τις δυνάμεις τους με τον Darryl Shepard να αποδείξουν ότι ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται…
Πατώντας το play σε υποδέχεται ο μονόλιθος “Swing The Scimitar”, ένα έπος περί τα 12 λεπτά διάρκειας, και η μεγαλύτερη σύνθεση του δίσκου. Παράξενη ίσως σαν επιλογή, αλλά μάλλον εσκεμμένη, μιας και δίνει εξαρχής χώρο να συστηθεί ο νέος κιθάρας/φωνής στον ακροατή δικαιολογώντας την θέση του στους Black Pyramid.
Τα riff στο γνώριμο ύφος του συγκροτήματος χύνονται βαριά και επικά από τα ηχεία κάνοντας το κεφάλι να πηγαίνει μπρος-πίσω με το mid-paced κοπάνημα των τυμπάνων. Σωστό ως εδώ, για να δούμε και την φωνή… Η αλήθεια είναι πως ένα από τα δυσκολότερα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει ένα συγκρότημα που αλλάζει μέλη είναι η πετυχημένη αντικατάσταση της φωνής, ειδικά αν μιλάμε για συγκρότημα με εκτενή δισκογραφία και χαρακτηριστικό ήχο.
Γεγονός είναι πως ο Darryl Shepard έβγαλε την μπάντα ασπροπρόσωπη με την, πιο τραχιά από τον προκάτοχό του, φωνή του. Μπορώ να φανταστώ άνετα να ερμηνεύει τα κομμάτια και των προηγούμενων δίσκων των Black Pyramid, προσθέτοντας και ολίγη παραπάνω αλητεία. Το κομμάτι ολοκληρώνεται με μια μετάβαση από το επικό doom/stoner κοπάνημα σε ένα υπνωτιστικό ψυχεδελικό trip που συμπληρώνει την παρουσίαση του φίλου Darryl με ωραίες μελωδίες και leads στο εξάχορδο γιαταγάνι του. Χαίρω πολύ και καλώς όρισες!
Το “Bleed Out” που ξεσπάει μετά την ταξιδιάρικη διάθεση του “Swing…” με την τυμπανιστική εισαγωγή και το in your face attitude αναζωογονεί ευχάριστα και φέρνει το headbanging στο προσκήνιο. Πώρωση, που σε συνδυασμό με το καπάκι instrumental σφηνάκι “Issus” σε πάει σούζα στην ανηφόρα.
Στη συνέχεια σειρά έχει το “Aphelion”, ένα κομμάτι που κυκλοφόρησε και σε 7” split με τους Odyssey, σε ύφος κλασικό Black Pyramid. Heavy, riff-ατο και πολεμοχαρές στο πέρασμά του, δεν απογοητεύει και αναδεικνύει για άλλη μια φορά την κιθαριστική ικανότητα του Darryl Shepard που σε 8μιση λεπτά μοιάζει σαν να ήταν από την αρχή στο σχήμα. Συναυλιακό κομμάτι για φωνές από κάτω πέρα για πέρα.
Πλησιάζοντας στο τέλος αυτής της 40λεπτης περίπου εκστρατείας, στον απόηχο της μάχης να πούμε, το “Onyx & Obsidian” ανοίγει αιθέρια με αυτές τις γλυκές μεσαιωνικές μελωδίες πριν ξεσπάσει στα τελευταία μαπίδια και να κλείσει το “Adversarial” μεγαλειωδώς.
Αν και έχει διαφοροποιηθεί κάπως ο ήχος των νέων Black Pyramid, με μια ελαφριά στροφή στη μελωδία η ακρόαση του δίσκου δημιουργεί θετικές εντυπώσεις. Τα πωρωτικά riff υπάρχουν παντού και οι συνθέσεις καλύπτουν τα ποιοτικά στάνταρ που έχουν θέσει οι Black Pyramid στην τέχνη τους. Η παραγωγή του “Adversarial” έχει επίσης έναν πιο “γυαλισμένο” ήχο χωρίς να χάνει σε όγκο και σε συνδυασμό με ένα βαρβάτο artwork (εξωφυλλάρα σε βινύλιο) και μια διάρκεια που δεν κουράζει λόγω άπλας, παρουσιάζει ένα πακέτο που θα ευχαριστήσει, κατά την άποψη μου, και τον hardcore οπαδό τους.
Η θέση των Black Pyramid στην αντιπαράθεση “θα βουλιάξουμε στα κύματα, ή θα τα πάρουμε παραμάζωμα;” δείχνει το συγκρότημα σαν έναν βαρβάτο καπετάνιο, παρά μια Αλίκη στο ναυτικό.
567 
