Για τους Tardive Dyskinesia την συγκεκριμένη βραδιά τα πράγματα είναι εξαρχής δύσκολά.
Την στιγμή που εμφανίζονται, το Second Skin είναι μισοάδειο, αλλά δεν έγκειται ακριβώς σε αυτό η δυσκολία. Το κοινό που παρίσταται είναι ιδιαίτερα ανομοιογενές.
Αναμενόμενο, ο βασικός πόλος έλξης είναι σήμερα ο Dave Lombardo ο οποίος αφού έχει κατακτήσει εξέχουσα θέση στο πάνθεον της metal παίζοντας drums στους Slayer, έχει καταπιαστεί με ποικίλα και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους πονήματα όπως πχ οι Fantomas. Παράλληλα έχει κερδίσει την φήμη τεραστίου μουσικού ενώ χαίρει εκτίμησης και σεβασμού ως συνολική προσωπικότητα στον ευρύτερο χώρο της ροκ, ανεξαρτήτως εξειδικευμένων μουσικών προτιμήσεων.
Μπροστά λοιπόν σε ανθρώπους με ξεχωριστά κίνητρα αλλά και διαφορετικά ακούσματα –κάποιοι είναι fans των συγκροτημάτων στα οποία o Lombardo έχει συμμετάσχει, κάποιοι θαυμαστές της οργανοπαικτικής του δεινότητας κι ίσως κάποιοι απλώς περίεργοι να “γνωρίσουν” από κοντά μια τέτοια μορφή- εμφανίζεται μία μπάντα με κατασταλαγμένο και αρκετά συγκεκριμένο ύφος.
Αν βάλουμε στην εξίσωση και το “δύσκολο” μουσικό ιδίωμα που επιλέγουν οι Tardive Dyskinesia (progressive/post/metal band αναφέρονται εδώ: http://tardivedyskinesia.bandcamp.com/), μοιραία η απόσταση τους από το πλήθος αυξάνεται, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ενδεχομένως κάπως άβολα και χωρίς αρκετό κοινό -πολύ περισσότερο χωρίς “δικό” τους κοινό μαζί- αλλά αντίθετα στο γενικό κλίμα ξεκινούν ορεξάτοι και σε ετοιμότητα. Δύο κιθαρίστες πίσω από το drum-kit που αναμένει τον πρωταγωνιστή της ημέρας, ένας μπασίστας και ένας τραγουδιστής σχετικά στριμωγμένοι στις δύο γωνίες της υπερυψωμένης σκηνής, ένα πέμπτο μέλος κρυμμένο στο βάθος πίσω από τα δικά του τύμπανα.
Αν μη τι άλλο είναι ογκώδεις, αγριεμένοι, με επιθετικά brutal φωνητικά, με “δύσκολους” ρυθμούς από επιλογή και με επίγνωση του ότι αυτό μπορεί να ξενίσει το κοινό -“αυτό είναι 4/4, θα το καταλάβετε” αστειεύτηκαν-, συγκεντρωμένοι σε αυτό που θέλουν να κάνουν.
Έδειξαν να περνούν καλά στην σκηνή και δεν κομπλεξαρίστηκαν με το γεγονός ότι δεν είχαν την ανταπόκριση που ίσως έχουν σε άλλες ζωντανές εμφανίσεις. Για τους fans του ύφους και όχι μόνο, αξίζει τουλάχιστον μία ακόμα ακρόαση. Μας προ(σ)κάλεσαν στις 8 Ιουνίου στο Gagarin σε μία συναυλία με έσοδα που θα διατεθούν εξολοκλήρου για φιλανθρωπικό σκοπό (https://www.facebook.com/events/123665241155123/?fref=ts).
Tardive Dyskinesia setlist
Empty Frames
The Chase Home
Smells Like Fraud
Time Turns Planets
Complicity
Prehistoric Man
No one Cares
Triggering the fear Reactor
Από το σημείο αυτό και μόλις η σκηνή άδειασε από εξοπλισμό για να καταληφθεί από τους PHILM τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά, όπως περίπου αναφέρονται από τον συνάδελφο Δ. Μαρσέλο (https://www.rockway.gr/live-reports/item/5412-philm-maplerun-20-04-13-second-skin).
Ήτοι, ασταμάτητο σφυροκόπημα των τυμπάνων, βαρβάτος ήχος, σπασμένες μπαγκέτες στον αέρα, “πεταλούδες” που ξεβιδώθηκαν από τα πιατίνια, ένα νευρικό επεισόδιο του ταμπούρου που κάποια στιγμή ζωντάνεψε και ζήτησε αυτοβούλως με δάκρυα στα μάτια την διακοπή πριν το συνεφέρει ο Lombardo για να συνεχίσει θέλοντας και μη.
Φανταστικός ο Pancho Tomasseli, εξαιρετικός μπασίστας, έδεσε κόμπο τις χορδές του μπάσου, έδωσε funk χρώμα με slap τεχνική, αλώνισε τον χώρο που του αναλογούσε, αστειεύτηκε πολλάκις με το κοινό και τους φωτογράφους, κοπανήθηκε και έχυσε πολύ ιδρώτα –την στιγμή που ο Lombardo παρέμενε εντυπωσιακά φρέσκος και ατσαλάκωτος παρά την ηλικία του και κυρίως την ορμή με την οποία έπαιζε.
Μεγάλη, ευχάριστη έκπληξη ο τύπος από το Quito του Εκουαδόρ, ως μουσικός και ως performer. Kαι μόνο να ακολουθήσεις τον Dave λέει πολλά, το να συμπρωταγωνιστήσεις μαζί του θέλει όσο να ’ναι ΚΑΙ cojones.
Μόνη διαφωνία με τον προαναφερθέντα συνάδελφο η παρουσία του Gerry Nestler. Σε κάποιες, ελάχιστες στιγμές, “πρόδωσε” απαράμιλλη κιθαριστική τεχνική κατάρτιση την οποία έκρυβε επιμελώς στην μεγαλύτερη διάρκεια της συναυλίας.
Η διακριτική παρουσία του ωστόσο, καθώς και το γεγονός ότι εστίασε στον ήχο και τα εφέ της κιθάρας και όχι στα δάχτυλα και την ταχύτητα είναι αυτά που κράτησαν το αμιγώς μουσικό -όχι τεχνικό- ενδιαφέρον ψηλά. Δυο front-men είναι υπεραρκετοί και ένας τρίτος θα “φόρτωνε” υπερβολικά την συναυλία σε σημείο που να μοιάζει ξερή επίδειξη τεχνικής. Ύπουλη, βρώμικη, υποχθόνια δουλειά, αλλά –κατά την άποψη μου- ιδιαίτερα σημαντική.
Τελική ανάλυση: Οι PHILM αποσυνέθεσαν τον χρόνο της εμφάνισης τους πολλές χιλιάδες βραχέων στιγμών, κάθε μια τους με διάρκεια όσο ένα χτύπημα της μπαγκέτας του Lombardo, αφήνοντας αίσθηση σπαστής κίνησης -το ηχητικό ανάλογο ενός strobe light- ή του παγώματος ακόμα του χρόνου που άφηνε τους θεατές να αιωρούνται αποσβολωμένοι για δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσουν σε χειροκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού. Βγήκαν και για ένα encore που κανείς δεν ζήτησε. Και μας έπαιξαν και Black Sabbath. Τι άλλο θέλουμε;
PHILM setlist
Lady
Vitriolize
Mitch
Hun
Area
Luke’s Heaven
Blue Dragon
Omniscience
Fan Boy
Done
Sex Amp
Mild
Amoniac
Held In Light
Way Down
Symptom of the universe (Black Sabbath cover)
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
737 
