.JPG)
Σε ένα φεστιβάλ που επί σειρά ημερών λαμβάνουν μέρος δεκάδες metal μπάντες, είναι τουλάχιστον υπερβολικό κάποιος να περιμένει να διαβάσει live report για όλες τις μέρες, από όλα τα συγκροτήματα και από έναν μόνο ανταποκριτή.
Επειδή λοιπόν δεν δήλωσα ποτέ το “παιδί θαύμα” και γνωρίζοντας πολύ καλά το τι εστί φεστιβάλ, αποφάσισα να καλύψω μία και μόνο μπάντα, αυτήν και με την οποία, ταξίδεψα, μοιράστηκα στιγμές, συναισθήματα, ώρες ξενυχτιού και μουσικής αποθέωσης.
.JPG)
Οι Σουηδοί MY BROTHER THE WIND, μπορούν πάρα πολύ απλά να σου γίνουν τόσο απαραίτητοι αφού οι ήχοι που δημιουργούν, από μόνοι τους είναι ικανοί να σε παρασύρουν σε τόπους που ποτέ δεν σου υποσχέθηκαν, αλλά αφήνοντας σε στην έκπληξη του κάθε αυτοσχεδιασμού.
Σάββατο 20 Απριλίου, μας βρήκε στο ηλιόλουστο (και ευτυχώς δηλαδή) Τίλμπουργκ στην Ολλανδία, και είναι ένα από τα βασικότερα θα έλεγα ζητήματα αφού η όλη διοργάνωση σε έχει σε ένα συνεχές πήγαινε- έλα. Πρώτη μου φορά στο Roadburn festival με έκανε να αισθανθώ κάπως νευρικά στην αρχή, μη ξέροντας τι και που, αλλά δεν άργησα να εγκλιματιστώ.
.JPG)
Από το μεσημέρι ήδη, βρέθηκα στο merchandise των MY BROTHER THE WIND και η κοσμοσυρροή του μεταλλικού κοινού ήταν τέτοια που υπήρχαν στιγμές που αισθανόσουν σαν να είσαι στο ίδιο συνωστισμένο λεωφορείο και από την μια μεριά να έχεις τους καλλιτέχνες και από την άλλη τους οπαδούς. Εύρετρα και απώλειες σε μια ισοπαλία. Ένα γίναμε όλοι. Οι ώρες περάσανε πολύ γρήγορα. Δεν ήξερα πια τι ήταν πιο βαρύ. Το τόσο μαύρο χρώμα στα ρούχα; Τα piercing και τα σκουλαρίκια με τις αλυσίδες; Οι ντουβαρόηχοι που έβγαιναν από τις ξεχωριστές σκηνές; Τα χιλιάδες λίτρα μπύρας; Όπως και να έχει όμως αυτό που φοβόμουν ότι θα συμβεί – τις καφρίλες δηλαδή – λόγω πιόματος, δεν έγινε ποτέ και έτσι όλα κύλησαν ομαλά.
.JPG)
Και φτάνει η ώρα 22.00, όπου οι Σουηδοί έχουν ανέβει ήδη στο stage του Green Room, και ετοιμάζονται ίσως για την πιο αυτοσχέδια progressive ψυχεδελική τους βραδιά. Αισθάνομαι ότι θα είναι περίφημοι, εξακριβώνοντας από πιο νωρίς την διάθεση τους για να βγουν στο Ολλανδικό κοινό.
22.30 ακριβώς. Ο φωτισμός λίγο πριν το απόλυτο τίποτα, σιγοντάρει τις πρώτες νότες που θα ακολουθήσουν. Σε καμία περίπτωση δεν θα χρησιμοποιούσα φλας (για το φωτογραφικό υλικό), το σκοτάδι και η ατμόσφαιρα είναι μέρος της μπάντας, η ψυχή της. Visual psychedelic wall, με πανδαισία χρωμάτων και τεχνητός καπνός παντρεύονται με τους καλύτερους συνδυασμούς.
.JPG)
Η αρχή με βρήκε κάτω στο κοινό μεταξύ των τεράστιων βόρειο-ευρωπαίων, κάνοντας με να διαπιστώσω για άλλη μια φορά πως το 80% του κοινού ήταν αντρικό. Ο μουσικός παροξυσμός ήταν τέτοιος που ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Nicklas Barker (Guitar), Ronny Eriksson (bass), Mathias Danielsson (Guitar) και Daniel Fridlund Brandt (drums) ικανοί να σε κάνουν να αισθανθείς πως πετάς. Ένας λόγος που πραγματικά κάνει μοναδική αυτήν την μπάντα είναι πως κάθε φορά που παίζουν κάτι είναι και το αυτό. Το μοναδικό, το ένα. Όποιος είναι τυχερός, το καταγράφει, το ζει, το απολαμβάνει. Οι αυτοσχεδιασμοί, μοιάζουν να είναι ο εθισμός τους και αφήνονται σε αυτό που τόσο καλά ξέρουν. Δεν θέλω να αναφέρω ποιά κομμάτια έπαιξαν, θα πω μόνο ότι μπήκαμε στο διαστημόπλοιο τους και ταξιδέψαμε στους ήχους για ακριβώς μια ώρα.
Ναι, ήταν λίγο. Ο κόσμος από κάτω τους αποθέωσε και αναμένει την επόμενη ανακοίνωση εμφανίσεων τους. Οι MY BROTHER THE WIND, έδωσαν για άλλη μια φορά το στίγμα τους, στόχος τους, να πετάξουν ψηλά τις μουσικές τους στέλνοντας τες σε σένα με τον άνεμο, τον αδερφό τους. Μια νύχτα που σίγουρα ευχαριστήθηκαν πολλοί και θα θυμούνται ακόμα περισσότεροι. Το επόμενο ραντεβού είναι ανοιχτό. Εμείς απλά περιμένουμε.
photos: Ελένη Λιβεράκου
469 
