Λίγο χρονικό διάστημα μετά την εμφάνιση των Nightstalker, η Αίθουσα Τεχνών “Χάρης Αθανασιάδης”, άνοιξε τις θύρες τις για να υποδεχτεί άλλα δυο σπουδαία σχήματα της εγχώριας σκηνής.
Μιλάμε για τους παγκοσμίου φήμης Ημίθεους Rotting Christ και για το επόμενο (τουλάχιστον κατ’ εμέ) greek next big thing, τους doom/stoner/”παρ’ τα στη μάπα” Mahakala, οι οποίοι μαζί με τρία τοπικά σχήματα, αποτέλεσαν τα συστατικά μιας πάρα πολύ καλής, όσο και ιστορικής βραδιάς για το κοινό της πόλης.
Οι πόρτες άνοιξαν στις 7:30 και μετά από λίγο, ανέβηκαν στη σκηνή οι Otorhea, μια μπάντα που επιδίδεται στο γρήγορο thrash/death metal. Αρκετά καλοί σαν σκηνική παρουσία, έπαιξαν με ενθουσιασμό τρία τραγούδια από το demo τους (“Ηumanity Will Fall”, “Lost Screams”, “Unholy War”) και ζέσταναν με την παρουσία τους το πολυάριθμο κοινό. Αρκετά καλή μπάντα, πιστεύω με μια καλή παραγωγή να τους υποστηρίξει, είναι ικανοί για ωραία πράγματα.
Με το που ανεβαίνουν οι Mahakala στη σκηνή εντυπωσιάζομαι από το τεράστιο Rickenbacker μπάσο του Δημήτρη (φωνητικά/bass) και το ταυράκι του Νίκου (κιθαρίστα/back vocals). Από τις πρώτες κιόλας νότες του “Evil Man” ψυχανεμίστηκα ότι τα άτομα θα μας πάρουν τα μυαλά.
Τρομερά δεμένη μπάντα, παίζει με πάθος τη μουσική της, έναν καταιγιστικό συνδυασμό Black Sabbath με Motorhead. Πολύ καλός ο ήχος, επιτρέπει στη μπάντα να ξεδιπλώσει το μεγάλο ταλέντο της. Χωρίς διακοπή ακολουθούν τα “Pact With the Devil” και “Modern Saints” από το ντεμπούτο τους “Devil’s Music”. Φοβερή η σκηνική τους παρουσία, τα παιδιά το καταδιασκεδάζουν και θερμαίνουν την αίθουσα με το πύρινο υλικό τους.”By My Hand”, “Salvation”, ακατάπαυστο headbanging, σίγουρα τα κομμάτια ακούγονται κατά πολύ ανώτερα εκτελεσμένα ζωντανά.
Ως επίλογος επιλέχτηκε φυσιολογικά το “Devil’s Song”, ένα υπέρβαρο έπος, που πολλοί ξακουστοί συνάδελφοι τους ανά τον κόσμο θα ήθελαν να έχουν δημιουργήσει. Καταπληκτική σκηνική παρουσία (ο Δημήτρης είναι γεννημένος frontman αλλά και όλοι οι υπόλοιποι είναι εμφανές ότι το ζουν το πράγμα…), δεμένοι και εκτελεστικά αλάνθαστοι, αυτοί εδω οι κιορατάδες με κατασυγκίνησαν. Απλά αυτό θα πει heavy metal performance.
Οι Mahakala, αποχαιρέτισαν το πλήθος, ευχαριστώντας το, αποδίδοντας και χαιρετισμό στους σπουδαίους headliners και κατέβηκαν από τη σκηνή.
Επόμενη μπάντα οι Everflow. Καθιερωμένη μπάντα στο χώρο του εγχωρίου progressive metal, με έναν πολύ καλό δίσκο για το είδος (“Abandoned”), η πενταμελής τοπική μπάντα ξεκίνησε δυναμικά την εμφάνισή της με το “A Piece to Destroy”. Ακολούθησαν άλλα τρία δικά τους τραγούδια (“Mindtrap”, “Sunsetter”, “A Dream Within a Dream”), κλείνοντας με δυο διασκευές στα “Eyes of a Stranger” (Queensryche) και “Hall of the Mountain King” (Savatage). Τα παιδιά εκτέλεσαν με ακρίβεια το υλικό τους, το οποίο ηχητικά, είναι από τα πιο απαιτητικά.
Ίσως γι’ αυτό να μην έμεινα ικανοποιημένος με τον ήχο, ο οποίος μεν ήταν επαρκής για τις υπόλοιπες μπάντες, σε σχέση με το ύφος της μουσικής που διαπραγματεύονται, αλλά αποδείχτηκε σχετικά μέτριος στην περίπτωση των Everflow.
Η μπάντα έδωσε όσα μπορούσε με τα πολύπλοκα θέματά της που δυστυχώς απευθυνόταν σε ένα κοινό σχετικά ανεξοικείωτο με το μονοπάτι που ακολουθούν. Η μπάντα βέβαια, καλοπροβαρισμένη και έμπειρη από live events προσπάθησε να ανάψει την ατμόσφαιρα, κάτι που επετεύχθη μερικώς με τις δυο διασκευές, λογικό άλλωστε μια και πρόκειται για δυο πολύ γνωστά τραγούδια. Αποχαιρετώντας, έδωσαν συγχαρητήρια στον κόσμο για την παρουσία του, ευχαρίστησαν τους διοργανωτές και άφησαν τη σκηνή για να ανέβει η προτελευταία μπάντα του event, οι οποίοι δεν ήταν άλλοι από τους….
…ΠΑΝ!. Θα το πω από την αρχή. Οι ΠΑΝ! πραγματοποίησαν μια ανεξήγητα “σφιγμένη”, μια αγχωμένη εμφάνιση. Όχι τόσο στην απόδοση του υλικού τους (στο οποίο είχαμε την προσθήκη ενός ακόμη τραγουδιού σε σχέση με τη βράδια των Nightstalker, το doomοειδές “ΛΗΘΗ”), ούτε στη μουσική αυτή καθεαυτή.
Χαρακτηρίζω ως…”σφιχτόκωλη ” (οι τυπολάτρες αναγνώστες, ας με συγχωρήσουν για την ατασθαλία…) την απόδοσή τους, ως προς την εκφορά κεφιού και διαθέσεως που, υπό λογικές συνθήκες και με το ειδικό βάρος της προετοιμασίας για την άνοδο των Ηγετών στο σανίδι, θα έπρεπε να είναι στα ύψη. Όχι ότι δεν υπήρχε κέφι δηλαδή. Απλά, όταν περιμένεις από κάποιους να τα “σπάσουν” και αυτό δεν συμβαίνει, όσο να’ ναι σου προκαλεί εκείνο το “κενό της προσδοκίας”.
Κάποια μικρολαθάκια, θεωρώ ότι είναι άνευ σημασίας για τον απλό λόγο ότι τα κριτήρια σε μια ζωντανή εμφάνιση, αφορούν άλλους παράγοντες. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν ελαφρυντικά, όπως η κούραση της ημέρας με όλο αυτό το τρέξιμο για την άρτια διοργάνωση. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι θα μπορούσαν και καλυτέρα. Οι προσδοκίες, είναι όπως πάντα υψηλές και θα συνεχίσουν να είναι με αυτό το υλικό που έχουν δημιουργήσει. Όπως και να’ χει, μικρό το κακό, μιας και το επίκεντρο του ενδιαφέροντος δεν ήταν άλλο από τους…
…ΜΕΓΑΛΟΥΣ Rotting Christ. Mια μπάντα, που ήδη έχει γαλουχήσει αρκετές γενιές οπαδών με το αυθεντικό και ολοκληρωτικό heavy metal της. Σε διάλειμμα της παγκόσμιου tour τους για το “Κατά Του Δαίμονα Εαυτού”, οι Ήρωες της Ελληνικής Σκηνής έδωσαν μια τρομερή συναυλία, ένα show εφάμιλλο του ονόματός τους.
Δεμένοι, με φοβερή διάθεση να τα διαλύσουν όλα ο Σάκης Τόλης και η παρέα του, μας αποδεικνύουν τη δύναμη αυτής της μπάντας. Από την εισαγωγή του “Forest of N’Gai” και μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του “Fgmenth, Thy Gift”, με αναφορά σε όλες τις περιόδους της μπάντας, τα μελή των Rotting Christ απέδωσαν τέλεια στα όργανα τους με έναν καταπληκτικό Θέμη στα drums να δίνει τα ρέστα του.
Για τον Σάκη δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Πραγματικός Ηγέτης, ξεσήκωνε τον κόσμο με ένα του νεύμα, ενδεικτικό της άνεσης που έχει μετά την εμπειρία τόσων χρόνων (μην ξεχνάμε ότι οι Rotting Christ, είναι το πρώτο ευρωπαϊκό αμιγώς black metal σχήμα που πραγματοποίησε επίσημη πανευρωπαϊκή περιοδεία το 1993 μαζί με τους Immortal και τους Blasphemy).
Το setlist των Rotting Christ: Forest of N’Gai, Athanatoi Este, Kατά του Δαίμονα Εαυτού, Nemecic, King of a Stellar War, The Sign of Evil Existence,Transform All Sufferings Into Plug, Societas Satanas, In Yumen Xibalba, Non Serviam, The Sign of Prime Creation, Phobos Synagogue, Noctis Era (το οποίο έπαιξαν προσαρμοσμένο στον ήχο του τελευταίου album, παράξενο στην πρώτη επαφή αλλά πολύ καλό εντούτοις), Αrchon (α’ encore), Fgmenth Thy Gift το οποίο ήταν και ο επίλογος όλης της βραδιάς.
Ο Σάκης, ευχαρίστησε τους πάντες μέσα σε αποθέωση και η υπόλοιπη νύχτα συνεχίστηκε στην αίθουσα, εν μέσω μπύρας, φωτογραφιών με τα μέλη των συγκροτημάτων και κουβεντούλας στα διάφορα πηγαδάκια. Εξαιρετικά φιλικοί τύποι όλοι τους, χωρίς ίχνος σνομπισμού μοιράστηκαν τις σκέψεις τους για τη βραδιά με τους παρευρισκόμενους και στο τέλος έμειναν όλοι ευχαριστημένοι, ιδρωμένοι και πλήρως ικανοποιημένοι.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στον κύριο Μάριο Αθανασιάδη, για την άψογη οργάνωση του συγκεκριμένου event στην Αίθουσα Τεχνών “Χάρης Αθανασιάδης” καθώς και σε όλους όσους έλαβαν μέρος είτε έμμεσα είτε άμεσα. Θεωρώ ότι ήταν μια συγκλονιστική, ιστορική νύχτα για τα μουσικά δρώμενα της πόλης που λογικά θα αποτελέσει εφαλτήριο και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων ανάλογης καλλιτεχνικής άξιας.
Από την Tephraland…
770 
