Χωρίς να έχει ακόμα γεμίσει ο χώρος εμφανίστηκαν στην σκηνή του ΑΝ οι Mother Turtle από τη Θεσσαλονίκη, αγαπημένη πόλη που δεν σταματά να παράγει μπάντες που με άποψη, ύφος και κυρίως ψυχή που υπηρετούν το μουσικό είδος στο οποίο αποφασίζουν κάθε φορά να αφιερωθούν.
Θα είμαι απολύτως ειλικρινής. H μουσική υποκατηγορία -Progressive Rock- που επιλέγουν οι Mother Turtle δεν με εκφράζει ιδιαίτερα στη γενικότητα της, ενώ απευθύνεται σε ένα απαιτητικό μεν, σχετικά περιορισμένο δε κοινό.
Κι όμως, η συνολική παρουσία τους με αναγκάζει να τους αποδώσω τα οφειλόμενα συγχαρητήρια. Απ’ όσο φάνηκε δε από τις αντιδράσεις των παρευρισκομένων, δεν είμαι ο μόνος που έπεισαν επιτόπου για την αξία τους.
Με μία όμορφη εισαγωγή με ηλεκτρικά πιανάκια και ήχους που φέρνουν στο νου ένα σκοτεινό τσίρκο ο τραγουδιστής μας καλωσορίζει σε ένα “show that never ends” και ξεκινούν τα 4 κομμάτια της set list τους, ζεστοί και με καλό ήχο εξαρχής.
Τέσσερα τα μέλη της μπάντας. Πολύ όμορφα ατμοσφαιρικά synths και ηλεκτρικό πιάνο, εξαιρετικό το μπάσο και εξίσου καλά ντραμς. Όμορφη, εκπαιδευμένη φωνή -με σωστή υποστήριξη από τα φωνητικά του drummer- θεατρική σε αρκετές στιγμές ερμηνεία και ογκώδεις κιθάρες από τον front-man του συγκροτήματος.
Αρκετά μεγάλες συνθέσεις με συχνές εναλλαγές διάθεσης, καλοδουλεμένες και με έμφαση στη λεπτομέρεια. Κράτησαν ψηλά το ενδιαφέρον καθ’ όλη την διάρκεια της περίπου 45λεπτης εμφάνισης τους, έπαιξαν με ψυχή, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και σίγουρα κέρδισαν κάποιους νέους φίλους.
Μόνη παρατήρηση ότι εφόσον κάθε τους τραγούδι αποτελεί διήγηση κάποιας μικρής ιστορίας ίσως χρειάζεται να ψάξουν κάποιο τρικ που θα ρίξει περισσότερο φως στον στίχο, σε ζωντανές εμφανίσεις είναι γενικά δύσκολο να τον παρακολουθήσεις αν δεν είσαι ήδη fan. Αφιέρωσαν το God Games, το οποίο αναφέρεται σε ανθρώπους που υποδύονται τους θεούς αδιαφορώντας για τις ζωές των αδυνάτων, στους συντοπίτες τους από την Ιερισσό, δράττουμε την ευκαιρία για να εκφράσουμε και την δική μας συμπαράσταση.
Mother Turtle setlist
The dwarf
Mother turtle and the evil mushroom or. 1 – The turtle conjuration
God games
707 – A November less
Κάπου εδώ ένα μικρό επικό intro στα ηχεία και η τριάδα που απαρτίζει την βάση των Siena Root παίρνει κιθάρα, μπάσο και μπαγκέτες στα χέρια της και ορεξάτη, ταρακουνάει με τα πρώτα δυνατά riff to AN Club.
Όλος ο όγκος πάνω στο μπάσο, γεμάτα τύμπανα, και -μεσαίες προς πρίμες- κιθάρες με αρκετό crunch, ήχος “βρώμικος” που ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν μπουκώνει. Στα πρώτα, εισαγωγικά λόγια μετά το intro ήδη παίρνουν αρκετά χειροκροτήματα. Η είσοδός τους δίνει μία μικρή πρόγευση αυτού που θα επακολουθήσει, αφού περνάει μέσα σε ένα πεντάλεπτο τον πρώτο ρόλο σε κάθε ένα από τα τρία όργανα για λίγες στιγμές ζεσταίνοντας παράλληλα μουσικούς και κοινό.
Στο “Dreams of Tomorrow ” ένας ψηλός αδύνατος τυπάς με μεγάλο μούσι, μακριά μαλλιά, στενό πουκάμισο, πιάνει το μικρόφωνο. Αν λόγω της εμφάνισης του φαίνεται να έχει ξεπηδήσει από τα τέλη των 60s περιμένετε να ακούσετε την φωνή του! Ίσως μεταξύ του κοινού να μην ήμουν μόνο εγώ αυτός που θυμήθηκε τον David Coverdale.Τίμησε με το παραπάνω τα παντελόνια του, παντελόνια καμπάνα. Γεμάτη, αρρενωπή, ογκώδης, με όσο ακριβώς χρειάζεται γρέζι και πολύ περισσότερο τσαμπουκά, ακατέργαστη υπό την καλύτερη δυνατή έννοια, αυτή του ανεπιτήδευτου.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με το σύνολο της μουσικής που φτάνει στα αυτιά μας. Ο ήχος ακούγεται ωμός και σκληρός και τα πάντα στη σκηνή γίνονται με άνεση και αγριάδα που σε κάνει να πιστεύεις ότι όσα βλέπεις ή ακούς απαιτούν απλά και μόνο attitude κρύβοντας κάτι το εντελώς αυτονόητο: οι τέσσερεις μουσικοί κάνουν κάτι που έχουν δουλέψει, αγαπήσει και μελετήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να αποτελεί δεύτερη τους φύση.
O drummer “σκάβει” χρησιμοποιώντας ολόκληρο το kit του ιδανικά. Η μπάντα με πρώτο τον -τραγουδιστή αλλά όχι μόνιμο μέλος- Jonas “Joe Nash” Åhlén βγάζει απίστευτη κινητικότητα και ενέργεια που παρασύρει το κοινό να κουνηθεί ρυθμικά. Οι κιθάρες μοιάζουν κάτι απλό, το μπάσο είναι ουσιώδες, ταυτόχρονα τεχνικό χωρίς όμως καμία φλυαρία.
Ψυχεδέλεια, classic rock, heavy, blues όπως υιοθετήθηκαν από τους χίπηδες των 60s και 70s σταματώντας να είναι αποκλειστική μουσική κληρονομιά της σκλαβωμένης μαύρης Αμερικής, στοιχεία ανατολίτικης μουσικής -μόνη έλλειψη ότι θέλαμε να ακούσουμε και λίγο σιτάρ, αλλά λεπτομέρειες- κι ίσως ακόμα και κάποια ελάχιστα ψήγματα proto-punk. Αυτά κι άλλα πολλά, μια περιεκτικότατη και ουσιαστική περίληψη γύρω από όλο σχεδόν το φάσμα μίας μουσικής ίσως ξεχασμένης αλλά βαθιά ριζωμένης σε ό,τι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- μπορεί να περιληφθεί στην ροκ μέχρι και σήμερα.
Πολλές εναλλαγές στο ρυθμό και τεράστια ενέργεια παρά την όχι και τόσο μεγάλη ένταση του ήχου γεγονός που συνηγορεί στο συμπέρασμα ότι οι Siena Root δεν χρειάζονται παρά μόνο την δική τους δύναμη για να κατακτήσουν τον ακροατή. Κι αυτό ακριβώς κάνουν, είναι εντελώς προφανές αν δεις την συμμετοχή και τα πρόσωπα όσων γέμισαν -αν κι όχι εντελώς- το AN Club.
Λίγες διακοπές για λόγια μεταξύ των τραγουδιών, τα περισσότερα κομμάτια ξεκινούν διακόπτοντας το έντονο χειροκρότημα. Μία και πλέον ώρα μετά το ξεκίνημα οι Siena Root θα κλείσουν το κυρίως μέρος του live μετά από ένα εκπληκτικό σόλο των drums και ένα το τελευταίο ξέσπασμα. Το κοινό θα τους ξανακαλέσει με φωνές και παρατεταμένο χειροκρότημα και εκείνοι θα ανταποκριθούν ξεσηκώνοντας εκ νέου στα δύο encore όπου θα παίξουν τρία επιπλέον κομμάτια.
Την Πέμπτη, το αστείο δεν παρέμεινε αυστηρά στο υπονοούμενο με το οποίο μας κλείνει το μάτι η διοργανώτρια “Catch the Soap Productions”(CTS). Όσοι αποφασίσαμε να διαβούμε το κατώφλι αγαπημένου An Club, δεν πάθαμε τίποτα πιάνοντας το σαπούνι, ή έστω, ας το θέσουμε με κάποια λεπτότητα, ότι κι αν μας έκαναν εκεί κάτω οι Siena Root θα το ξανακάναμε, ας μείνει μεταξύ μας, πολύ ευχαρίστως. Απ’ τα αφτιά.
Siena Root setlist
Intro
Dreams of tomorrow
Trippin
Little man
Words
Rasayana
Into the Woods
Conveniently Blind
Until Time Leaves Us Again
Coming Home
Shine
Jungel Funk
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
534 
