Αν δεν είχαν πέσει στην ίδια περίοδο με την ξέφρενη άνοδο των Nirvana και του γενικού grunge κλίματος, θα είχαν τύχει μεγαλύτερης αναγνώρισης και πιο δίκαιης μεταχείρισης.
Αν και θεωρήθηκαν κομμάτι αυτού του κινήματος, λόγω της προηγούμενης δραστηριοποίησης τους ως Green River, οι Mudhoney είναι γνήσιοι τέκνα του Protopunk και των Stooges/ MC5.
Κιθάρες που φτάνουν στα όρια της ψυχεδέλειας, αλλά με έναν πιο σύγχρονο alternative τρόπο, παίρνουν το garage των τελών του 60, σε μια νέα διάσταση.
5 χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά, “The Lucky Ones”, οι Mudhoney έρχονται και πάλι με το “Vanishing Point”. Η Iggy Pop-ική φωνή του Mark Arm και οι παιχνιδιάρικοι, χιουμοριστικοί στίχοι, παρέα με τις κουρδισμένες σε άλλη εποχή κιθάρες και τις απλές μας ότι πρέπει ρυθμικές μελωδίες του μπάσου, το σχήμα δημιουργεί ένα αξιοπρεπές έργο, που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς του και θα αναγκάσει κάποιους να ψάξουν και να μάθουν τι εστί Mudhoney.
Η αναφορά στον GG Allin στo “I like it small”, η ελεγεία μίσους προς το κρασί “Chardonnay”, το hit “Sing this song of joy” και το νεκρόφιλο “In this rubber tomb”, πρέπει να ακουστούν και να εναγκαλιστούν με προσοχή, δείχνοντας στους Αμερικανούς το σεβασμό που τους πρέπει, έτσι ώστε να συνεχίσουν την πορεία τους στα κατάστιχα της μουσικής ιστορίας.
511 
