Κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι αμαρτίες πληρώνω και απάντηση δεν μπορώ να δώσω.
Ότι και να έχω κάνει, δεν αξίζω την υπέρτατη ποινή που μεταφράζεται σε κριτική για ανούσιο, βαρετό, χαζοχαρούμενο και ανέμπνευστο Ιταλικό συμφωνικό Power Metal. Θα προσπαθήσω όμως να είμαι ακριβοδίκαιος με τους Kaledon.
Λοιπόν, το album απλά δεν παλεύεται. Από που να πρωτοξεκινήσω! Παντελής έλλειψη δημιουργικότητας και πρωτοτυπίας για αρχή. Προσπαθούν απεγνωσμένα να γευτούν λίγη από τη δόξα των Labyrinth και Rhapsody of Fire. Μην ρωτάτε καν για το αν τα καταφέρνουν. Συνθέσεις που βρίθουν βαρεμάρας. Προβλέψιμα και κακοπαιγμένα κομμάτια που μάταια προσπαθούνε να βρούνε θέση στο CD-player οποιουδήποτε μεταλλά σέβεται την ακοή του. Κουραστικές συνθέσεις που στο τέλος τους όσο και να προσπαθήσεις δεν θυμάσαι τίποτα.
Το κερασάκι στη τούρτα είναι το concept με το οποίο καταπιάνεται ή εν λόγω κυκλοφορία. Ένα concept για τον σιδερά του βασιλιά και για ένα πλάσμα με το όνομα Mozul! Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν θεωρείται ότι τους αδικώ τότε παρακαλώ ακούστε τη μπαλάντα “Lilibeth” και αν δεν σας πιάσουν νευρικά γέλια τότε δεν ξαναγράφω κριτική. Το παράδοξο είναι ότι μιλάμε για το έβδομο album του συγκροτήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για αυτό που προσφέρουν. Δεν τολμάω βέβαια να βουτήξω στο παρελθόν τους. Το παρόν πάντως δεν είναι καλό και το μέλλον θα επιδιώξω να μην το μάθω.
Κάποιες συμπαθητικές μελωδίες δεξιά και αριστερά και η συμμετοχή του Fabio Leone στα φωνητικά (Rhapsody of Fire) στο “A dark prison” δε σώζουν την κατάσταση. Άντε και το “Childhood” το οποίο κατάφερα και άκουσα μια δεύτερη φορά. Αυτά τα 2 κομμάτια είναι ότι αξίζει από τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Τίποτα άλλο όμως. Απολύτως τίποτα!
ΥΓ Άμα είσαι φυλακισμένος και στο φέρει ο φύλακας μια Κυριακή πρωί τότε ναι να το ακούσεις. Εννοείται βαρυποινίτης.
605 
