Τρία χρόνια έκανε ο Michael Poulsen και η παρέα του να μας απασχολήσει δισκογραφικά, με τις απαιτήσεις να έχουν μεγαλώσει πλέον, μιας και οι Volbeat γίνονται ολοένα και πιο γνωστοί στους metal (και μη) κύκλους.
Προτού ξεκινήσω την περαιτέρω ανάλυση, να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής πως το “Outlaw Gentlemen and Shady Ladies” δεν είναι το νέο “Guitar Gangsters & Cadillac Blood”. Επίσης, ας λάβουμε όλοι υπόψη πως ο Poulsen ουδέποτε συμπεριφέρθηκε στους Volbeat σαν πυροτέχνημα και πάντα έπαιζε αυτό που γούσταρε, μη αναλογιζόμενος τα “πρέπει”.
Πάμε λοιπόν να τσεκάρουμε το δίσκο…
Ύστερα από μια μικρή εισαγωγή (“Let’s Shake Some Dust”), το album ξεκινά με το “Pearl Heart”, ένα άκρως μελωδικό mid tempo κομμάτι, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με αυτά που μας είχαν συνηθίσει οι Volbeat στις προηγούμενες δουλειές τους, μιας και πάντα προτιμούσαν κάποιο πιο δυναμικό μπάσιμο.
Παρόμοια συνταγή συναντάται και στο “The Nameless One”, οπότε κάπου εκεί η λογική θέλει το “Outlaw Gentlemen and Shady Ladies” να κινείται επί το πλείστον σε τέτοιους ρυθμούς. Το “Dead But Rising” βαραίνει πρόσκαιρα την ατμόσφαιρα, για να περάσουμε στο “Cape of Our Hero”, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο video από το δίσκο.
Επιστροφή στη heavy πλευρά της μπάντας, με το “Room 24” και τον King Diamond να στέκεται μαζί με τον Michael Poulsen πίσω από το μικρόφωνο. Εντελώς “metalιζέ” το ύφος, με πολύ καλό riff, αλλά κάτι δε μου κόλλησε τελικά στην όλη συνεργασία. Το “The Hangman’s Body Count” είναι το πρώτο τραγούδι μέχρι στιγμής που θυμίζει περισσότερο το γνώριμο ύφος της μπάντας. Αρκετά ευχάριστη η διασκευή στο “My Body” (σύνθεση των Young the Giant), ενώ πολύ καλή στιγμή το “Lola Montez” που επίσης φέρει τα γνωστά Volbeat χαρακτηριστικά.
Αυτό που μέχρι στιγμής λείπει πάντως είναι η Elvis meets Metallica αισθητική που συναντιόταν κατά κόρον στο παρελθόν. Και να σου το “Black Bart” που δίνει ακριβώς αυτό (κάλλιο αργά, παρά ποτέ). Με western αέρα έρχεται το “Lonesome Rider”, με τη συμμετοχή της Sarah Blackwood και κάπου εδώ αναρωτιέμαι γιατί δεν επιλέχθηκε αυτό το κομμάτι ως προπομπός του δίσκου. Ίσως το “hitάκι” του album.
Πλησιάζοντας στο τέλος, το “The Sinner Is You” έρχεται να θυμίσει το θεματικό ποιόν του δίσκου, το οποίο χαρακτηρίζεται από τις μελωδικές mid tempo συνθέσεις. “Doc Holiday” για τη συνέχεια με μπάντζο να συνοδεύει την κιθάρα στην αρχή και να επανεμφανίζεται στο refrain. Από εκεί και πέρα, το κομμάτι μεταμορφώνεται σε μια καθαρά heavy metal σύνθεση, με πολλές Metallica επιρροές. Ο επίλογος ανήκει στο “Our Loved Ones”, μια (τρόπον τινά) power ballad, ιδανική για κλείσιμο.
Σε γενικές γραμμές το “Outlaw Gentlemen and Shady Ladies” δεν είναι όπως το περίμενα. Είναι λιγότερο επιθετικό και χωρίς ιδιαίτερη “τσαχπινιά”. Η ένταξη του Rob Caggiano (ex- Anthrax) στη μπάντα, προσέθεσε όγκο σε διάφορα σημεία, αλλά από εκεί και πέρα μάλλον περιόρισε τον rock n’ roll χαρακτήρα που είχαν μέχρι πρότινος. Βέβαια, για να είμεθα δίκαιοι και σωστοί, μια μερική στροφή στους πιο κλασσικούς metal ρυθμούς είχε υπάρξει και στο “Beyond Hell/ Above Heaven”.
Αν μου άρεσε; Αμέ! Δεν τρελάθηκα όμως κιόλας… Όντας fan των Volbeat, έμεινα ευχαριστημένος και σίγουρα εκτίμησα το ότι ο Michael Poulsen δε σέρβιρε ξαναζεσταμένο φαγητό. Από την άλλη, καταλαβαίνω απόλυτα τα ανάμεικτα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει στους πιο επιδερμικούς ακροατές. Το group επιχείρησε να βγει από το καλούπι που (από μόνο του) πήγαινε να εισχωρήσει και στην προσπάθεια αυτή κυκλοφόρησε ένα δίσκο που είναι καλός μεν, αλλά δεν προκαλεί έκπληξη και ενθουσιασμό. Οκ, δε γίνεται όλα να είναι “δισκάρες”…
636 
