Όταν πληροφορήθηκα πως οι Antimatter επιστρέφουν στο An ύστερα απο 5 χρόνια, περίμενα πολύ περισσότερο κόσμο απο αυτόν που συγκεντρώθηκε στο εν λόγω venue το βράδυ της Κυριακής .
Οι εικασίες πολλές για την έλλειψη του κόσμου. Μπορεί να έφταιγε ότι η επόμενη ήταν καθημερινή και ο περισσότερος κόσμος (τουλάχιστον από αυτούς που δεν είναι άνεργοι) δούλευε, μπορεί να έφταιγε το ποδόσφαιρο όπως σωστά επισήμανε ο Μανώλης, τραγουδιστής των Dreambleed, μπορεί να έφταιγε η οικονομική κρίση η οποία για μια ακόμη φορά μας υπενθυμίζει πως το ποσό των 15 ευρώ, αν και όχι μεγάλο, είναι σίγουρα επιλήψιμο.
Ώρα 22.00 λοιπόν και σε αυτό το οικογενειακό κλίμα (καθώς ούτε 50 ατόμα δεν είμασταν ) ανεβαίνει στην σκηνή η Vic Anselmo. Τα φώτα χαμηλώνουν και επικεντρώνονται μόνο στα απαραίτητα, σε εκείνη δηλαδή χαμογελαστή, καθιστή πίσω απο τα πλήκτρα της.
Σου ανοίγε η καρδιά να την ακούς (μην ανησυχείτε φρόντισαν να μας την κλείσουν οι Antimatter στη συνέχεια) και να βλέπεις πόσο πρόσχαρη και επικοινωνιακή ήταν με το κοινό. Έπαιξε περίπου 30 λεπτά και αποτέλεσε το κατάλληλο ορεκτικό για αυτό που θα επακολουθούσε στην συνέχεια.
Ώρα 22.30 και την σκυτάλη παραλαμβάνουν οι δικοί μας Dreambleed. Δημιουργηθέντες μόλις το 2009, αποτελούν αυτή τη στιγμή μια απο τις ταχύτερα ανερχόμενες μπάντες της χώρας μας στο χώρο του συμφωνικού – ατμοσφαιρικού metal.
Μόνο με μια κιθάρα και πλήκτρα έπαιξαν συνολικά 7 κομμάτια, ανάμεσα στα οποία και μια υπέροχη διασκευή στο “Parisienne Moonlight” των Anathema με την συμμετοχή της Vic Anselmo, ενώ μας αποχαιρέτισαν με το “Wave Goodbye”.
Αν και όπως μας πληροφόρησαν τα παιδιά ήταν η πρώτη φορά που εκτελούσαν τα κομμάτια unplugged, μπορώ να πω πως τόσο εκτελεστικά όσο και μουσικά ήταν πάρα πολύ καλοί, δεμένοι και με εξαιρετικό ήχο. Παρ όλα αυτά όμως θα ήθελα να τους δω στην πλήρη “δυναμική” τους για να μπορώ να εκφράσω και μια πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Ο φωτισμός παραμένει χαμηλός και στις 23,20 εμφανίζεται στη σκηνή το ντουέτο των Mick Moss και Vic Anselmo. Κουβαλώντας στις αποσκευές τους το αριστουργηματικό “Fear Of A Unique Identity”.
Έπαιξαν στην 1.30 ώρα (περίπου) που διήρκήσε η εμφανίση τους, τραγούδια από όλες τις δισκογραφικές τους δουλείες μέχρι τώρα, αφήνωντας άπαντες απο το κοινό ικανοποιημένους.
Aπ όσα κατάφερα να συγκρατήσω, ακούσαμε τα εξής : “Over Your Shoulder”, “Monochrome”, ”Angelic”, “Uniformed & Black”, “The Art of A Soft Landing”, “Here Come The Men”, “Conspire”, “Legions”, “Working Class Hero”, “Leaving Eden”, “The Power Of Love”, ενώ έκαναν τη χάρη στο κοινό και έπαιξαν σαν encore το “Saviour”.
Aν αυτό που χαρακτηρίζει τη μουσική των Antimatter είναι η βαρύτητα που δίνεται στο σύναισθημα, μπορεί κανείς να αναλογιστεί τη συναισθηματική φόρτιση που επικρατούσε καθόλη τη διάρκεια της εμφανίσης τους, σε ενα live απογυμνωμένο απο την παρουσία μουσικών οργάνων. Μόνο μια ακουστική κιθάρα, πλήκτρα και δύο φωνές, ο συνδυασμός των οποίων μόνο ανατριχίλα σου προκαλούσε . Όσοι ήταν παρόντες στο live της Κυριακής καταλαβαίνουν για τι δυναμική. Κάποιοι με το πέρας της συναυλίας φύγαν “λυτρωμένοι”, κάποιοι ίσως προβληματισμένοι, μα σίγουρα όλοι φύγαμε μόνοι…
Ήταν πραγματικά μια πανέμορφη βραδιά, χρωματισμένη μόνο απο όμορφες μουσικές και εικόνες. Tέλος, ένα μεγάλο μπράβο στον κόσμο για το ήθος που επέδειξε σε όλη την διάρκεια της συναυλίας, παρακολουθώντας σιωπηλό και με σεβασμό, όπως άλλωστε αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Are you big enough?
Are you strong enough?
Are you hard enough?
Are you flush enough?
Are you hung enough?
Are you straight enough?
Are you white enough?
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
531 
