Το Faust είναι ένας πολύ προσεκτικά και καλαίσθητα διακοσμημένος χώρος με ύφος και αισθητική που αναπαράγει την μυστηριώδη, θεατρική ατμόσφαιρα ενός cabaret του μεσοπολέμου.
Η σκηνή του, ιδανικό πλαίσιο για τις τραγικές ιστορίες των τραγουδιών του Chris Eckman, που αυτή την φορά δεν επισκέπτεται την χώρα μας –όπως έκανε πέρυσι– με τους ιδιαίτερα αγαπητούς στην Ελλάδα Walkabouts, αλλά με έναν μόνο συνεργάτη -Bernard Kogovsek- και ελαφρές αποσκευές, τις δυο τους κιθάρες.
Σε χώρο γεμάτο από κόσμο -γεγονός αναμενόμενο δεδομένης της ιδιαίτερης, μακροχρόνιας και αμοιβαίας σχέσης του καλλιτέχνη με το ελληνικό κοινό- ο Chris Eckman χτυπάει τα πρώτα ακόρντα του “Dustlands” στην μαύρη ηλεκτρακουστική του κιθάρα περίπου στις 11:00. Σαν δεύτερο κομμάτι επιλέγει το “Horizon Fade” και κατορθώνει να το αποδώσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνει απαρατήρητη η απουσία της φωνής της Carla Torgerson, πράγμα δύσκολο θα συμφωνούσαν όσοι έχουν αγαπήσει το δισκογραφικό ντουέτο του συγκεκριμένου τραγουδιού.
Συγκινεί στην συνέχεια με το “Life full of holes” και ανεβάζει σταδιακά την ένταση, όντας ακόμα μόνος του στην σκηνή με το “Rainmakers blues”. Στο “Eyes” από την προσωπική του δισκογραφία δίπλα του κάθεται ο Bernard Kogovsek που θα συνοδεύσει από εδώ και στο εξής με εξαιρετικές ηλεκτρικές κιθάρες country/blues ηχητικών αποχρώσεων.
Εξαιρετική εκτέλεση στο “Stopping off place”, με επιθετική ερμηνεία από τον Chris -όσο φυσικά επιτρέπει το “unplugged” ύφος της βραδιάς- και κιθάρες σχολής Neil Young από τον Bernard. Όμορφα… Το μόνο κακό είναι ότι όσο οι κιθάρες δυναμώνουν άλλο τόσο δυναμώνουν και οι φωνές από το ακροατήριο προκαλώντας ιδιαίτερα ενοχλητική φασαρία και διάχυτη εντύπωση μη συμμετοχής στην παράσταση. Κάτι που φαντάζει αντιφατικό σε σχέση με το χειροκρότημα μεταξύ των τραγουδιών και το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους δείχνουν να γνωρίζουν τι ακριβώς ήρθαν να παρακολουθήσουν. Το να αναγκάσεις έναν καλλιτέχνη με τεράστια εμπειρία και αποδεδειγμένη σεμνότητα να ζητήσει -εμμέσως και ευγενικά- ησυχία, λέει πολλά.
Το σίγουρο είναι ότι ο Eckman θα έρθει πολλές φορές ακόμα στην Ελλάδα. Το σίγουρο είναι ότι έχει κερδίσει τον σεβασμό μας και τον ανταποδίδει όποτε έχει την ευκαιρία. Μένει λοιπόν στην επόμενη δική μας ευκαιρία να σεβαστούμε τους εαυτούς μας, το αντίτιμο του εισιτηρίου, τους υπόλοιπους ακροατές.
Αφήνουμε την γκρίνια, άλλωστε η ποιότητα των δύο καλλιτεχνών και της παράστασης που δίνουν υπερισχύει σε τελική ανάλυση και μας αποζημιώνει. “Jack Candy”, σε αργή δραματική εκτέλεση στη συνέχεια, το ακόμα πιο τραγικό -κατ’ ομολογία και του ερμηνευτή- “Findlay´s motel” αμέσως μετά. Ένα βαρύ country/blues “Stranger” με εκπληκτικές και πάλι κιθάρες από τον Kogovsek. Λίγα λόγια του Eckman μας εισάγουν στο επόμενο κομμάτι, “…ένα από τα λίγα πολιτικά κομμάτια πoυ έχω γράψει…”, ενημερώνει. Το “Fuck Your Fear” με τα “ασταθή” του ακόρντα αποτελεί μία από της καλύτερες στιγμές της συναυλίας. Φόρος τιμής στον Townes Van Zandt με διασκευή –δισκογραφημένης και από the Walkabouts- του “Snake mountain blues”.
Μικρή διακοπή και επιστροφή για τρία ακόμα τραγούδια σε ένα μάλλον προγραμματισμένο encore. Ένα standard της αμερικάνικης folk -το έχουν διασκευάσει, Johnny Cash, Bob Dylan, Jeff Buckley, the Walkabouts κι όχι μόνο- το “Satisfied mind” (Joe “Red” Hayes, Jack Rhodes), το σκληρό “Grand Theft Auto” και το “Raise them Hands” είναι τα τελευταία κομμάτια.
Όμορφη βραδιά με λίγα -πολύ λίγα- ψεγάδια, από εκείνες μάλιστα που αποκλίνουν από την συνήθη συναυλιακή λογική και φέρνουν έναν αναγνωρισμένο καλλιτέχνη πρόσωπο με πρόσωπο με το ακροατήριο του. Είναι πάντα ωραίο να συναντιέσαι με έναν παλιό, καλό φίλο.
Chris Eckman setlist
Dustlands
Horizon Fade
Life Full of Holes
Rainmaker’s Blues
Eyes
Stopping off Place
Ransom
Jack Candy
Findlay’s Motel
Stranger
Fuck your Fear
Snake Mountain Blues
Satisfied Mind
Grand Theft Auto
Raise them hands
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
627 
