Στην πόλη επικρατούσε αναβρασμός μέρες πριν. Βλέπεις, οι ευκαιρίες να παρακολουθήσεις μια συναυλία από σχήματα και καλλιτέχνες κύρους σε μια επαρχιακή πόλη όπως η Πτολεμαΐδα, ήταν ανέκαθεν περιορισμένες παρά το γεγονός ότι υπήρξαν πάμπολλες περιπτώσεις εικαστικής συνεισφοράς αξιώσεων και συμμετοχής στα καλλιτεχνικά δρώμενα που έδωσαν ένα αρκετά ηχηρό δείγμα της λανθάνουσας ενέργειας που επικρατεί σ’ αυτήν τη μικρή τελεία στο χάρτη.
Και σίγουρα, μπάντες όπως οι πιονιέροι του greek way doom/stoner rock Nightstalker, είναι ικανές να μετατρέψουν μια και μόνο βραδιά σε ένα αξιομνημόνευτο γεγονός που πιθανόν να αποτελέσει σημείο αναφοράς στα μελλοντικά μουσικά τεκταινόμενα της τοπικής αυτής κοινωνίας. Μια δικαίως φημισμένη όσο και σεβαστή μπάντα, με δίσκους-σταθμούς για την συνολική ελληνική δισκογραφία, εγγύηση για pure fun στα live της.
Ως, κατά γενική ομολογία, ανάποδος άνθρωπος που είμαι θα ξεκινήσω αυτό το report αντίστροφα. Κι αυτό γιατί, θεωρώ ότι το live ως συνολικό γεγονός, ήταν κατά πολύ σημαντικότερο από αυτή καθεαυτή την εμφάνιση των σημαντικότατων Nightstalker.
Στη γωνία είχε στηθεί η εξέδρα-σκηνή του ανακαινισμένου χώρου Toltec 2, παράρτημα του Toltec, μοναδικού αμιγώς Rock Bar της πόλης, το οποίο λειτούργησε για πρώτη φορά ως συναυλιακός χώρος, μια τολμηρή όσο και έξυπνη κίνηση να υπερπηδηθεί ένα χρόνιο εμπόδιο που αφορούσε τους χώρους πραγματοποίησης ενός καλού live μιας και αυτοί ήταν ελάχιστοι τα προηγούμενα χρόνια και οι μόνες λύσεις ήταν σχολεία, δημοτικοί χώροι με όλους τους περιορισμούς που συνεπάγονται. Ανοιχτός χώρος για άνετη παρακολούθηση, άφθονη μπύρα και πολύ κέφι από τους παρευρισκόμενους.
Οι headliners Nightstalker λοιπόν, φανερά ευδιάθετοι λίγο πριν τις 23:00 και μετά από τις εμφανίσεις των δυο support σχημάτων (στα οποία θα αναφερθώ παρακάτω) ανέβηκαν στη σκηνή. Με πρόσφατες αλλαγές στο line up τους και μετά τις καθιερωμένες χαιρετούρες με το κοινό, το εναρκτήριο riff του “Go Get Some” από το “Dead Rock Commandos” του 2012 εκκινεί την εμφάνιση των Nightstalker, ακολουθούμενο χωρίς διακοπή από άλλα δυο από τον ίδιο δίσκο (“Dead Rock Commandos”, “One Million Broken Promises”). Ανανεωμένοι και με κέφι, το group αποδίδει πολύ καλά το υλικό του, ενώ και ο ήχος μετά τις πρώτες αναγνωριστικές στιγμές καλυτερεύει αισθητά. Με riff που σε παρασέρνουν από τον Τόλη, επιστημονική προσέγγιση του μπάσου από τον Ανδρέα, έναν Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο Ντίνο στα drums (ένα από τα πράγματα που μου προκαλούν ακατάσχετη libido σ’ αυτή τη ζωή, είναι οι drummers που απολαμβάνουν αυτό που παίζουν και ο τύπος είναι σίγουρα τέτοιος, 100% proof) και έναν Αργύρη σε τρομερή φόρμα, τραγουδώντας, χορεύοντας, διασκεδάζοντάς το, οι Nightstalker μας εξηγούν γιατί θεωρούνται μια μπάντα τουλάχιστον ισάξια των ξακουστών συναδέλφων τους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τραγούδια που Κύριοι όπως τους Keenan, Garcia, Wyndorf θα ήταν πολύ περήφανοι να είχαν δημιουργήσει.
Θα περίμενε κανείς, να δοθεί το βάρος στο τελευταίο πόνημά τους “Dead Rock Commandos”, αλλά το setlist ήταν ισόποσα κατανεμημένο σε όλο το παρελθόν τους. “Superfreak”, “Enough is not enough” και το αλισβερίσι μεταξύ μπάντας και κοινού φτάνει στο peak του. “Use”, “Freakland”, πάνω-κάτω τα κεφάλια, χαμόγελα στη σκηνή και η ώρα του, επιμόνως αιτούμενου, από μερίδα οπαδών του hit “Just a Burn” φτάνει. Ένα διαχρονικό, ήδη κλασσικό τραγούδι, αντιπροσωπευτικό για κάποιον ο οποίος δεν είχε επαφή με τη μπάντα και τον ήχο της και ότι πιο “σκληρό” στο συγκεκριμένο ύφος. Στην ουσία ήταν η επωδός της κατακλείδας του κυρίου μέρους. O Tόλης καρφώνει το ακόρντο του “The Underdog” και συνειδητοποιώ ότι το live οδεύει προς το τέλος του. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει ο κόσμος τη μπάντα να κατέβει, αν δεν έπαιζε το “Baby, God Is Dead”. To all time “Άστρο” των Nightstalker, ένα έπος του Doom/Stoner ως encore, το πρώτο μέρος του “ευχαριστώ” των παιδιών προς το κοινό τους που δεν σταμάτησε να χειροκροτεί και να συμμετέχει σε όλο αυτό το πανηγύρι. “Trigger Happy” και το τελευταίο fade out , κλείνει μια φαντασμαγορική, συγκλονιστική βραδιά βρίσκοντας στο τέλος όλους εξουθενωμένους, ιδρωμένους αλλά φανερά ικανοποιημένους… Ακολούθησαν τα προσωπικά meetings, με φίλους, πρόθυμες φωτογραφήσεις με όλα τα μέλη, χωρίς ούτε ίχνος από “σταριλίκια”, “σνομπαρίες” και λοιπά αντιαισθητικά, φανερά δηλωτικό του ποιόντος των καλλιτεχνών. Σεβασμός και Συγχαρητήρια για τους Nightsalker. Τίποτα λιγότερο.
Για τις δυο support τοπικές μπάντες, τους Project Theory και τους ΠΑΝ!, που άνοιξαν τη βραδιά και προθέρμαναν το κοινό εν όψει της εμφάνισης των Nightstalker, προτίμησα να αναφερθώ ξεχωριστά. Κι αυτό γιατί αποτελούν ένα πρώτης τάξεως δείγμα της δυναμικής που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην πόλη της Πτολεμαΐδας. Μιας δυναμικής με μακρά ιστορία στο χώρο της ηλεκτροδοτούμενης μουσικής, με δισκογραφικές κυκλοφορίες, ονόματα γνωστά στο συναφή των μυημένων φίλων με οποία γενική συνεισφορά απέδωσε αυτό.
Οι Project Theory, ανέβηκαν στη σκηνή ανοίγοντας τη βραδιά. Ένα 6-μελες σχήμα σύγχρονου metalcore με επιρροές από όλο το φάσμα του ήχου. Με δυο μέλη στα φωνητικά (ένας για lead vocals και ένας με rap-like ύφος), το σχήμα απέδωσε άριστα το υλικό του (5 τραγούδια, “Feelings”, “Promises”, “Regret”, “Dead Inside” συν μια άριστα, προς το heavier, εκτέλεση του “Somewhere I belong” των Linkin’ Park).
Αν και φανερό το νεαρό της ηλικίας, εν τούτοις τα παιδιά είναι πολύ καλοί μουσικοί, με ικανότητα εκτέλεσης των συμπαγών, τεχνικών riff που απαιτεί το στυλ της μουσικής που ακολουθούν. Μου έκανε εντύπωση ο lead κιθαρίστας της μπάντας, καταρτισμένος με ευχέρεια στα solo, ο εντελώς τρελαμένος drummer (τα “έσπασε” όλα το παλικάρι) καθώς και το δέσιμο που επικρατεί μεταξύ τους. Πολύ καλοί, με μέλλον, απ’ ότι πηρέ το αυτί μου, πρόκειται να κυκλοφορήσουν ένα demo EP σύντομα, οπότε stay tuned και δεν θα χάσετε. Η εμφάνιση τους, αποδείχτηκε ιδανικό opening act και σίγουρα κάποιες στιγμές τους, αποτελούν highlight. Αναμένω εναγωνίως την ολοκληρωμένη δουλειά τους.
Για το τέλος της αναφοράς μου, άφησα τους ΠΑΝ!. Πρόσφατα δημιουργημένο σχήμα, με συνθετικό πυρήνα τον μπασίστα Δώρο Φλαμουρίδη (Anxiety, Ρόδα της Ερήμου) και τον κιθαρίστα Βασίλη Καρανικόλα ( Τα Ρόδα της Ερήμου, Sleazy Gone Boogie, Child’s Cry), οι ΠΑΝ! παράγουν μουσική πρώτα απ’ όλα heavy.
Άλλοτε σε doom/stoner πλαίσια, άλλοτε σε στιγμές ευθυτενούς σύγχρονου rock και σε πάμπολλες στιγμές, σε prog, τεχνικά ύδατα, η μπάντα δίνει την δική της εκδοχή στο ελληνόφωνο (και ούτε μια στιγμή μη πάει το μυαλό σου σε συνειρμούς που αφορούν Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και λοιπά συναφή, εδώ μιλάμε για κάτι εντελώς “αλλού” στην έννοια του “ελληνόφωνου”), βαρύ, αργόσυρτο μονοπάτι των Black Sabbath. Πλαισιωμένοι από τους Αλέξη Μάγγο (lead κιθάρες) και Παναγιώτη Πολιτίδη (drums), ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά την κάθοδο των Project Theory. Ήταν γνωστό ότι το σχήμα θα παίξει, τρία μόνο τραγούδια από το υλικό του μιας και είναι πλέον ήδη τελειωμένα και αναμένονται να παρουσιαστούν στο επερχόμενο CD της μπάντας.
…Και το ομώνυμο “ΠΑΝ!” ανοίγει ένα καταπληκτικό ημίωρο. Από το πρώτο riff του Βασίλη, ξεδιπλώνεται ένα άρτιο ογκώδες Doom/Stoner κομμάτι, συρραμμένο από όλα εκείνα τα συστατικά που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει ένα δείγμα ως “διαμάντι”. Προσωπική μου άποψη είναι ότι, το συγκεκριμένο τραγούδι, αποτελεί το σημείο αναφοράς των ΠΑΝ! ως μπάντα, το πιο αντιπροσωπευτικό άκουσμα που μπορεί να θέσει κάποιος, σαν πρόταση σε οποιοδήποτε φίλο της μουσικής αυτής που δεν την αντιμετωπίζει με στεγανά και παρωπίδες. Απλούστατο σαν σύλληψη, αλλά και ευφυές συνάμα. Ο Δώρος, αναδεικνύεται ως πραγματικός ηγέτης της μπάντας και με πάθος και πώρωση κραυγάζουν στο refrain “Είναι ο ΠΑΝ!” παρασύροντας μας σ’ αυτό το groovy feeling. Με τη μεσαία γέφυρα, στο οποίο ο Αλέξης συγκεντρωμένος, προσηλωμένος στο όργανο του αποδίδει το ψυχεδελικό solo και τον “από-άλλο-πλανήτη” λεπιδιασμένο επίλογο.
Για την ερμηνεία των “Τώρα” και “Πανδαιμόνιο”, ανεβαίνει στη σκηνή ένα οικείο πρόσωπο. Ο Νίκος “Maradona” Δημητριάδης, παλαιός συνάδελφος με τα παιδιά ως τραγουδιστής στα Ρόδα της Ερήμου, φέρνει την αγριοφωνάρα του για συνοδεία σε δυο τολμήματα. Το “Τώρα” είναι ένα straight σύγχρονο up tempo τραγούδι, στα χνάρια του “Digging the Grave” των Faith No Μore και με πολλές επιρροές από Muse με καταπληκτικό refrain. Όλο το κοινό συμμετέχει ενεργά τραγουδώντας μαζί με το Νίκο, χειροκροτώντας την πολύ καλή προσπάθεια του group. Σαν επίλογο, οι ΠΑΝ! επέλεξαν το “Πανδαιμόνιο”. Εντελώς άλλος χαρακτήρας στο παίξιμο, ένας συνδυασμός Τool, S.O.A.D. και πολύ τεχνικού παιξίματος, με τα διπλά φωνητικά του Νίκου και του Βασίλη, οι ΠΑΝ! παρουσίασαν ένα μέρος από τις εκτελεστικές ικανότητες τους. Τελειώνοντας, ευχαρίστησαν το κοινό για την ανταλλαγή ενέργειας και ο Νίκος παρουσίασε με λακωνικότητα τη σπουδαιότητα της μπάντας που θα ακολουθούσε. Των Νightstalker. Highlight; Όλη η εμφάνιση τους. Από το πρώτο δευτερόλεπτο έως το τελευταίο. Προσδοκίες; Υπεραυξημένες μετά από όλα αυτά που βιώσαμε. Το νου σας, γιατί θα ακούσετε σπουδαία πράγματα από δαύτους.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αποδώσω συγχαρητήρια γι’ αυτήν την απίστευτη νύχτα στις μπάντες, στους υπευθύνους της διοργάνωσης (τα παιδιά του Toltec, τους υπεύθυνους ήχου) και πάνω απ’ όλους… σε σας. Στο ταλαιπωρημένο κοινό αυτής της πόλης που βρήκε την ευκαιρία να εκδηλώσει μια δυναμική ποιοτική και ταυτόχρονα (αυτό είναι και το σημαντικότερο κατ’ εμέ) ποσοτική. Μια μούντζα στην έννοια “μετρημένοι στα δάχτυλα”. Όχι φίλε μου, σου έχω νέα…
Γιατί μετρά και κάτι άλλο. Ήταν ευκαιρία ανάδειξης μιας ολόκληρης υποβόσκουσας ενέργειας, συσσωρευμένης ,στις ενασχολούμενες με το ηλεκτροφόρο rock, περσόνες που έχουν φάει τη ψυχή τους γι’ αυτό , μέσα σε αντιξοότατες συνθήκες (σε όλα τα μήκη και πλάτη του “Ελλάντα”), που παλεύουν εσαεί έχοντας ως όπλο, απλά και μόνο ένα κίνητρο… την έχθρα με τις κατεστημένες νοοτροπίες της “βαβούρας”, της “γραφικότητας (…μωρέ)”, της “θα καψουρευτείς και θα το γυρίσεις κι εσύ στα λαϊκά, θα το δεις…”
Ε, όχι “μεγάλε”… είμαστε σαν τον καθένα και δεν ντρεπόμαστε που αγωνιζόμαστε για τα αυτιά και τα πάθη μας. Αυτό που ντρεπόμαστε είναι να είμαστε σαν μουλάρια στο χωράφι. Και όλοι οι συντελεστές της μεγαλειώδους (ως γεγονός συνολικό και όχι συγκεντρωτικά “μουσικό” αυτό καθεαυτό) εκείνο το βράδυ, ύψωσαν πολλά μεσαία δάχτυλα. Και που’ σαι…. Χαμογελώντας. Το’ χεις λίγο κάτι τέτοιο;
ΥΓ το θαυμαστικό ΔΕΝ αποτελεί μέρος του ονόματος της μπάντας των ΠΑΝ… Αδερφέ μου, θα βάζω πάντα θαυμαστικό γιατί όταν το γκαρίζατε με τον Leader, το είδα να βγαίνει από το στόμα σας… οι μπύρες; τι να πω;…
666 
