Ok, είναι γεγονός πως ο “νέος είναι ωραίος”, αλλά αυτό το “ο παλιός είναι αλλιώς” ισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Διότι όσο και εάν κόπτονται στο εξωτερικό κάποιες νεοσύστατες μπάντες να αναπαράγουν τον ήχο των ‘70s, αυτό που δύσκολα μπορούν να βρουν είναι την εμπειρική διάσταση της εν λόγω μουσικής. Όσο καλό και να είναι συνθετικά το αποτέλεσμα, όταν μπαίνει ως χαρακτηριστικό το “μεράκι”, το πράγμα αλλάζει και απογειώνεται. Οι Double Treat έμελλε να γεννηθούν στην Ελλάδα, έχοντας ως μέλη, τους Σωτήρη Λαγωνίκα και Χρήστο Κισατζεκιάν, και ενάντια σε “μόδες” και οικονομικές αντιξοότητες κυκλοφορούν το “Wander Thirst”, έναν από τους τιμιότερους ‘70s δίσκους, εν έτει 2013. Μια κουβέντα λοιπόν με το Χρήστο, κρίνεται επιβεβλημένη…
Καλησπέρα Χρήστο και συγχαρητήρια για το νέο σου “παιδί”, υπό τον τίτλο “Wander Thirst”! Ποια είναι η ιστορία πίσω από τους Double Treat;
Αν θέλαμε να είμαστε λακωνικοί, θα λέγαμε απλά πως είμαστε κύημα της “δυστοκίας” της αναβίωσης των What’s The Buzz?…! Όμως αυτό θα απλοποιούσε επικίνδυνα την ανεπιτήδευτη ιστορία πίσω από τη γέννηση τούτης της προσπάθειας, θα την “αδικούσε” ξεκάθαρα. Διότι ναι, μέσα από αυτή την πολυετή προσπάθειά μας, με τον αδελφικό μου φίλο Σωτήρη Λαγωνίκα και την συγκατάθεση της Τζέην Σαμπανίκου που μαζί με μένα αποτελούμε τα τρία τέταρτα της μπάντας που ξεκίνησε το 1992, φτάσαμε στο “Wander Thirst” των Double Treat. Πώς; Από τα τέλη του 2007 ήμασταν σε αναζήτηση κιθαρίστα. Και ήταν ο Αλέξης Φλούρος, φίλος και μέλος, τότε, των Fragile Vastness και, πλέον, Seduce The Heaven , που το 2008 προσχώρησε στις τάξεις μας και άρχισε να ετοιμάζει μαζί μας υλικό για τον επόμενο δίσκο των WTB?. Συγκυρίες της νέας πραγματικότητας που κάποιοι βάπτισαν Κρίση, για να τους βολεύει, δηλητηρίασαν την καθημερινότητα μας αργά και σταθερά, έως ότου το 2010 αποκάμαμε… Έλα όμως που το σαράκι της καλλιτεχνικής έκφρασης παρέμενε ζωντανό και μάλιστα θηριώδες! Αποτέλεσμα;
Το Νοέμβρη της χρονιάς εκείνης αποφασίζουμε να το πάρουμε πάνω μας, οι δυο μας, κι ότι γίνει! Το ένα φέρνει το άλλο και από μια ιδέα που προυπήρχε στην ψυχή μου έξι-επτά χρόνια, γεννήθηκε το “Never Too Late” που καταρχήν προοριζόταν -ακόμη!- για το δεύτερο άλμπουμ των WTB?… Έλα όμως που ξάφνου αφεθήκαμε με το Σωτήρη σε ένα πρωτόγνωρο και, ας μου επιτραπεί, πρωτόγονο οίστρο δημιουργικότητας! Το ένα έφερε το άλλο, τα κρασιά άνοιγαν και μονομιάς άδειαζαν στο studio και τα riffs ξεπετάγονταν αβίαστα και μας ήθελαν στο τέλος της ημέρας γεμάτους από χαρά και άδειους από το χείμαρρο που κατέπνιγε ως εκείνη την περίοδο το είναι μας. Παίζοντας “για τη φανέλα” εξαρχής, τούτη η ιστορία μας βρήκε δυο χρόνια μετά με ένα έτοιμο άλμπουμ που μας εξέφραζε όσο ΤΙΠΟΤΕ άλλο είχαμε κάνει! Όσο για την επονομασία μας… Triple Thread ήταν μια από τις νεανικές μπάντες του λατρεμένου μου Stevie Ray Vaughan. Όντας δυο εμείς, ντουέτο, και δίχως την παραμικρή διάθεση να “απειλήσουμε” το κοινό, καταλήξαμε στο δοτικό Double Treat.
Όσοι σε ξέρουν ή έστω έχουν διαβάσει κείμενά σου, είναι βέβαιο πως θα θεωρήσουν τους Double Treat μια απόλυτα λογική μουσική απόρροια εκ μέρους σου. Γιατί σου πήρε τόσα χρόνια για να κυκλοφορήσεις κάτι τόσο κοντά στις επιρροές σου;
Η μισή απάντηση περιέχεται στην παραπάνω καταγραφή της ατυχούς δυστοκίας με προσωπικές μας περιπέτειες που έβαζαν διαρκώς τρικλοποδιές στην αναβίωση των WTB?. Όμως είναι και άλλα χειροπιαστά γεγονότα που μας ήθελαν απόντες από τα μουσικά δρώμενα μια ντουζίνα χρόνια. Ο Σωτήρης έγινε πατέρας, η Τζέην μετακόμισε στην Άνοιξη Αττικής, και έτσι, εγώ βρέθηκα να μοιράζομαι τις ιδέες μου και την ανάγκη μου για ομαδική καλλιτεχνική δημιουργία μέσα από τους Infidel που, ναι μεν ήταν ότι πιο extreme είχα επιχειρήσει ποτέ, όμως, όποιοι με ξέρουν όπως λες, γνωρίζουν πως εξαρχής ήταν μια “πολύχρωμη παλέτα” όπου ο καθείς μας έβαζε τη δική του πινελιά, άρα κι εγώ τις Sabbath-ικές μου μπασογραμμές με το κιλό! Νιώθω περήφανος και για τα δυο μας άλμπουμ. Οπότε αν το θες, ήταν απλά να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, η ώρα των Double Treat, όπου ναι, όλοι, ακόμη και οι συνοδοιπόροι μου στους Infidel λενε πως είναι 100% Χρήστος τούτη τη φάση! Κι εγώ χαμογελώ και προσθέτω: και 100% Σωτήρης!
Οι συνθέσεις γράφτηκαν και από εσένα και από το Σωτήρη;
Πέρα από αδελφικός φίλος, ο Σωτήρης είναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ! Ένα μοναδικό, φυσικό ταλέντο Μουσικής Δημιουργίας που όπως τόσα άλλα, πάει χαμένο στην Ψωροκώσταινα που συνεχίζει να πνίγει τα παιδιά της… Το σαράκι που κουβαλά μέσα του δε, ήταν και παραμένει τέτοιο που τον ήθελε με τα χρόνια να καταλήξει σε έναν multi-instrumentalist διεθνούς κλάσης. Και το τονίζω για όσους τυγχάνουν, σαν κι εμάς άλλωστε, πολέμιοι των one man show projects: ο διακαής του πόθος τον ώθησε να μάθει κιθάρα, πλήκτρα και τραγούδι όντας ντράμερ, ΟΧΙ κάποια κρυφή του φιλοδοξία! Είναι απλό. Εκεί που η Τζέην αφιερώθηκε στους δυο και τέσσερεις τροχούς κι εγώ στα συναυλιακά μου και τους Infidel, αυτός έπρεπε να αποσυμφορήσει τους τόνους των ιδεών του. Άρα λοιπόν όταν ήρθε η ώρα να αρχίσουμε από κοινού τις ηχογραφήσεις, θέλοντας να προσδώσουμε στο υλικό μια 70’s hard & heavy αισθητική, εκείνος με ώθησε να πάρω εγώ το “τιμόνι”. Αποτέλεσμα; Από τις δέκα συνθέσεις, οι επτά είναι βασισμένες σε δικό μου σκελετό (bass riffs) και οι τρεις δικές του. Όσο για το hidden track… του άλλαξα τον αδόξαστο και πολύ το χάρηκα. Όμως μισό λεπτό! Ναι μεν του άφηνα κάθε βράδυ ένα ολοκληρωμένο οδηγό δύο καναλιών (μπάσο-τύμπανα), όμως ο άτιμος σε πέντε μέρες μου το έστελνε raw mix με στίχους, φωνητικά, κιθάρες, πλήκτρα και φυσικά, τύμπανα! Αν είναι δυνατόν! Κι όμως, για τον Σωτήρη είναι! Οι ενορχηστρώσεις του στέκουν σε διεθνή επίπεδα εντωμεταξύ όπως θα πρόσεξες. Οπότε θα έλεγα πως όλα γραφτήκαν και από τους δυο μας ουσιαστικά- εσύ τι λες;
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω! Επίσης, να φανταστώ πως ο τίτλος μόνο τυχαίος δεν είναι…
Πρόκειται για ποίημα που γράφτηκε από το Βρετανού ποιητή Gerald Gould (1885-1936) και το οποίο μας πρότεινε να μελοποιήσουμε η μητέρα μου. Και δεν είναι μόνο το γεγονός του ότι τελικά όπως αυτό προέκυψε, απετέλεσε το αγαπημένο μας κομμάτι που μας ώθησε να βαπτίσουμε όλο το έργο έτσι. Ήταν και οι στίχοι του αυτοί καθαυτοί που μιλούσαν θαρρείς για τη δική μου ιστορία… Αέναη ανάγκη αναζήτησης.
Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι πως παρότι το album φέρει ημερομηνία 2013 πάνω, κάλλιστα θα μπορούσε να περάσει και ως κυκλοφορία του 1973… Αυτό έγινε κατόπιν σχεδίου;
Ναι, όλοι αυτό μας λένε και μείς φουσκώνουμε σαν τα παγώνια. Είναι παράσημο στο πέτο να καταφέρεις τέτοιο πράγμα σήμερα. Μα με αυτά μεγαλώσαμε ρε συ. Με αυτά ανδρωθήκαμε Στέφανε, με αυτά γελάσαμε και δακρύσαμε! Τώρα αν μπορεί να θεωρηθεί “σχέδιο” το ότι κάποιο από τα βράδια σηκώσαμε αυθόρμητα τα ποτήρια μας και είπαμε με μια φωνή: “στην Υγεία των Βιωμάτων μας, πάμε για ένα γνήσιο παιδί των Bad Company, Kansas, Deep Purple και όπου βγει;;;”…ναι, ήταν προσχεδιασμένο! (γέλια)
Στο εξωτερικό, η όλη φάση “back to the ‘70s” έχει μεγάλη πέραση και βλέπουμε ολοένα και περισσότερες μπάντες, συνήθως αποτελούμενες από νεαρά πρόσωπα, να αναπαράγουν τον ήχο εκείνης της δεκαετίας… Πιστεύεις πως αυτό μπορεί να είναι και λίγο “μόδα” πλέον;
Σίγουρα είναι ΚΑΙ μόδα πλέον. Όμως θέλω να πιστεύω -έστω και αν θεωρηθώ ρομαντικός από κάποιους- πως τούτο το πισωγύρισμα στα ανυπέρβλητα ‘70s δεν ξεκίνησε ως μόδα 7-8 χρόνια πριν. Όμως ναι, ότι πουλά, γίνεται μόδα από το σύστημα αυτομάτως για προφανείς λόγους: κ-έ-ρ-δ-ο-ς. Βέβαια για ποιο ακριβώς κέρδος μιλάμε σήμερα δεν ξέρω ακριβώς… Ακόμη και οι μεγάλες μπάντες περιοδεύουν για να βγάζουν κάνα φράγκο τη σήμερον ημέρα, αφού πέντε-δέκα μεγαθήρια μονάχα πουλάνε πλέον CDs.
Αν μπορούσες εσύ να γυρίσεις πίσω στο χρόνο, σε ποια μπάντα θα ήθελες να συμμετέχεις;
Τι να λέμε τώρα…. Δεν είναι δυνατόν να επιλέξω. Υπάρχουν δεκάδες λατρεμένες μου μπάντες που στα πιο τρελά μου όνειρα θα ήθελα να ανήκω. Λογικό. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα στανταράκια του στυλ Beatles, Jimi Hendrix, Pink Floyd, Deep Purple, Black Sabbath, Led Zeppelin, Bad Company, Rory Gallagher, Stevie Ray Vaughan … Ονείρωξη θα ήταν να παίζω με τους Camel, Manfred Mann’s Earth Band αν με πιάνεις! Οπότε… Άντε, με το πιστόλι στον κρόταφο που λένε, θα ήθελα να είμαι ο Cliff Williams στη θέση του Cliff Williams των AC/DC! Άλλωστε είναι γνωστή η λόξα μου με δαύτους.
Τη hard/ classic rock σκηνή στην Ελλάδα πως τη βλέπεις; Έχει ελπίδες, ή για πάντα θα ισχύει το “thrash, ρε μουνιά”;
Έχοντας ξεκινήσει λόγω ηλικίας από το 1980 τη συμμετοχή μου σε rock σχήματα, θυμάμαι ξεκάθαρα πως παλαιότερα τα πράγματα για ένα ευθυτενές hard rock συγκρότημα στη χώρα μας ήταν έως και εχθρικά! Στα ‘90s δε τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο στριμόκωλα. Με θυμάμαι να ψάχνω για ομοϊδεάτες των What’s The Buzz? και να βρίσκω με το μικροσκόπιο δυο-τρεις… Τους Long Live για παράδειγμα. Και τους Mystery του φίλτατου Περλεπέ αν θες, παρότι ανέκαθεν ήταν πιο “μεταλλικός” ο Άγγελος -στις ηχογραφήσεις του, ουχί στα ακούσματα και τις πεποιθήσεις του. Όμως θα έχεις προσέξει πως το πράγμα έχει αλλάξει εδώ και μια πενταετία ευτυχώς. Αποτέλεσμα αυτού, ξεφυτρώνουν μπάντες-μάλαμα που τιμούν τον σκληρό ήχο όπως ήταν αυτός όταν γεννήθηκε και ανδρώθηκε, δηλαδή μεταξύ 1964-1977 πάνω-κάτω. Γεγονός που με χαροποιεί απόλυτα, αφού ανέκαθεν υπήρξα οπαδός του motto “υπάρχουν μονάχα δύο ήδη Μουσικής, η Καλή και η Κακή”κάτι που ο αείμνηστος Frank Zappa δήλωνε ευθαρσώς. Ποιος, ο Zappa που τα είχε παίξει όλα και ακόμη τον προσκυνούν όλοι ανεξαιρέτως φίλε μου!
Έχεις ξεχωρίσει κάτι από τις νέες κυκλοφορίες της αγοράς;
Πολλά και διάφορα. Οπότε ας επιλέξω τα τρία πιο πρόσφατα κολλήματά μου μόνο γιατί εγώ είμαι από κείνους που, παρότι παραμένουν λάτρεις της εποποιίας των ‘70s, δεν υποστηρίζουν πως μονάχα τότε κυκλοφορούσαν καλοί δίσκοι… Όχι. Άμα ψάξεις, βρίσκεις διαμάντια πάντα και παντού! Οπότε α) Kamtchatca και τα τέσσερα album τους με το πρώτο, ομώνυμο τους να ξεχωρίζει, β) Don Airey “All Out”- τι δισκάρα Θεέ μου και γ) Steven Wilson “The Raven That Refused to Sing”… σύγχρονο έπος του Progressive Rock!
Οι What’s the Buzz? αποτελούν παρελθόν πια, ή υπάρχει περίπτωση να ξανακούσουμε νέα τους;
Δε σου κρύβω πως προσπαθήσαμε με το που ολοκληρώσαμε πέρυσι το “Wander Thirst” να ξαναβάλουμε μπροστά τη φάση. Γράψαμε και πάλι λοιπόν οι δυο μας ένα κομμάτι ολοκληρωμένο σε raw mix, το στείλαμε στον πρώτο κιθαρίστα μας που ζει πλέον στο Βέλγιο και στη Τζέην για να βάλουν τις δικές τους πινελιές με απόλυτη ελευθερία έκφρασης φυσικά, κι ας το αλλάξουν. Είπαμε να πάμε κόντρα στα σημεία των καιρών, χρησιμοποιώντας δηλαδή την σύγχρονη τεχνολογία της Παγκοσμιοποίησης που κατά τα άλλα μας έχει πηδήξει. Sorry για το “Γαλλικό” αλλά έτσι είναι. Αποτέλεσμα; Αυτό που σου λέω έγινε αρχές Νοέμβρη κι ακόμη περιμένουμε σημεία ζωής… Στέφανε μου, η ζωή όπως την θέλουν οι λίγοι εκεί έξω ή εκεί πάνω, στα “υψηλά κλιμάκια” έχει καταντήσει ισοπεδωτική. Κόβει φτερά, ευνουχίζει, βουλώνει στόματα και τσαλακώνει όνειρα. Η Τζέην διεκδικεί το πτυχίο της και ο Τάκης μετακόμιζε και έτρεχε. Για αυτό σου λέω, πάμε παρακάτω και βλέπουμε. Άλλωστε τώρα έχουμε στα χέρια μας ένα νεογέννητο κύημά μας που πρέπει να το βοηθήσουμε με νοιάξιμο και αγάπη να κάνει τα πρώτα του βήματα, να αρχίσει να “μιλά” για να ακουστεί.
Μιας και σε έχω εδώ, πως πήγε τελικά το τελευταίο cd των Infidel;
Παρότι βγήκε στο μάτι του κυκλώνα, στις απαρχές της περιβόητης Κρίσης, δώσαμε αρκετά κι ας παραμείναμε “ακριβοί”. Το κρατήσαμε στα 10 ευρώ συνειδητά και αυστηρά αφού ήταν πολυέξοδη, digipack κυκλοφορία με αφισάκι κ.λ.π. Όμως το πιο σημαντικό είναι το feedback του κόσμου για αυτό καθαυτό το μουσικό περιεχόμενο… Όλοι μας οι φίλοι και οπαδοί μίλησαν για απρόσμενη πρόοδο και εξέλιξη, γεγονός που μπορώ να πιστεύω πως ισχύει αφού είναι πασιφανές.
Έχεις πάντως ένα φετίχ με τις ωραίες διασκευές! Πως προέκυψε το “Knockin’ On Heaven’s Door”;
Ήταν ιδέα του μεγάλου μου αδελφού, του Βύρωνα Κισατζεκιάν, ο οποίος μάλιστα υπήρξε ο μέντοράς μου. Όντας δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, με έμπασε στα επτά μου χρόνια στο αέναο Σύμπαν της Καλής Μουσικής τολμώ να πω, αφού μες το πατρικό μας σπίτι άκουγες μέρα-νύχτα μνημειώδη έργα όπως τα “Jesus Christ Superstar”, “Aqualung”, “The Best Of Cream”, “Are You Experienced?”, “The Srg Peppers Lonely Hearts Club Band”, “Abraxas” κ.α. Μας πρότεινε λοιπόν να διασκευάσουμε το κλασικό κομμάτι του Bob Dylan πολύ πιο σκληρά από τους Guns ‘n’ Roses, στα όρια του heavy metal. Η πρόκληση ήταν μεγάλη και δελεαστική. Κάτσαμε λοιπόν μια νύχτα οι δυο μας και είδαμε ξανά την ιστορική ταινία “Pat Garret & Billy the Kid” του Sam Pekkinpah και κρατούσε σημειώσεις ώστε να κάτσει και να γράψει στίχους για την ψυχεδελική απαγγελία που επιχειρεί στο κλείσιμο του κυριολεκτικά μεταλλαγμένου track στο οποίο μάλιστα ήταν αρχικά να τραγουδήσει, αλλά δεν ήθελε εν τέλει και το τραγούδησα εγώ. Ε, τι ήταν να το πάρω στα σοβαρά το “heavy style” που ζήτησε… Του άλλαξα τον αδόξαστο όπως άκουσες και ειλικρινά δεν το περιμέναμε να προκύψει κάτι τόσο μα τόσο διαφορετικό. Διασκευή με δέλτα κεφαλαίο μας λένε όλοι και συμφωνούμε. Οι Black Sabbath συναντούν τους Beatles και τους Big Elf!
Συμφωνώ απόλυτα! Να σου πω, κανένα live για την προώθηση του δίσκου των Double Treat θα κάνετε;
Φυσικά και θέλουμε να το κάνουμε κι ας είναι πολύ δύσκολο εκ των πραγμάτων αφού είμαστε μόνο δυο. Όσο ταλαντούχος και να είναι ο Σώτος μας, ε, χταπόδι δεν έγινε σε τούτη τη ζωή ακόμη (γέλια). Άσε που θέλει από ότι σκέφτεται να αφοσιωθεί επί σκηνής σε κάποια τραγούδια στα τύμπανα και σε κάποια άλλα στα φωνητικά. Οπότε προέχει να βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες, ή καλύτερα ομοϊδεάτες και συνοδοιπόρους που θα ταυτιστούν και θα εκτιμήσουν τούτη τη δουλειά. Έχουμε ήδη συζητήσει με δυο καλούς φίλους που τυγχάνουν και καταξιωμένες μουσικάρες, είναι και ομοϊδεάτες με ακούσματα κοινά, οπότε πάμε για τον τρίτο αυτές τις μέρες. Απλά επειδή όλα είναι ακόμη τόσο μα τόσο φλου, επέτρεψε μου να σε ενημερώσουμε με το που θα πούμε το τελικό “ΑΜΕ!”.
Θα αναμένω οπωσδήποτε νέα σας! Σε ευχαριστώ Χρήστο για το χρόνο σου! Εις το επανιδείν!
Εμείς σε ευχαριστούμε πολύ Στέφανε για το βήμα που μας έδωσες μέσα από το website σου. Να’ σαι καλά!
698 
