Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο φρόντισε ή Supernova Productions να μας εισάγει στο πρώτο Σαββατοκύριακο του Απριλίου.
Καταρχάς έκλεισε ένα από τα πιο ανερχόμενα ονόματα ενός μουσικού ιδιώματος που συνεχώς αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του και που αρνείται -35 και πλέον χρόνια μετά τους επινοητές του- να παρακμάσει, άλλωστε η ίδια η παρακμή αποτελεί το πεδίο έμπνευσης και την θεματολογία του, μουσικά ή στιχουργικά. Κι ως εδώ ήταν τα “εύκολα” για τους διοργανωτές.
Διότι: Πες το darkwave, πες το post-punk, σκέψου krautrock, βάλε στο παιχνίδι την goth, κάνε συνειρμούς με την electro-pop ή καλύτερα ακόμα παίξε με όλες αυτές ή και άλλες αν θέλεις λέξεις, και θα δεις ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα μουσικά αυτά παρακλάδια είναι πάντα υπαρκτά στην Ελλάδα, διαχρονικά αγαπητά, και σταθερά ανάμεσα στις επιλογές μίας ίσως μικρής ομάδας μουσικόφιλων, ωστόσο δυναμικής και απρόθυμης να καλουπωθεί στο “everybody else’s train” της εκάστοτε εποχής. Καθόλου τυχαίο λοιπόν, σε μία χώρα τόσο συνηθισμένη στον ήλιο ώστε να μελαγχολούμε σε κάθε μία από τις νύχτες της, το γεγονός ότι αυτή η σκηνή γεννάει επί σειρά ετών “διαμαντάκια”.
Το δύσκολο, λοιπόν, έγκειται στην σωστή επιλογή μεταξύ αυτών πολλών καλών συγκροτημάτων ώστε να επιτευχθεί η σωστή ανάπτυξη του θέματος της συγκεκριμένης συναυλίας κι εδώ οι διοργανωτές κάνουν, νομίζω, πολύ εύστοχες επιλογές. Οι Strawberry Pills και KU αποδείχτηκαν κάτι παραπάνω από επαρκείς, καθώς προσέφεραν δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν βρέθηκαν εκεί για να ανοίξουν απλώς την συναυλία.
Πρώτοι εμφανίζονται οι Strawberry Pills. Το ντουέτο κινείται στο μισό της γεμάτης μουσικά όργανα σκηνής, με τον Anthony μπροστά από το laptop του, κιθάρα στα χέρια και συμβολή στις φωνές, και την Valisia Odell στην κύρια φωνή. Πλούσιες, γεμάτες, dark λούπες, πιο “λαμπερή” κιθάρα ώστε να δημιουργεί contrast. Ωραία φωνή με ιδιαίτερο μέταλλο που θυμίζει κάπως Nico, ερμηνεία που φέρνει στο μυαλό κάποιες στιγμές την Patti Smith ή την Siouxsie, ιδιαίτερα καλή σκηνική παρουσία υφολογικά και κινησιολογικά. Όμορφα τραγούδια, σκοτεινή ατμόσφαιρα, έξυπνη διασκευή του “She brings the rain”. Προδόθηκαν από το σπάσιμο μίας χορδής που έκοψε στα δύο την σχετικά σύντομη εμφάνιση τους, αλλά νομίζω ότι άφησαν, ούτως ή άλλως, καλές εντυπώσεις.
Strawberry Pills setlist
1. Pain/Pleasure
2. Love Omitted
3. Sad Eyes
4. She Brings The Rain (“Can” cover)
5. disGRace
Λίγο αργότερα, θα παρουσιαστούν οι KU του Δημήτρη Παπαδάτου, μία τετράδα μουσικών με πλούσιο βιογραφικό. Σε παρομοίως σκοτεινή ατμόσφαιρα με το προηγούμενο και το επόμενο act αλλά με χρήση διαφορετικών εκφραστικών μέσων. Αρκετά πιο πολύπλοκες ενορχηστρώσεις, έμφαση σε neofolk στοιχεία, πολλά synths.
Μια “άβολη λούπα” και όμορφα φωνητικά στο “The Swindler”, μυσταγωγική αίσθηση που συνειρμικά ίσως παραπέμπει σε Dead Can Dance στο “Ιn Certain Amounts of Sun”. Ωραίο μπάσο περασμένο από έντονα εφέ και synths από τον Ν.Χαλντούπη καθ’ όλη την διάρκεια. Εξαιρετικά drums, ειδικά στο “Devotion in a nutshell” -σε μία υπέροχη εκδοχή, αρκετά διαφορετική από την δισκογραφημένη- από τον Ι.Παυλόπουλο. Υπέροχες, εμφανέστατα καλλιεργημένες αλλά χωρίς επιδεικτικές υπερβολές, οι φωνές από την Ελένη Νταλαχάνη. Τα συγκρότημα παρουσιάζει έξι τραγούδια, όλα από το album “Feathers” και αποχωρεί μέσα σε ζεστό χειροκρότημα.
KU setlist
1. The new grey whistle test
2.The swindler
3. In certain amounts of sun
4. Babygirl
5. Devotion in a nutshell
6. Rubicon
To DJ set των Untitled δεν το ξεχάσαμε. Από την στιγμή που βρεθήκαμε στο Gagarin 205 οι Νικήτας Μαντάς και Κρίστο Γκέντι έκαναν εξαιρετική δουλειά για όποτε επί σκηνής δεν βρισκόταν κάποιο συγκρότημα. Δουλειά που φάνηκε ακόμα περισσότερο στο αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να αδειάσει ο χώρος από όργανα και να προετοιμαστεί το αφαιρετικό σκηνικό που απαιτούσε η αισθητική προσέγγιση των The Soft Moon. Έδωσαν λύση στην άβολη αναμονή και ενέτειναν την προσδοκία των headliners με τον αυξανόμενο ρυθμό τους.
11:40. Σε σκηνή εξοπλισμένη με τα απολύτως απαραίτητα, τα τρία μέλη των The Soft Moon εμφανίζονται, ευθυγραμμισμένοι στο μπροστά μέρος της, με λευκά φώτα και εφέ καπνού πίσω τους ούτως ώστε να δίνεται σκηνοθετικά η επίπεδη αίσθηση ασπρόμαυρης οθόνης.
Από το πρώτο κομμάτι αποσπούν ζεστό χειροκρότημα. Ο ογκωδέστατος ήχος του thunderbird που κρατάει στα χέρια του ο μπασίστας σε χτυπάει γερά στο θώρακα επιμένοντας κυρίως σε τονικές. Τα drums ακούγονται κομπρεσαρισμένα, με χαρακτηριστικά του ύφους ρολαρίσματα και χωρίς πιατίνια που έχουν όμως αντικατασταθεί από ηλεκτρονικό pad.
Ο Luis Vasquez κινείται συνεχώς με μία λευκή “πειραγμένη” jaguar στα χέρια, παίζει κοφτές κιθαριστικές φράσεις ή ελευθερώνει μικροφωνισμούς και “κοφτερά”strums, πλησιάζει το μικρόφωνο για να τραγουδήσει μελωδικές φράσεις ή να κραυγάσει με άφθονο reverb και delay, αγγίζει το (φετίχ) moog phatty synth που έχει δίπλα του ή εμπλουτίζει τον ρυθμό με bongos σε κάποια κομμάτια.
Αφαιρετικά, λιτά, με υποτυπώδη intro και χωρίς καθόλου outro στα περισσότερα από τα κομμάτια, με εντάσεις ψηλά και σταθερό ρυθμό που δονεί το γεμάτο Gagarin , οι The Soft Moon παίζουν για 40 ακριβώς λεπτά επιτυγχάνοντας να δώσουν το show τους, αναφερόμενοι παράλληλα με τον ήχο τους σε πλειάδα πρωτοπόρων της post-punk/ darkwave/new wave/gothic rock σκηνής όπως για παράδειγμα οι Joy Division, οι Cure, οι Clan of Xymox, οι Sioyxsie and the Banshees, οι Christian Death. Στο ενδιάμεσο πολύ λίγα λόγια ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά όχι ακριβώς κρύα επαφή με τον κόσμο, “cheers” και “I love your country” από τον Vasquez.
Θα λείψουν μόνο για 2-3 λεπτά και θα δώσουν ένα encore τριών ακόμα κομματιών, ενθουσιάζοντας κοινό με το “breathe the fire “. Κλείνουν -“it’s time to dance” φωνάζει frontman στο μικρόφωνο- με το industrial αισθητικής “Want”. Χορταστικό live που άξιζε το αντίτιμο του, εις το επανιδείν!
The Soft Moon setlist
01. Die Life
02. Circles
03. Into the Depths
04. Dead Love
05. Zeros
06. Total Decay
07. Alive
08. Parallels
09. Insides
10. Repetition
11. We Are We
12. Breathe the Fire
13. Want
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
611 
