Γνωστή και μη εξαιρετέα μπάντα οι Anthrax.
Ταραχώδης η πορεία τους, τους βρίσκει το 2013 σε έναν τυπικό συνδυασμό νέων διακρίσεων (όπως η άξια κερδισμένη περγαμηνή στην απονομή των Grammy’s) και παλιών συνηθειών (άλλη μια αποχώρηση μέλους από το συγκρότημα).
Ήδη καταξιωμένοι, έχουν πάψει εδώ και καιρό να παλεύουν με την αναγνώριση και χωρίς το άγχος της μουσικής βιομηχανίας, χαλαρά και αβίαστα, έρχονται στο προσκήνιο με ένα EP οκτώ τραγουδιών τιτλοφορούμενο ως “Anthem”, από το ομότιτλο track των ημίθεων Rush.
Στο σύνολο τους, τα τραγούδια είναι επανεκτελέσεις. Δεν θα βρεις καινοτομίες ως προς την απόδοσή τους, ούτε πειράματα που να τα απομυθοποιούν. Θα μπορούσε να λάβει κάνεις την επιλογή του tracklist ως πρόκληση από μόνη της.
Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ για παράδειγμα, τον Joey Belladonna να “ξεχνά” τόσο εύκολα την παραδοσιακή τσιριχτή φωνή του και να προσαρμόζεται στις λαρυγγικές εκδορές του Bon Scott στο “T.N.T”, συμπληρώνοντας με “Oi!” (!). Όπως επίσης με εντυπωσίασε η ενορχηστρωμένη προσπάθεια της μπάντας να αναπαράγει πιστά το “Smokin” των Boston, φέρνοντας στην επιφάνεια το hammond, μετά από ένα εκτεταμένο και πολύ τεχνικό jam.
Υπό άλλες συνθήκες, ακούγοντας τους Anthrax να παίζουν την εισαγωγή του “Keep on Runnin” των Journey, θα περίμενες μια επίδειξη κωμικής καφροσύνης, μια Bollywοod tribute εκδοχή προς το πρόσωπο του Steve Perry. Kι όμως, όχι. Ο Belladonna με ανέλπιστο σεβασμό, ερμηνεύει επακριβώς και το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι. Άψογοι.
Με σημειολογική ακρίβεια σε άλλες στιγμές ή πολύ χαλαρά σε κάποιες άλλες, όπως για παράδειγμα στο “Big Eyes” των Cheap Trick ή ακόμα περισσότερο στο “Jailbreak” των Thin Lizzy, τα μέλη της μπάντας αποδίδουν τον δικό τους φόρο τιμής σε κομμάτια, τα οποία ήταν και θα είναι διαμάντια στη συνείδηση των παλαιοτέρων φίλων του παραδοσιακού hard rock. Όσο για το “Crawl” από το “Worship Music” του 2011 και στο πείραμά του (“Crawl” Remix), καταφέρνουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: να είναι οι Anthrax!
Συνολικά, αν θες να ακούσεις το soundtrack των εφηβικών χρόνων των Anthrax, τσίμπα το. Δεν θα ακούσεις κάτι συνταρακτικό, αλλά για δυο-τρεις μπύρες και κοριτσάκια παρέα να τριγυρνούν στο bar, είναι ότι πρέπει. Είναι και Άνοιξις…
(* Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον φίλο μου τον Καρανικόλα. Για τα σφηνάκια, αβερφέ μου…)
679 
