Οι, από το 2005 ιδρυόμενοι στα προάστια της Γλασκώβης, Σκωτσέζοι Bleed From Within, από το ξεκίνημά τους, δημιουργούσαν μουσική βασισμένη σε μια μίξη μελωδίας και δύναμης.
Με τραγούδια που εξέφραζαν τις προσωπικές εμπειρίες των μελών της μπάντας κατάφεραν με τις πρώτες κιόλας δουλειές τους (το EP “Welcome To The Plague Year” και το debut full length “Humanity” του 2009) να αποκτήσουν μια κάποια αναγνώριση στην τοπική σκηνή. Με μουσική κείμενη στην πιο heavy πλευρά του σύγχρονου, μοντέρνου metal απέσπασαν την προσοχή αρκετού κόσμου, αποσπώντας ευνοϊκά σχόλια.
Μετά από μια σειρά support lives με σημαντικά ονόματα (Soilwork, Caliban κ.α. ) κυκλοφόρησαν το 2010 το δεύτερο full length “Empire”, ένα album στα χνάρια μεν των προηγούμενων δουλειών τους, αλλά να υπολείπεται σε δύναμη σε σχέση με το ντεμπούτο.
…Και φτάνουμε λοιπόν στο κρίσιμο “τρίτο album” των Bleed From Within, το “Uprising”. Οι οιωνοί εξαρχής θεωρητικά, είναι αίσιοι. Δεν είναι και λίγο πράγμα μια εταιρία τους κύρους της Century Media, να σε έχει υπό την αιγίδα της. Βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν βαρύνουσας σημασίας αυτό, αν δεν συνοδευόταν από την ανάλογη ποιότητα.
Είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι το Βρετανικό Heavy Metal, είναι η πιο κυκλοθυμική υπόθεση που παρουσιάστηκε ποτέ στο χώρο της ακραίας μουσικής. Λίγες σημαντικές μπάντες, αδιάφορες οι περισσότερες, κυριολεκτικά χαμένες μέσα στον κυκεώνα των trendy στοιχείων που επηρεάζουν τα charts. Η φιλοδοξία λοιπόν, αυτών των 5 πιτσιρικάδων, να αποτελέσουν σημάδι αποστροφής προς το συνολικό τέλμα και να ξεχωρίσουν, δεν είναι αναγκαία αβάσιμη. Και θα σου πω γιατί.
Γιατί το “Uprising”, από το intro track “III” μέχρι και το τέλος του “Devotion” είναι γεμάτο θυμωμένη μουσική που προκαλεί headbanging. Μεγάλο πράγμα, ε; Γιατί οι κιθάρες, είναι δεμένες, με μελωδικά riffs, πολλά breakdowns με σαφή την επιρροή της US πλευράς του σύγχρονου ακραίου ήχου (Pantera, Lamb Of God και οι συναφείς…). Γιατί ακούω έναν drummer-πολυβόλο, ο οποίος όμως φαίνεται να είναι πολύ διαβασμένος, ξέροντας πότε να τα σαρώσει όλα και πότε να σιγήσει στις εναλλασσόμενες συνθετικά ατμόσφαιρες του δίσκου. Γιατί ο μπασίστας, ακολουθεί τα δύσκολα θέματα, παρέχοντας όγκο στο σχετικά πριμαριστό ύφος. Γιατί ο τραγουδιστής… δεν είναι φλώρος. Ουρλιάζει με πάθος. Τι λέει; Ε, αυτά που ανησυχούν την τόσο εύπλαστη σύγχρονη νεολαία. Φόβος για το αύριο, σε τι κοινωνία ζω κτλ.
Αν είσαι fan οποιασδήποτε heavy έκφρασης, δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην τους συμπαθήσεις, τουλάχιστον. Η μουσική τους είναι αρκετά τεχνική, με αρκετή ποικιλία. Κάτι που έχω να παρατηρήσω, είναι τα πολλά riffs. Αυτό σημαίνει ότι ίσως να απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις μέχρι να το αφομοιώσεις. Το “Uprising” είναι θυμωμένο και μελαγχολικό album. Σε σημεία ηχεί πολύ ατμοσφαιρικό , όπως η παρεμβολή του “Speechless”, άλλες φορές γίνεται φρενήρες (“Ι Αm Oblivion”,“The war around us”) και άλλες φορές πλησιάζει πάρα πολύ στα ηχοτόπια του σκληρού Post-metal, που σε κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Nothing, No one, Nowhere” και το “Leech”, φανερώνεται η πιο brutal πτυχή της μπάντας.
Λογικό είναι και η παραγωγή να ακολουθεί τα δεδομένα. Ειδικά όταν σαν τεχνικό team, υπάρχει μια all star ομάδα που απαρτίζεται από τους Martyn “Ginge” Ford (Bullet for My Valentine, Trivium), Adam “Nolly” Getgood (Periphery) και Romesh Dodangoda (Funeral for a Friend, Sylosis) ενώ τη μίξη την έχει αναλάβει ο “πολύς” Logan Mader (πρώην Μachine Head/ Gojira). Καθαρή, βαριά, εκπληρώνει την αποστολή της, χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Bleed From Within και “Uprising”. Ένας καλός, αξιοπρεπής δίσκος, modern metal/core μουσικής που ανεπιφύλακτα προτείνω στους φίλους του ιδιώματος και που ακούγεται ευχάριστα και από την συμπαθή συνομοταξία των “Kologerus Strigglus”. Σίγουρα για τους ίδιους πάντως, το άλμα είναι μεγάλο. Τους αξίζει να φιλοδοξούν.
700 
