Στη μουσική συλλογή σου, έχεις από εκείνα τα album που κάθονται στα ράφια και ανεξήγητα τα νιώθεις να σε κοιτούν στα κλεφτά, σαν να θέλουν να τραβήξουν την προσοχή σου, ξανά πάνω τους.
Εκείνα τα album που τα έλιωσες στο παίξιμο, που σου γέμισαν τη καρδιά και τον νου με ηχητικές ηδονές. Που σε έκαναν ενθουσιώδη και αλαλάζων για την εύνοια της τύχης που επέτρεψε να βρεθούν στο διάβα σου. Ναι, όλοι τα έχουμε. Οι περισσότεροι από μας. Και αν μου ζητούσες, να μας βάλω να βιώσουμε ένα από αυτά, μιας και είναι Κυριακή απόγευμα, στιγμή κατάλληλη για απόλαυση ελληνικού καφέ συνοδεία μουσικής, τότε… ορίστε. Το “Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table” του Μεγάλου Rick Wakeman. Nα σε συστήσω.
Ο γεννημένος το 1949 Βρετανός αρμόνιστας, συνθέτης και τραγουδοποιός, έγινε ευρύτερα γνωστός ως μέλος μιας τεράστιας μπάντας, των progressive rockers Yes. Αποχωρώντας από τους Yes το 1974, συμμετείχε σε πολλά ακρογωνιαία album της δεκαετίας των 70’s, album σχημάτων όπως Black Sabbath, David Bowie, Τ.Rex, Elton John, Cat Stevens κ.α. Επέστρεψε στους Yes το 1976 για τέσσερα χρόνια και μετά και από τη δεύτερη φυγή του, σχημάτισε το side project Anderson, Bruford, Wakeman, Howe, αποτελούμενο από μέλη των Yes.
Λίγο πριν την πρώτη φυγή από το συγκρότημα, ο Wakeman ξεκίνησε τη solo του καριέρα με το album “The Six Wives of Henry VIII (1973). Το “Journey to the Centre of the Earth” (1974) ήταν μια άκρως επιτυχημένη κυκλοφορία, παραμένοντας για αρκετό καιρό στα αγγλικά charts (και απολαμβάνοντας μια σχετική επιτυχία και στις Η.Π.Α. αν δεν με απατά η μνήμη). Το “Myths And Legends …” κυκλοφόρησε το 1975 και είναι το πρώτο album ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Αποτέλεσε “hit” στην συνολική πορεία του Rick Wakeman και την χρονιά εκείνη ανακηρύχτηκε ως 15ο πιο επιτυχημένο album στην Αγγλία..
Εκτιμώντας τον δίσκο αυτόνομα, χωρίς το βάρος του ονόματος του δημιουργού και καθαρά με μουσικά κριτήρια, η αλήθεια είναι ότι η ανάλυση, θα μπορούσε και να αποκτήσει απλά συνοδευτικό χαρακτήρα. Ο Wakeman γράφει ένα μπουκέτο τραγούδια βασισμένα στο μύθο και στους χαρακτήρες του Θρύλου του Βασιλιά Αρθούρου και τους εντάσσει σκηνοθετικά στη μουσική του. Θα ήταν λάθος να λάβεις τη δουλειά αυτή ως ιστορικό δράμα. Υποθέτω ότι το κίνητρο του καλλιτέχνη, ήταν να δώσει μια δική του εκδοχή σε αυτόν το μύθο, αφήνοντας παραδοσιακές πρακτικές, είτε σύνθεσης είτε στιχουργίας , στην άκρη.
Το βασικό μουσικό θέμα του concept εμφανίζεται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα. Η εισαγωγή του Terry Taplin στον θρύλο “του Σπαθιού το όποιο είναι καρφωμένο στην πέτρα” (“Arthur”), έχει όλα τα σημάδια του μελοδράματος και ακούγεται εντυπωσιακή. Τα μοναδικά φωνητικά του Ashley Holt, κάνουν την εμφάνισή τους, παρουσιάζοντας τις πρώτες στροφές της ιστορίας με τους στίχους, επικούς να συμβαδίζουν με τη φύση της μουσικής. Παρεμβάλλονται διάσπαρτα ηρωικά instrumental θέματα, έξυπνα αναπτυσσόμενα, με κλιμακούμενες διαθέσεις και πάρα πολύ όμορφες και εύληπτες μελωδίες. Ο Wakeman, με μαεστρία γεμίζει κάθε κενό, χαράζει τη ρότα κάθε σύνθεσης συνοδευόμενος από φανερά καταρτισμένους μουσικούς (όπως ο φ-ο-β-ε-ρ-ό-ς μπασίστας Roger Newell) και το αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό.
Το “Lady Of The Lake” είναι χωρισμένο σε δυο ενότητες – μια χορωδιακή περιγραφή αυτής της πτυχής που θέλει να προσδώσει ο Wakeman και μια κλασσική περίληψη σε πιάνο. Και οι δυο μορφές, πλευρές ιδίου νομίσματος συνάδουν και δίνουν τελικά τη βασική μελωδία που κάνει την εμφάνισή της παραλλασσόμενη, σε όλα τα κομμάτια του δίσκου.
Η “Guinevere”, είναι το πιο “άμεσο” track. Με πολύ καλό εισαγωγικό θέμα και ένα μεσαίο οργανικό κομμάτι που φέρνει στο μυαλό αιτιολογήσεις για τη σημαντικότητα όλου του prog rock της εποχής, μέσα σε ένα μπαλλαντοειδές φόντο, με τον τραγουδιστή να ερμηνεύει με λυρισμό και τη χορωδία άρτια ενορχηστρωμένη. Ένα soft εντάσεων, πολύ όμορφο, τραγούδι.
“Fight! Fight! Fight!”. Η κραυγή του “Sir Lancelot And The Black Knight”, είναι φανερό ότι προτρέπει για μια απόπειρα, εις βάθους, εκτίμησης του αιωνία καψούρη με την Βασίλισσα, Lancelot. Αξιόλογο τραγούδι, με όμορφο, ρυθμικό couplet και sing-a-long στίχους. Highlight, το καταπληκτικό σόλο, που φέρνει άμεσα στο μυαλό, αύρες από τις θάλασσες των Genesis.
H μεγαλύτερη σε διάρκεια instrumental σύνθεση του album, το “Merlin The Magician”, με ένα ακόμη συμφωνικό εισαγωγικό θέμα, εκκινεί το δεύτερο ήμισυ της δουλειάς αυτής. Baroque τεχνοτροπίες με παρουσία άρπας. Μια μικρή παύση λίγων στιγμών και μετά μπαίνει το κυρίως θέμα, μια σύλληψη που παραπέμπει τους Pink Floyd της ταραχώδους προσωπικότητας του Syd Barrett, rock με ουσία και όραμα. Υποθέτω ότι η κύρια επιρροή είναι η εκκεντρικότητα του Μάγου Μέρλιν ως χαρακτήρα, πράγμα που ίσως και να δίνει παραπάνω πόντους αξιολογώντας το ως γεγονός.
Από τα πιο ποιοτικά σημεία του δίσκου είναι το “Sir Galahad”. Αλλεπάλληλες μουσικές στρώσεις, μικρής διάρκειας, σε ένα κρίσιμο, για τη ροη της ιστορίας, σημείο (στο όποιο ο Lancelot συναντά το νόθο γιο του), με τον Wakeman να ντύνει τον Ιππότη, με έναν “ηθικό” μανδύα, κοπής του 1975. Πολύ καλά επίσης και τα φωνητικά του Gary Pickford-Hopkin που συμπληρώνουν θετικά τη δομή της μουσικής.
Λογικά, ένα τέτοιο έργο, θα τελειώνει με έναν εξίσου αντάξιο επίλογο. Εξ’ ολοκλήρου σχεδόν instrumental, το “The Last Battle”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια, περιέχει καταπληκτική μουσική. Με μια αίσθηση από τον κόσμο του Mike Oldfield (τεράστιος), ουσιαστικότατο ως σύνθεση. Ο εμφύλιος πόλεμος, η ήττα του Αρθούρου από τον Mordred, η πτώση των Ιπποτών, η επέλαση των Σαξόνων, ακόμη και η ανακάλυψη των οστών του Αρθούρου, ντύνονται με μουσική μεγαλεπήβολη, συνθέτοντας μια ανεπανάληπτη αυλαία.
Συνολικά, το “Myths And Legends Of King Arthur And The Knights Of The Round Table” του Rick Wakeman, αποτελεί ένα από εκείνα τα διαμάντια Τέχνης, που είναι σαφή επιχειρήματα στις εσωτερικές αναρωτήσεις που όλοι έχουμε σε κρίσεις ρομαντισμού: “Αξίζει τελικά ρε φιλέ να ασχοληθείς;”
Ε, μα τι σου λέω τόση ώρα; Άναψε τσιγάρο και άκου…
617 
