Το πρώτο strum της κιθάρας των Sacri Cuori αφήνει να ακουστεί από τον ενισχυτή ένας γεμάτος, twangy ήχος που υπόσχεται πολλά.
Το Drugstore είναι ήδη σχεδόν γεμάτο και οι τρείς μουσικοί ξεκινούν το σετ τους με αρκετά καλές συνθήκες. Επηρεασμένοι λιγότερο από τα blues και την country –“Italians can´t get the blues” βεβαιώνει ο μουσάτος frontman– και κυρίως από τα soundtrack των spaghetti western όπως απαιτεί η ιταλική καταγωγή τους, δεμένοι σαν μπάντα και καλοί μουσικοί ατομικά φαίνεται πως δεν θα δυσκολευτούν να ξυπνήσουν το κοινό που έτσι κι αλλιώς αποτελείται κυρίως από ήδη αδημονούντες fans του Hugo Race.
Sacri Cuori: Μια μπάντα με εντυπωσιακότατο βιογραφικό (συνεργασίες με Marc Ribot, John Convertino, Isobel Campbell, Howe Gelb, Dan Stuart και άλλους). Ένας καλός, άνετος μπασίστας με ένα fender mustang στα χέρια του, ιδανικό για τον spaghetti-60s-country-blues ήχο της μπάντας. Ένας, ο νεαρότερος της ορχήστρας, καλός ντράμερ που γνωρίζει να αξιοποιεί μία πλειάδα κρουστών ενώ χρησιμοποιεί με την ίδια άνεση μπαγκέτες, σκουπάκια και κοπανάκια υποστηρίζοντας με τον πλέον κατάλληλο τρόπο τα κομμάτια. Ένας πολύ καλός κιθαρίστας που έχει δουλέψει εξίσου τα χέρια και τον υπέροχο ήχο της telecaster του, ταυτόχρονα ευγενικός, συμπαθής και χιουμορίστας.
Κι όμως, αν και δεν μπορούμε να βρούμε κάποιο μουσικό ψεγάδι στους Sacri Cuori το γκέλ τους με το κοινό δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ίσως αυτό που αφήνουν να θυμόμαστε δεν είναι τόσο τα κομμάτια αυτά καθαυτά, όσο η σεμνή μουσική τους παρουσία, ο όμορφος ήχος και οι ιστορίες τους, σαν κι εκείνη για την εποχή που, νέα παιδιά σε ένα ιταλικό χωριό 5000 μόλις κατοίκων, έγραφαν τραγούδια για τον ανεκπλήρωτο έρωτα με την όμορφη Teresa. Η setlist τους κλείνει με ένα κομμάτι εμπνευσμένο από την παραδοσιακή ιταλική μουσική μέσα σε σχετικά χαλαρό χειροκρότημα. Αναγνωρίσαμε τα “Sipario!”, “Teresita” και ”Lido”.
Οι ίδιοι τρεις μουσικοί θα επιστρέψουν στην σκηνή λίγο αργότερα, ως Fatalists αυτή την φορά για να συνοδέψουν τον Hugo Race όπως και στην πρόσφατη δισκογραφία του αυστραλού μουσικού. O χώρος είναι πλέον γεμάτος, σχεδόν ασφυκτικά από ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους δείχνουν να γνωρίζουν αρκετά καλά το παλιό μέλος των Bad Seeds. Στα πρώτα δύο ή τρία κομμάτια το κλίμα φαίνεται να αναστρέφεται και το χειροκρότημα αρχίζει να δυναμώνει. Ωστόσο είναι εμφανέστατο ότι δεν ασφυκτιά μόνο το κοινό στο, υπερβολικά μικρό για να στηρίξει ένα παρόμοια ονόματα, Drugstore. Άβολα μοιάζουν να στέκονται και οι μουσικοί στην ιδιαίτερα μικρή σκηνή που ίσως θα μπορούσε να μεγαλώσει λίγο εις βάρος του χώρου των τραπεζιών αν θέλουμε να αναζητούμε από τους καλλιτέχνες και performance εκτός από απλά gigs.
Η προσπάθεια που καταβάλλεται παρόλα αυτά είναι φιλότιμη και η συνολική εμφάνιση αξιοπρεπής. Σε κάποια σημεία το χειροκρότημα που εισπράττει ο Hugo Race με την ορχήστρα του, αν και ειλικρινές μοιάζει να έχει κίνητρο περισσότερο την ιστορία και ίσως την σκοτεινά γοητευτική του παρουσία κι όχι την συνολική ποιότητα της συναυλίας. Δεν είναι ότι η μπάντα που έχεις απέναντι σου δεν παίζει καλά, δεν είναι ότι δεν προσπαθεί ιδιαίτερα. Ούτε ότι το κοινό είναι ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό. Είναι κυρίως ένα άβολο συναίσθημα αυτό που αρκεί για να “κρεμάσει” σε αρκετές στιγμές ένα live που θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες να είναι πολύ καλύτερο.
Για τους fatalists δεν είναι ανάγκη να πούμε περισσότερα. Ότι ισχύει εντός Sacri Cuori είναι σαφές ότι ισχύει και μέσα στο πλαίσιο της συνεργασίας με τον Hugo Race. Πρόκειται άλλωστε για τους ίδιους καλούς μουσικούς που προς τιμήν τους είναι επαρκείς και στους δύο εντελώς διαφορετικούς ρόλους -δεδομένου του μακράν διαφορετικού ύφους των δύο πονημάτων- που καλούνται να παίξουν σε μία βραδιά. Ικανοποιητική και η διάρκεια της συναυλίας, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ωστόσο αυτό που θα ήθελα προσωπικά να δω , χωρίς να γνωρίζω αν ο Race το συνηθίζει, θα ήταν μία πιο ισορροπημένη setlist με περισσότερες αναφορές σε παλιότερες, πιο σκοτεινές δουλειές του σε σχέση με την παρουσίαση του τελευταίου του album. Οι ευκαιρίες που μας δίνονται να τον παρακολουθήσουμε δεν είναι συχνές και εξ αυτού έχουμε το δικαίωμα να το επιζητούμε.
Hugo Race & the Fatalists setlist
Dopefiends
No Stereotype
Serpent egg
Snowblind
No angels
Slow fry
Will you wake up?
Coming over
Ghostwriter
Meaning Gone
We never had control
Night vision
Never say never (cover, Romeo void)
Too many zeroes
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
557 
