Όταν οι δίσκοι σου έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως (βλ. Black Holes and Revelations) και έρχεται η ώρα για το νέο σου υλικό, άραγε πώς σκέφτεσαι πριν συνθέσεις; Η –πολλάκις και από πολλούς πλέον- πεπατημένη λέει ότι ανατρέχεις στα παλιά και ακολουθείς την πετυχημένη σου συνταγή. Αυτό σας εγγυώμαι πως οι Muse τελικά το απέρριψαν. Γιατί να το ακολουθήσουν άλλωστε; μήπως τους έλειπε ποτέ η έμπνευση; Σίγουρα όχι.
Μα ούτε και το θράσος να πειραματιστούν τους λείπει. Γι’ αυτό λοιπόν το “The Resistance“, το νέο τους «παιδί», είναι φρέσκο και πρωτότυπο, γιατί ξεχειλίζει κι από τα δύο. Το χαρακτηρίζει μια μεγαλοπρέπεια τούτο δω: ορχηστρικά έγχορδα, πνευστά και τύμπανα, εκτεταμένες συνθέσεις για πιάνο και ένας –ή μάλλον πολλοί- Mat Bellamy να επιδίδονται σε πομπώδεις μελωδίες και αρμονίες…όλοι και όλα ακούγονται τεράστια. Στο τέλος σου αφήνει και μια γεύση rock όπερας λόγω της ατμόσφαιρας που επικρατεί που όμοια της ξανασυναντάμε μόνο στους Queen (η επιρροή των τελευταίων στους Muse του 2009 φαίνεται να ναι μεγάλη). Το United States of Eurasia (+ Collateral Damage) σίγουρα θα σας φέρει εικόνες από τον Freddie Mercury και την παρέα του, ο ίδιος ο Bellamy δήλωσε περί αυτού:
“Σίγουρα παραδέχομαι πως οι φωνητικές αρμονίες του “United States of Eurasia” είναι ξεκάθαρη παραπομπή στους Queen. Δεν γίνεται να το αρνηθώ αυτό, αλλά περισσότερο νομίζω ότι αντιπροσωπεύουν τα στοιχεία που έχουμε κοινά μαζί τους, το πάντρεμα δηλαδή επιρροών κλασσικής μουσικής με εκείνες της rock. Πέρα από αυτό, οι Queen είναι πολύ πιο παλιοί από εμάς.”
Όπως και να χει πρόκειται για ένα αριστουργηματικό κομμάτι γραμμένο για την “σκακιέρα” της Ευρασίας στην οποία θέλει να επεκταθεί η Αμερική, που κλείνει με το “Nocturne in E Flat Major” του Chopin σε ρόλο των απομειναριών της καταστροφής. Γενικότερα κατά τη διάρκεια του άλμπουμ, από το space boogie-μελωδικότατο Uprising μέχρι και την επική τριλογία Exogenesis του φινάλε ο ακροατής θα έχει την ευκαιρία να κουνηθεί, να ταξιδέψει, να πωρωθεί και να μείνει σίγουρα έκπληκτος πολλές φορές με αυτά που θα ακούσει. Εκεί ανάμεσα θα του κολλήσει σίγουρα το bridge του Resistance, θα νιώσει λίγη από την έξαψη που έχουν οι Depeche Mode με το “Undisclosed Desires” και θα θελήσει να ξανακούσει το United States of Eurasia για να καταλάβει τι τον χτύπησε. Από δω κι έπειτα οι Muse γίνονται πιο αναγνωρίσιμοι αφού μας έχουν συνηθίσει σε κομμάτια σαν τα “Guiding Light“, “Unnatural Selection” και “MK Ultra” με μελωδικά refrain και τα χαρακτηριστικά riffs του Bellamy. Το “I Belong To You/Mon Coeur S’ Ouvre a ta Voix” είναι ο λόγος που παραπάνω ανέφερα ότι οι Muse θα σας ταξιδέψουν και την ίδια στιγμή θα σας προετοιμάσουν για αυτό που ακολουθήσει. Έτσι ην ώρα που θα ξεκινήσει φινάλε θα χετε μπει στο κλίμα να ακούσετε κάτι αποκαλυπτικό.
Κριτικοί και κοινό αποδέχτηκαν εγκάρδια αυτό το άλμπουμ και δεν βλέπω τον λόγο να κάνουν το αντίθετο τη στιγμή που το Βρετανικό τρίο με τα εντυπωσιακά shows, το πηγαίο χιούμορ και την αυθεντικότητα τους αφήνουν πάντα πίσω τους κάτι πρωτάκουστο, με άποψη, που παράλληλα καταφέρνει πάντα να ανταποκρίνεται στις αυξήμενες απαιτήσεις της μουσικής βιομηχανίας σήμερα. Αν δεν είναι αυτό ταλέντο τότε τι είναι;
Μανώλης Γιαννίκιος
573 
