Τρία ολάκερα χρόνια πέρασαν από το πολύ καλό ντεμπούτο των Thy Art Is Murder και τα μόνα μέλη που συναντώνται ξανά είναι οι Chris McMahon και Lee Stanton (φωνητικά και drums αντίστοιχα).
Όταν αλλάζεις όλα τα έγχορδά σου, ειδικά σε ένα είδος όπως το τεχνικού τύπου death/ grind core, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να “σκοντάψεις”. Και αυτό ακριβώς γίνεται με το “Hate”.
Τα νέα μέλη (Tom Brown– κιθάρα, Andy Marsh– κιθάρα και Sean Delander– μπάσο) γνωρίζουν καλά τα όργανά τους και είναι απόλυτα καταρτισμένοι από τεχνικής άποψης. Έλα όμως που οι συνθέσεις είναι υπερβολικά αναμενόμενες και ουσιαστικά δίχως σπιρτάδα, βάζοντας το σχήμα στη λούπα να προσπαθεί από τη μια να εκμοντερνιστεί και από την άλλη να μην αφήσει τον “ήχο” της και ως εκ τούτου να έχουμε ένα μέτριο δισκάκι γεμάτο breakdowns και solo, με λίγες πραγματικά καλές στιγμές (βλέπε “Reign of Darkness”, “Shadow of Eternal Sin”, “Infinite Forms” και “Doomed From Birth”).
Κανένα στοιχείο έκπληξης, ούτε κάποια “δυναμική” η οποία σε σπρώχνει να ακούσεις ξανά και ξανά το album. Γιατί να μην πιάσω απευθείας τους Cannibal Corpse (για παράδειγμα) και να ασχοληθώ με το “Hate”
Περίμενα κάτι καλύτερο σίγουρα, μιας και όπως προείπα το πρώτο τους album (“The Adversary”) είχε πολλά να πει και έδινε ελπίδες. Θέλω να πιστεύω πως ο εν λόγω δίσκος είναι απλώς ένα στραβοπάτημα, το οποίο χρεώνεται στις αλλαγές μελών και το ότι παρότι “έδεσαν” τεχνικά, δε βοήθησαν καθόλου στην παραγωγή περισσότερων καλών συνθέσεων. Παρόλα αυτά, ωραίο το artwork…
696
