Θεωρίες συνομωσίας; Λέγεται ότι ο Mark Lanegan ζει σε studio ηχογραφήσεων, τρέφεται με κοκτέιλ πρωτεϊνών, βιταμινών και άλλων θρεπτικών συστατικών και βγαίνει έξω μόνο για την φυσική του ανάγκη, δηλαδή τις συναυλίες.
Φημολογείται ότι σκοπεύει να γράψει το όνομα του σε κάθε εξώφυλλο νέας δισκογραφικής κυκλοφορίας και μέσω αυτής της υπόγειας προπαγάνδας να φτάσει στην κατάκτηση του κόσμου. Ακούστηκε ότι μπορεί να σε τρομάξει με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ένσταση! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με θεωρία συνομωσίας, το έκανε πράγματι, πέρυσι με το “Dark Mark does Christmas”. ΟΚ, κάτι άλλο τότε: ο Mark είναι ο Chuck Norris της μουσικής βιομηχανίας. Όχι. Ο Mark Lanegan είναι ημίθεος. Έτσι, απλά. Χωρίς πλάκα.
Τότε ποιος άραγε είναι ο Duke Garwood“Black Pudding”, έναν αξιοπρόσεκτο δίσκο έκδοσης Heavenly Recordings.
Στην πρώτη και ομώνυμη σύνθεση του album, μία και μόνο ακουστική κιθάρα με εμφανείς κλασικές επιρροές τοποθετεί τον ακροατή στο ημίφως αφήνοντάς τον ωστόσο να αναρωτιέται αν πρόκειται για λυκαυγές ή λυκόφως. Τρία λεπτά και τριανταεννέα δεύτερα αργότερα με το πρώτο blues shred της εισαγωγής του “Pentecostal” ο ήλιος σχεδόν κρύβεται, κάποιο κρουστό κροταλίζει σαν ερπετό που αποσύρεται πριν νυχτώσει, η επιβλητική φωνή του Lanegan προειδοποιεί για μια αγωνιώδη νύχτα με άδειο ντεπόζιτο πλάι σε έναν ολόισιο δρόμο κάποιας στεπώδους πεδιάδας της αμερικανικής γης.
Θαυμάσιο το “War Memorial”, όπως και το “Mescalito” με ψυχεδελικές επιρροές που δεν προδίδονται μόνο από τον τίτλο του, εξαιρετικό το στοιχειωμένο “Sphinx”, το ίδιο σκοτεινό το “Last Rung” με jazz αναφορές από πιάνο. Μία λούπα από κιθάρες και φωνητικά μοιάζει να είναι όλο κι ο όλο ό,τι υπάρχει στο “Driver” κι όμως επιτυγχάνει να υπνωτίσει χωρίς να γίνει σε κανένα σημείο βαρετό. Το “Death ride” επαναφέρει στο προσκήνιο τις ψυχεδελικές ηχητικές αναφορές με παράλληλα υποβόσκουσα την country αισθητική. Το “Cold Molly” μας υπενθυμίζει αμυδρά funk και soul, ίσως όμως κουράζει κάπως, ενδεχομένως να ήταν προτιμότερη η χρήση φυσικών drums έναντι του beat-box. Μελωδικότατο το “Shade of the Sun” δίνει την αίσθηση ότι επιτέλους ξημερώνει λίγο πριν το οργανικό “Manchester Special”, μας ξυπνήσει από τον εφιάλτη, κάθιδρους αλλά ασφαλείς, στην ευρωπαϊκή, δική μας πλευρά του Ατλαντικού.
Με έμφαση στις blues καταβολές αλλά με επιρροές από πάρα πολλά μουσικά ιδιώματα, χαμηλόφωνο, αργό αλλά κάθε άλλο παρά ανιαρό, το πόνημα των Mark Lanegan/ Duke Garwood προτείνεται ανεπιφύλακτα για ακρόαση.
651 
