Ο Peter Tägtgren είναι από τους πιο παραγωγικούς frontmen τα τελευταία χρόνια.
Ακροβατώντας πλέον ανάμεσα στους Hypocrisy και τους Pain, παρουσιάζει δύο διαφορετικές μουσικές εκδοχές. Με τους μεν (ιστορικούς) πρώτους το death προσωπείο του και με τους δεύτερους τις industrial εμμονές του.
Κυκλοφορώντας τις τελευταίες δουλειές του εναλλάξ (σε αντίθεση με το παρελθόν που την ίδια χρονιά μπορεί να έβγαζε υλικό και από τα δύο σχήματα) έδειξε μια σχετική αδυναμία ως προς το συνδυασμό των δύο group, χαμηλώνοντας τον πήχη στους Pain, διατηρώντας όμως μια σταθερή ποιοτική γραμμή με τους Hypocrisy. Παράλληλα, κομμάτια που θα μπορούσαν να βρίσκονται στο δίσκο του ενός συγκροτήματος, βρίσκονταν στο δίσκο του άλλου και τέλος πάντων, τα σημάδια κόπωσης είναι εμφανή για τον 42χρονο συνθέτη/ frontman.
Το “End of Disclosure” είναι το 12ο πόνημα των Hypocrisy και έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το “A Taste of Extreme Divinity”. Για την ακρίβεια συνεχίζει τον ήχο του προκατόχου του και ναι μεν δεν εκπλήσσει, αλλά αυτό μάλλον δεν ήταν το ζητούμενο ούτως ή άλλως.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι και σε προδιαθέτει για μια ακόμη ποιοτική κυκλοφορία, που δεν αποζητά τα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά φέρνει χαρά στους fan της μπάντας, που ξέρουν πλέον τι να περιμένουν από τον Tägtgren και την παρέα του. Το “Tales of Thy Spineless” είναι πιο καταιγιστικό, ενώ το πολύ καλό “The Eye” που ακολουθεί, κινείται σε mid tempo ρυθμούς, με έμφαση στις κιθαριστικές μελωδίες. Το “United We Fall” ανεβάζει πάλι ταχύτητες και οδηγεί στο πιο μελωδικό “44 Double Zero”. Το “Hell Is Where I Stay” doomίζει τρόπον τινά, ενώ το “Soldier of Fortune” βαδίζει στη γνωστή mid tempo συνταγή του group, με κύριο στοιχείο τη μελωδία (ξανά). Προτελευταίο κομμάτι το “When Death Calls” και συνάμα μια από τις καλύτερες στιγμές του “End of Disclosure”. Επίλογος με το εξάλεπτο “The Return”, ίσως την κορυφαία σύνθεση του album, με έντονο το ατμοσφαιρικό στοιχείο.
Εν τέλει, άκουσα αυτό που περίμενα: έναν ακόμη καλό δίσκο από τους Hypocrisy που παρότι δεν έχουν αλλάξει γενικά τα τελευταία (πολλά) χρόνια, διατηρούν ένα status που τους επιτρέπει να παραμένουν στο ίδιο μουσικό μονοπάτι και να απευθύνονται στους ήδη οπαδούς τους.
574 
