1ο κομμάτι: Μια συντομότατη εισαγωγή μερικών δευτερολέπτων και η χαρακτηριστική φωνή του David Bowie ακούγεται σε “πρώτο πλάνο” μπροστά από crunchy κιθάρες και σχεδόν χορευτικά drums.
OK, κάτι μας λέει ότι μία από τις πιο αρχετυπικές μορφές της ροκ είναι και πάλι εδώ. Αν μόνο, έλειπαν κι αυτά τα πλήκτρα στο outro να θυμίζουν κάτι από Ghostbusters. Αστειεύομαι. Ή όχι; Πάντα μπερδευόμουν με τον Bowie. Κι έχω την εντύπωση ότι δεν είμαι ο μόνος.
Με το “Dirty Boys”, μια μελαγχολική σύνθεση με λιγότερο χορευτικό ρυθμό από όσο συνήθως, σκέφτομαι ότι ο 66χρονος πια θρύλος του glam-rock και όχι μόνο, ίσως έχει πράγματι επιστρέψει. Παρά την ομολογούμενη αρχική δυσπιστία προς τις σχεδόν αποθεωτικές κριτικές του “The Next Day” οι συνθέσεις που ακολουθούν, ήτοι το “Stars”, και κυρίως το “Love is lost” αρχίζουν να με μετακινούν. Το “Where are you know” δε, αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και ακούγεται ιδιαίτερα γνώριμο ηχητικά. Θα αγαπηθεί από όσους fans λατρεύουν τα αργά κομμάτια του και θα υπενθυμίσει ότι ο Bowie μαζί με τον Mick Ronson ήταν οι παραγωγοί του Perfect Day αλλά και του υπολοίπου εμβληματικού Transformer (Lou Reed). Το αμέσως επόμενο κομμάτι (Valentine’s Day) θυμίζει το ύφος ενός από τους εκείνους τους δίσκους του Λονδρέζου τραγουδοποιού που δεν έχουν λατρέψει μόνο οι fans του, το “The Rise and the Fall of Ziggy Stardust and the spiders from Mars”. Δεν επιτυγχάνει ωστόσο να φτάσει στο ίδιο επίπεδο, κάτι που θα ήταν ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολο κατά την γνώμη μου.
Κατά τον ίδιο τρόπο συνεχίζει το άλμπουμ, με συνεχείς ηχητικές αναφορές σε διάφορες στιγμές της μουσικής του ιστορίας. Ο καλλιτέχνης μοιάζει να προσπαθεί να αποστάξει το ελιξίριο της μουσικής νεότητας αναλύοντας την φόρμουλα παλαιότερων του album και παίρνοντας τα καλύτερα συστατικά από το καθένα. Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν το κατορθώνει. Παρόλα αυτά κάτι μοιάζει να λείπει. Ίσως ένα και μοναδικό συστατικό, η εμπνευσμένη καινοτόμος ματιά της πρώτης εποχής του. Ωστόσο, το “The Next Day” αποτελεί μία αναμφίβολα πολύ δυνατή επιστροφή του David Bowie στα μουσικά πράγματα, στην χειρότερη περίπτωση κατατάσσεται στην κατηγορία των album του που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Κυρίως επιτυγχάνει να υπογραμμίσει το γεγονός ότι ο Βρετανός γερόλυκος όχι μόνο δεν είναι ακόμη πρόθυμος να αποσυρθεί αλλά επιπλέον μπορεί να κάνει μη βαρετούς και προβλέψιμους δίσκους.
Σκοπίμως, αφήνω για το τέλος την αναφορά στο κάτι παραπάνω από εξαιρετικό “Heat” το κομμάτι που κλείνει άλλωστε με ιδανικό τρόπο το “The Next Day”.
582 
