Που πάω ρε Καραμήτρο;
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πως είμαι άνθρωπος της συνήθειας και ότι δύσκολα αλλάζω τα μέρη που πηγαίνω για να πιω τις μπύρες μου. Να όμως που ύστερα από πολύ καιρό, και μετά από μυριάδες παροτρύνσεις γνωστών και φίλων, είπα να επισκεφτώ το (όχι πλέον και τόσο νέο) hot spot της Νέας Ερυθραίας, ένα τετράγωνο γεμάτο μπαράκια, το οποίο φέρεται και ως “Το Νησί”, διότι -λένε- θυμίζει τέτοιο…
Από τις εξαιρετικά σπάνιες φορές που έχω επισκεφτεί τα Βόρεια Προάστια τα τελευταία πολλά χρόνια, σε μια βραδιά που μου υπενθύμισε το γιατί δεν ανήκω εκεί, ούτως ή άλλως.
Η επιλογή του μαγαζιού ήταν εύκολη, μιας και ήταν το μόνο που έπαιζε rock (με την ευρύτερη έννοια), και η πρώτη μπύρα έφυγε σα νερό, προκειμένου να μπορώ να παρατηρήσω με την ησυχία μου, εν μέσω της δεύτερης, τα πέριξ.
Τριγύρω μου λοιπόν, άνθρωποι όχι της διπλανής πόρτας, μιας και η στάση τους, η συμπεριφορά τους και ο αέρας που απέπνεαν, έδειχναν πως η κρίση δεν έχει αγγίξει τις οικογένειές τους και ότι όντως το καλοκαίρι θα πάνε κρουαζιέρα με το ιστιοπλοϊκό του πατέρα του Φίφη, παρέα με τον Ριρή, τη Μπίντζη και τη Σούζη. Αρκεί βέβαια να μπορεί και ο Εμμάνουελ, το αδήλωτο υπηρετικό προσωπικό, που θα τους πηγαινοφέρνει και θα τους επιβλέπει.
Νεαρές κοπέλες, ανάλαφρα ντυμένες χορεύουν με τις άκρως αναμενόμενες rock επιλογές του DJ, κάνοντας παιχνίδι με τα αγόρια που τις συνόδευαν, τα οποία ήταν λες και πρόβαραν για πρώτη φορά το πουκάμισο του πατέρα τους, έχοντας στο χέρι ρολόι ισάξιο του κατώτατου μισθού.
Και να σου οι Green Day, οι The Offspring, οι Nirvana και τα υπόλοιπα “must” κομμάτια, να παρασέρνουν τους θαμώνες στο να φορούν το “άγριο” προσωπείο τους (μιας και “rock= κακία” για παιδιά που μέχρι πριν λίγο καιρό είχαν τις αφίσες της Δέσποινας Βανδή στο δωμάτιό τους). Αποκορύφωμα το “Killing In the Name Of”, το οποίο χορεύτηκε σε r&b ρυθμούς (για να μη χαλάσει ο γιακάς και η τσάκιση) και για πολλοστή φορά ο γιός του νεοέλληνα έκανε τη μικρή του επανάσταση στο κατεστημένο που τον θέλει να φέρει πάνω του μονάχα χαρτονομίσματα των 100 ευρώ. Όχι κύριοι! Έχουν και των 50, άμα θέλουν!
Μη μπορώντας να ξεχάσουν όμως τις αληθινές μουσικές τους καταγωγές, μεγάλη μερίδα αυτών των άγριων νιάτων, άλλαξε προσωπείο και μεταφέρθηκε σε διπλανό μαγαζί, όπου έκανε κάποιο guest star ο λαϊκός ήρωας του youporn youtube, Παντελίδης. Με το που ξεκίνησε να κλαίει τραγουδάει, τα νέα της “αυθόρμητης” εμφάνισής του έφτασαν στα αυτιά όλων των παρευρισκομένων, που με γοργές κινήσεις άφησαν το “rock” bar, προκειμένου να πλησιάσουν και να κλάψουν τραγουδήσουν μαζί του.
Για την ακρίβεια, πήγε τόσος κόσμος στο εν λόγω μαγαζί, που η πόρτα έμεινε αναγκαστικά ανοιχτή, με πουκάμισα, σακάκια, φούστες, γόβες και ακριβά μπιχλιμπίδια να στριμώχνονται για να απολαύσουν τη φίρμα της περιόδου. Άλλωστε σε λίγους μήνες θα την έχουν ξεχάσει, διότι όλο και κάποιος άλλος θα βγει που θα κλαίει τα λέει καλύτερα…
Αυτό όμως που κράτησα από τη σύντομη, εν τέλει, επίσκεψή μου σε αυτήν την εκτός πραγματικότητας διάσταση, όπου όντως “λεφτά υπάρχουν”, είναι το ότι το “δήθεν” και η hipsterιά βρίσκεται παντού.
Όπως δηλαδή εγώ βλέπω “Το Νησί” ως μια φωλιά ανθρώπων με κοινό παρανομαστή το γιακά, παρόμοια θα βλέπουν οι “γιακάδες” το κέντρο της Αθήνας και τις γύρω περιοχές του.
Τουτέστιν, στη μια περίπτωση έχουμε πουκάμισα και trendy styling, ενώ στην άλλη χιλιοφορεμένα κοντομάνικα και μούσια. Στα Βόρεια Προάστια οι κοπέλες είναι σοβαντισμένες στο πρόσωπο και φορούν μίνι φούστα (ασχέτως σωματότυπου), στο κέντρο ντύνονται μονάχα στις αποχρώσεις του μαύρου και φέρουν “σφηκοφωλιά” στο κεφάλι. Από τη μια πλευρά, γυμνάζονται σαν παλαβοί και κάνουν μόνιμες δίαιτες, ενώ από την άλλη γεμίζουν σκουλαρίκια και tattoos. Παντελίδη οι μεν, Clutch οι δε…
Δύο διαφορετικοί κόσμοι που στην ουσία τους έχουν κοινό τον μιμητισμό και την άνευ όρων παράδοση στο τι “έχει πέραση”. Όπως στα βόρεια ακολουθούν αυτό που επιτάσσει το σύγχρονο lifestyle, έτσι και στο κέντρο, όλοι ξάφνου έγιναν stonerάδες και “αναρχικοί”, βαδίζοντας στα βήματα που επιτάσσει το σύγχρονο πολιτικοποιημένο lifestyle…
Και έτσι είμαστε όλοι παντού… Σε μια μόνιμη Αποκριά, αλλάζοντας κατά καιρούς τις μάσκες μας, προκειμένου να εντασσόμαστε σε ομάδες και υποομάδες. Ζήτω το (πραγματικό) καρναβάλι, λοιπόν!
300 
