Οι BON JOVI, για να το ξεκινήσουμε ανάποδα, έχουν λοιδορηθεί αρκετά και άδικα από ειδήμονες και μεγαλοκριτικούς.
Άσχετα βέβαια αν στην τριαντάχρονη πορεία τους, πολλοί από δαύτους υποκλίθηκαν στο σπουδαίο ταλέντο τους και παραδεχτήκαν -τουλάχιστον- ότι το κατέχουν το άθλημα και ότι τους κρυφάκουγαν στα νιάτα τους (λες και ήταν απαγορευμένοι).
Με το “What About Now” λοιπόν οι Bon Jovi συνεχίζουν να ροκάρουν όπως το θέλουν αυτοί και όχι με οδηγό τις μελωδίες του “Slippery When Wet” που πολλοί κριτικοί και θαυμαστές τους θέλουν να επαναλάβουν. Αν έκαναν αυτό το τεράστιο λάθος δεν θα ήταν προσωπικά για μένα το μεγάλο συγκρότημα διότι μπορεί το δημοφιλές γκρουπ να έχει απογοητεύσει ένα σημαντικό κομμάτι, κυρίως των παλιών οπαδών τους, που ονειρεύονται νέα “New Jersey”, “Keep the Faith” και “These Days” όμως τέτοια κίνηση θα ήταν καλλιτεχνικά λάθος. Ειδικά μάλιστα στα δύο-τρία τελευταία τους άλμπουμ η αλλαγή πλεύσης είναι εμφανής και έπρεπε να γίνει και καλώς συνέβη διότι σηματοδοτεί μία περίοδο εξέλιξης και γοητευτικής απλότητας στον ήχο τους όπου δεν χρειάζονται τα μακρόσυρτα κιθαριστικά σόλο, οι πιασάρικες ενορχηστρώσεις με βάση τα ευκολομνημόνευτα ρεφρέν που οι ίδιοι το έκαναν κυρίως στη δεκαετία του ’80 με απόλυτη επιτυχία.
Από τότε έχουν αλλάξει τα πράματα και ευτυχώς οι Bon Jovi έχουν απεγκλωβιστεί από εκείνες τις φανταστικές party μέρες που πολλοί από εμάς ζήσαμε και χαρήκαμε αλλά όμως το κεφάλαιο αυτό έχει τελειώσει προ πολλού και ένα συγκρότημα της καλλιτεχνικής εμβέλειας των Bon Jovi οφείλει να προχωρήσει και να μην μείνει στάσιμο έστω και αν δεν συγκινήσει τα πλήθη. Άλλωστε έχουν την πολυτέλεια να ρισκάρουν και με το καινούργιο τους δίσκο και ευτυχώς το κάνουν και το αποτέλεσμα είναι και πολύ καλό.
Οι επιδράσεις είναι έντονες από την country και τον λεγόμενο modern rock ήχο πάντα βέβαια με την σφραγίδα του μεγάλου Jon Bon Jovi και της παρέας του. Ερχόμενοι τώρα στα τραγούδια θα έλεγα ότι το ξεκίνημα με το μέτριο το “Because We can” με φόβισε λίγο αλλά συνήλθα με την φοβερή η μπαλάντα “I’m With You” και το ομότιτλο μελωδικό κομμάτι που φέρνει λίγο σε Coldplay. Η συνέχεια ανήκει στο υπέροχο “Pictures Of You” ενώ το “Amen” είναι ένα ήσυχο και ευαίσθητο κομμάτι με την αφηγηματική ερμηνεία του Jon Bon Jovi να μεγαλουργεί στο τέλος. Το “That’s What The Water Made Me” είναι αρκετά ρυθμικό και από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου που περιέχει ένα απογειωτικό ρεφρέν ενώ το “What’s Left Of Me” ακούγεται “προκλητικά” country με το μαντολίνο να κλέβει την παράσταση. Στο “Army Of One” διαβάζουμε ότι το χεράκι του, στην σύνθεση έχει βάλει ο πασίγνωστος κύριος Desmond Child και το ρεφρέν του κομματιού αντί να φέρνει στο γνωστό εμπορικό ύφος του θρυλικού παραγωγού θυμίζει τον Peter Gabriel (!!!) και ακούγεται περίεργα θαυμάσιο. Έπεται το “Thick As Thieves”, ένα άκρως συναισθηματικό κομμάτι με υπέροχους στίχους και ένα εκπληκτικό μικρό κιθαριστικό σόλο και παράλληλα τα βιολιά αποτελούν ένα ονειρικό χαλί κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο εξαιρετικό “Beautiful World” που ακολουθεί το ύφος των Coldplay αλλά με ένα ρεφρέν που μόνο οι Bon Jovi μπορούν να γράψουν. Το άλμπουμ κλείνει με το υπέροχο στιχουργικά “Room at the End of the World” που ξεκινά με απαλές μελωδικές γραμμές που γίνονται στην εξέλιξη του τραγουδιού πιο ρυθμικές και νοσταλγικές ενώ το ακουστικό “The Fighter” περιέχει μία τρυφερή ερμηνεία από έναν καλλιτέχνη πραγματικό μαχητή σε όλα τα επίπεδα και παρά την τεράστια επιτυχία του, τολμά να πάει τον ήχο του συγκροτήματος λίγο παρακάτω και να μην κολλήσει στις αναμασημένες μελωδίες του δοξασμένου παρελθόντος.
Επίσης στην deluxe έκδοση βρίσκουμε άλλα τέσσερα τραγούδια στο ίδιο ύφος που περιγράψαμε, με το “With These Two Hands” να ξεχωρίζει αρκετά και το “Every Road Leads Home to You” που περιλαμβάνεται στον περσινό σόλο δίσκο του RICHIE SAMBORA.
Συμπληρωματικά θα έλεγα ότι ο μεγάλος δάσκαλος του Bon Jovi βρίσκεται με το πνεύμα του σε πολλά κομμάτια (ειδικά στα πιο μπαλαντοειδή) του “What About Now” κι αυτός δεν είναι άλλος από το τεράστιο Bruce Springsteen, ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές στον Bob Dylan. Όλα αυτά λοιπόν που ανέφερα πιστεύω ότι καταρρίπτουν πανηγυρικά για άλλη μια φορά τον μύθο για τους Bon Jovi, του “εύκολου” και “αναλώσιμου” γκρουπ κάτι άλλωστε που το απέδειξαν με την μεγαλειώδη συναυλία τους στη χώρα μας πριν από δύο χρόνια, όπου ένα στάδιο 80 χιλιάδων σειόταν με διαχρονικές μελωδίες τους σε ένα από τα καλύτερα συναυλιακά party όλων των εποχών.
592 
