Σάββατο βράδυ και η θερμοκρασία έχει ανέβει αισθητά κάνοντας τον κόσμο να θέλει να βγει από το σπίτι του να ξεσκάσει. Κάποιοι από αυτούς γεμίσανε τον χώρο του Six Dogs για να παρακολουθήσουν μια συναυλία που από πέρυσι είχε μαθευτεί ότι είναι κάτι που αξίζει να δει κάποιος λάτρεις της 70s μουσικής αναβίωσης.
Η παρουσία του αλχημιστή Mad Alchemy με το υγρό φωτιστικό του μάγμα να κάνει σχέδια στο πανί πίσω από τους μουσικούς και να μας φέρνει στο νου εκείνα τα τύπου τηλεσκόπια, που μας χάριζαν οι γονείς μας στα παιδικά μας χρόνια, τα οποία γυρνώντας τα άλλαζαν σχήματα και χρώματα, έδωσε και μια κάποια παραπάνω βαρύτητα μαστούρας.
Ο άνθρωπος που κάποτε συνόδευε, μεγάλες μορφές του ψυχεδελικού rock, όπως τους 13th floor Elevators, ο γηραιότερος άνθρωπος πιθανότατα στο χώρο, κοσκίνιζε διάφορα χημικά και έκανε το μάτι σου να κολλάει κάτι στιγμές στο background της σκηνής.
Μου έκανε εντύπωση η έλλειψη merchandising από πλευράς Radio Moscow, αλλά στην πορεία έμαθα πως οι αδερφοί Θεσσαλονικείς δεν άφησαν ούτε μανίκι στη συναυλία που προηγήθηκε στην πόλη τους! (γιατί ρε, Brothers;)
Στο θέμα μας τώρα. Όταν έφτασα, αργοπορημένος γαρ, βρήκα τους The Bet στη σκηνή. Δεν τους ήξερα καθόλου και ομολογώ πως μου άρεσε ιδιαίτερα αυτό που άκουγα. Με funk διάθεση και εννοείται 70s προσανατολισμό, ζέσταναν όμορφα το κοινό που τους καταχειροκρότησε και η αμερικάνικη ομιλία του frontman τους, αν και θύμιζε λίγο Τζόνυ Διακοπές εποχή στο Rock FM, ήταν συμπαθέστατη και δεν χάλαγε καθόλου το κλίμα.
Δεμένη και καλοπροβαρισμένη μπάντα που έχει να προσφέρει πολλά στη σκηνή κατά τη γνώμη μου. Ο πληκτράς είχε πλέξει ένα πολύ όμορφο μουσικό χαλί και βοηθούσε στα φωνητικά με αρκετά καλό αποτέλεσμα και την κιθάρα να χορεύει ξέφρενα στις στιβαρές χορδές του εξάχορδου τους μπάσου. Highlight η διασκευή του “Since I’ve been loving you” των Led Zeppelin.
Αφού οι The Bet αποχώρησαν, κόσμος όρμησε στη σκηνή να ετοιμάσει το χώρο για τους Αμερικανούς Radio Moscow, που λίγο μετά γέμισαν την ατμόσφαιρα με τον blues rock θρίαμβο τους, ακροβατώντας επάνω στα ηφαιστειακά χρώματα του Mad Alchemy.
Ξεκίνησαν με “I don’t need nobody” και “Broke Down” με το κοινό να λικνίζεται στις μελωδίες του Parker Griggs και της μοναδικής του παρέας.
Με ήχο που δικαίως θυμίζει τους πλέον mainstream, The Black Keys, με το μπάσο και τα ντραμς να κουβαλάνε το φορτίο, πάνω στο οποίο ο Parker ταλαιπωρεί την κιθάρα του, με καθαρό ήχο και χωρίς αμφιβολία ότι οι άνθρωποι αγαπούν απόλυτα αυτό που κάνουν, η ώρα περνούσε ευχάριστα για όλους μας. Εκτός, μια κοπέλας που έχασε για λίγο τον κόσμο από τα μάτια της και την ξάπλωσαν σε μια γωνιά να ξαποστάσει.
“Mistreating Queen”, “250 miles”, “Lucky Dutch” είναι λίγες από τις λιχουδιές, που τσιμπήσαμε από τον μπουφέ των Radio Moscow, που μας χόρτασε και προετοίμασε αρκετούς από εμάς για κάποιο μασκέ ξενύχτι ως το πρωί.
“Νο Good Woman”, “Hold On Me” και αρκετά άλλα που δεν θυμάμαι πια, μιας που λόγω Αποκριών, έβγαλα την δημοσιογραφική μου μάσκα και ξέχασα να σημειώσω όποιο άλλο κομμάτι κατάλαβα ότι έπαιξαν. Δεν έχει σημασία βέβαια. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι η ενέργεια στο Six Dogs έρεε σε αφθονία και όλοι όσοι ήταν εκεί έφυγαν χαμογελαστοί, αν εξαιρέσεις τον συνάδελφο/ φωτογράφο, που είχε ένα ατύχημα, αλλά από όσο έμαθα είναι καλά στην υγεία του. Για αυτόν το λόγο, αδέρφια, ακόμα και μέσα στη μουσική σας μαστούρα, πρέπει να έχετε τα μάτια σας στους μπροστά, γιατί μπορεί να κάνετε άθελα σας ζημιά.
Περαστικά στο φίλο και συγχαρητήρια στον Γιάννη και την Άννα για μία ακόμη φορά!
Photos: Δημήτρης Μαρσέλος
585 
