Αναρωτιέται κανείς τι είναι αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ενδιαφέρον άκουσμα σήμερα, και θα τολμήσω να ξαναπώ ότι κάτι τέτοιο είναι μόνο οι original και γόνιμοι συνδυασμοί.
Σε μια εποχή που δεν υπάρχει σίγουρα παρθενογένεση, και ενώ μοιάζει σαν να τα έχουμε ακούσει όλα, “για να την ακούσουμε”, πρέπει να υπάρξει κάτι που δε θυμίζει όλα τα προηγούμενα…!
Στην περίπτωση του “C’ Mon Take on Me” των Hardcore Superstar,έμεινα με το ακουστικό στο χέρι, ενώ θα ποθούσα σαν παθιασμένη, και ακόμη και καμιά φορά εμπαθής (συγχωρήστε με) ακροατής, να μου μείνει στο… αυτί!
Το album ξεκίνησε με μια εισαγωγή που θυμίζει ξεδιάντροπα το “Waltz in Black” των Stranglers και αμέσως μετά, συνεχίστηκε με κατακλυσμό από προβλεπόμενους ήχους: ένα μίγμα trash metal και sleaze rock,το οποίο η ίδια η μπάντα αποκαλεί γενναίο πάντρεμα δύο φαινομενικά αταίριαστων μουσικών τάσεων, δίνοντας του τον τίτλο: “street metal’’.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως αυτό. Το πρόβλημα είναι πως το “C’Mon Take On Me”, είναι το ένατο album των Σουηδών που επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους, και μαζί με αυτόν και πολλούς άλλους.
Oι αναφορές σε AC/DC, Guns n Roses, ακόμη και Bon Jovi, κραυγάζουν. Οι Οasis είναι πιο διακριτικοί, αλλά υπάρχουν. Οι δεκαετίες της rock χορεύουν και ο απόηχος των 80s είναι εκκωφαντικός…
Το “One more Minute”, το πρώτο single του album, δεν το αντέχεις ούτε… ένα λεπτό παραπάνω! Πατάει απόλυτα σε συνταγή, music for the masses. Ξεχωρίζουν ωστόσο τα drums.
To “Are you Gonna Cry Now” δεν μας έκανε όχι μόνο να κλάψουμε, αλλά ούτε καν να συγκινηθούμε… “Won’t take the blame”: Put the blame on… Slash!!!(again..!)
“Too much business”: indeed! Εντάξει, για να είμαι “εν τάξει”, θα το αντικαταστήσω με το “too much rock’n roll”…
Και για να λέμε τα πράγματα όπως πρέπει, χωρίς να επιδεικνύουμε τους κακούς μας χαρακτήρες, αλλά μόνο την αληθινή αγάπη μας για τη μουσική, να σας πω ότι στο “Long time no see” κάτι… άκουσα: μελωδία και μια μικρή λαχτάρα ν’ ακούσω λίγο παρακάτω. Ακούστε το κι εσείς και ενημερώστε με αν κάτι μου διέφυγε από τα υπόλοιπα.
448 
