Peter Pan Speedrock, Mamma Kin, Corpses (02/03/13) An Club

Punk, Rock n’ Roll, αλητεία, ξύλο, υπερταχύτητες, μπύρες, βαβούρα, κιθάρες και μια νεράιδα ήταν τα κύρια συστατικά που συνέθεσαν την βραδιά στην μαρμίτα του ΑΝ.

Παρόλο λίγος κατά έναρξη της συναυλίας, ο κόσμος υπήρξε θερμός και υποστήριξε την παρθενική εμφάνιση των crust/punk/sludgeo-ρολάδων Corpses από τον Πειραιά και έδειξε τις διαθέσεις του για ξύλο και χορό όσο και μια αξιοπρόσεχτη μανία για την ψωλή του Προκόπη…

Τα παιδιά παίξανε πολύ ωραία τα riff τους που τιμούσανε τις oldschoolιές και σε συνδυασμό με τα beatdowns  των τυμπάνων ζέσταναν το κλίμα αρκετά. Λίγο καλύτερο ήχο να είχαν δεν θα έλεγα όχι, αλλά από την άλλη έδινε και ένα πιο χύμα ύφος στο πάρε δώσε που είχαν τα όργανα με τους σβέρκους. Στην μέση του σετ τους περίπου εμφανίστηκε και μια νεράιδα να πετάει ανέμελα πάνω από τα κεφάλια μπροστά γιατί η βία θέλει και την Tinkerbell της… 

Μπράβο και πάλι μπράβο, οι Corpses κάθε άλλο παρά πτώματα είναι και με πωρώσανε τίγκα. Εύχομαι εις ανώτερα και σύντομα νέες εμφανίσεις στα πάλκα.

Μετά το αρχικό σοτάρισμα απαραίτητο ένα διάλειμμα για τσιγάρο και σβήσιμο με μπυρίτσα, σειρά στην συνταγή είχαν οι Αθηναίοι Mamma Kin. Από τις παλιές καραβάνες στην ελληνική underground, ως επί το πλείστον, σκηνή, με πάνω από δεκαετή παρουσία στον χώρο και πλειάδα εμφανίσεων στο πλάι ονομάτων όπως Fuzztones, Nashville Pussy, Mad Sin, Nightstalker, Dead Moon, The Last Drive, βγήκαν άνετοι και σωστά στημένοι.

Ο ήχος τους πιο μελωδικός και straight up rock n roll αποτελεί ιδανικό όχημα για την φωνή του Άκη που είναι φωνάρα. Κρίμα που κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τον ήχο από κάτω. Σε κάποια σημεία ξύριζαν οι ψηλές τόσο που δεν την πάλευες μπροστά και με το μπάσο σχεδόν ανύπαρκτο, οι Mamma Kin έπεσαν μάλλον θύμα κακής ηχοληψίας που δεν μας άφησε να ευχαριστηθούμε στην ολότητά του το σετ τους.

Η διασκευάρα που κάνανε στους Social Distortion έδωσε και ένα παραπάνω kick στον κόσμο που φάνηκε να παίρνει τα πάνω του. Τίμιοι και πωρωτικοί πάντως απέδωσαν τα κομμάτια τους δυνατά και στρώσανε τον δρόμο να περάσουν στην μπροστάντζα οι Peter Pan Speedrock.

Από το Eindhoven της Ολλανδίας λοιπόν με επίσης παρθενική εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους στήθηκαν οι δυο ψηλοί και το γομαράκι, να αποτελειώσουν ότι έμεινε από τα αυτιά και τον σβέρκο μας.

Οι Peter Pan Speedrock μετράνε τα χρονάκια τους και έχουν κυκλοφορήσει μπόλικους δίσκους γεμάτους από το ηλεκτρισμένο punk rock n’ roll τους, και ειλικρινά μου έκανε τρομερά θετική εντύπωση να τους απολαύσουμε με τα πάνω κάτω 200 άτομα που είχαν συμπληρώσει το κοινό στο ΑΝ. Η ιδιαίτερη αγάπη που έχουν οι οπαδοί του ήχου αυτού βέβαια είναι έντονη στην Ελλάδα και έδωσαν το κατάλληλο στήριγμα στους Peter Pan Speedrock.

Λιτοί και απέριττοι μπήκαν κατευθείαν στο ψητό με φανερά βελτιωμένο ήχο (αλήθεια γιατί με το που βγαίνει το headline συγκρότημα οπουδήποτε, ξαφνικά ξεφυτρώνουν και ένα σετ ηχεία από κάπου να τιγκάρουν τον ήχο;). Attitude και πάλι attitude στο γενικό παρουσιαστικό τους, αλλά με τρομερή όρεξη και χαβαλεδιάρικη διάθεση δημιούργησαν και τα πρώτα pits μπροστά στην σκηνή και ανεβάσανε την δίψα για τα αλκοόλια στα ύψη.

Κομματάρες όπως το Resurrection διαδέχονταν το We Want Blood, το Megasdetitas, σπάει χορδή αλλά δεν γαμιέται, it’s only rock n roll, πάμε πάρακτω με το Donkeypunch, Alfa Female και δεν συμμαζεύεται. Με ελάχιστα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια χώρεσαν στην περίπου ωριαία εμφάνιση τους σόλα, drum rolls, σκουξίματα, τζαμαρισματάκια και ευχαριστίες και προσωπικά γούσταρα πάρα πολύ σου λέω!

Μου φάνηκε επίσης ότι δεν υπήρχε κάποιο στάνταρ στο σετ τους παρά ένας γενικός άξονας κομματιών που κατά βούληση εμπλουτίζονταν από εμπνεύσεις της στιγμής του τύπου “Πάμε αυτό το κομμάτι τώρα!” και πάει λέγοντας. Αν όχι τότε απλά συγχαρητήρια στους Peter Pan Speedrock για την ικανότητά τους να κάνουν κάτι τόσο καλά προβαρισμένο να φαίνεται χειμαδιό.  Η απόδοση κάτι παραπάνω από κομπλε, και κλείσιμο με το Rock City μας αφήσανε μέχρι την επόμενη φορά που θα τους απολαύσουμε.

Μια άκρως διασκεδαστική βραδιά είχε μόλις ξεκινήσει με τις σωστές μουσικές να δίνουν την γενική διάθεση που μπορούσε να σε παέι με τα κατάλληλα “βοηθήματα” μέχρι το άλλο πρωί και μάλιστα ανετότατα. Μελανά σημεία στην όλη διοργάνωση θα έλεγα ότι ήταν σίγουρα ο μέτριος ήχος στα support σχήματα, καθώς και η έλλειψη merchandise (εξαιρούνται προφανώς οι Corpses) από τις μπάντες, καθώς και η απουσία του “ταραχοποιού” τέταρτου μέλους, αν μου επιτρέπεται, των Peter Pan Speedrock, Dikke Dennis.

photos: Δημήτρης Μαρσέλος

501