Ένας από τους αναμενόμενους δίσκους της χρονιάς είναι και η νέα κυκλοφορία των Megadeth με τίτλο “Endgame” . Και δικαίως. Οι Megadeth του 2009 πραγματικά δεν παίζονται. Αφήνοντας πίσω τους τις όποιες κακές στιγμές του “United Abominations” οι Megadeth παρουσιάζουν ένα δίσκο, ο οποίος δεν υστερεί πουθενά. Ίσως ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει (ως σύνολο) ο Mustaine και η, εκάστοτε, παρέα του από την εποχή του “Cryptic Writings”.
Ο δίσκος ξεκινά με ένα instrumental κομμάτι (Dialectic Chaos) για να έρθει μετά το καταιγιστικό “This Day We Fight” και να πάρει κεφάλια, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνει το πιο αργό “44 Minutes”. Σε ένα δίσκο όπου ΟΛΑ τα κομμάτια είναι εξαιρετικά, δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερο νόημα να αναφερθούμε στο καθένα ξεχωριστά.
Περιττό νομίζω είναι να αναφερθούμε τόσο στην άρτια παραγωγή του δίσκου (βλ. Mustaine και Sneap), όσο και στις ερμηνείες των μελών του συγκροτήματος.
Ενδιαφέρον θα έχει να δούμε με τι θέματα καταπιάνεται στιχουργικά αυτή τη φορά ο Mustaine, καθώς στην προηγούμενη κυκλοφορία έκανε μια στροφή, η οποία εξέπληξε τους οπαδούς της μπάντας (άσχετα αν συμφωνούσαν ή όχι με τις νέες απόψεις του).
Ο Mustaine και η παρέα του μας προσφέρουν έναν ακόμα αξιόλογο δίσκο, που στέκεται ισάξια δίπλα στις καλύτερες δουλειές τους και αποδεικνύουν ότι έχουν να προσφέρουν πολλά ακόμα.
Δημήτρης Καρβούνης
581 
