Οι DGM, είναι μια σχετικά γνωστή ιταλική power/progressive μπάντα, που ιδρύθηκε εδώ και περίπου 20 χρόνια.
Η πρώτη της κυκλοφορία ήταν το mini-cd “Random Access Zone” το 1994. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένα από τα ιδρυτικά μελή δεν βρίσκεται πια στη μπάντα αν και η μονή σύνδεση με τα παλιά μελή, είναι το όνομα DGM που είναι αρχικά των ονομάτων των αρχικών μελών που σχημάτισαν το συγκρότημα. Από τότε το group έχει κυκλοφορήσει 7 full-length album, με τελευταίο το “Frame” του 2009, ενώ το 2010 κυκλοφόρησε το Best of “Synthesis”. Eν έτη 2013 λοιπόν, οι DGM επανέρχονται με το 8ο album τους “Momentum”.
Mε το “καλημέρα” του δίσκου, η μπάντα υποβάλλει τα διαπιστευτήρια της δηλώνοντας ευθαρσώς ότι το “Momentum”, είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα “μοδάτο”, ταγμένο στα cliche, power/prog album. H εναρκτήρια riff-ολογία που αντιμετωπίζει ο ακροατής κατά τη διάρκεια του “Reason”, συνοδευομένη από τα φοβερά φωνητικά του Russell Allen (Symphony X -μεγάαααλε…), φέρνει ανεπαίσθητα στη μνήμη γνώριμους ήχους, μια και η κιθαριστική νοοτροπία του τραγουδιού προσεγγίζει το στυλ του Jorn Viggo Lofstad των ημίθεων Pagan’s Mind (ενώ δεν είναι διόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι ο τελευταίος, συμμετέχει στο album ως guest, στο κομμάτι “Chaos”).
Στo “Trust” φανερώνεται η αγάπη της μπάντας προς το progressive metal ύφος, με αλλόκοτα μελωδικά μέρη και πολλαπλές εναλλαγές, που σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται απλά για επίδειξη προς χάριν της τεχνικής, αλλά ουσιώδεις μουσικές φράσεις, άρτια μελετημένες και άριστα αποδιδόμενες.
Το “Universe”, άμεσο απ’ την αρχή του, είναι το τραγούδι που φέρει το power στίγμα της μπάντας. Σαν να συνέθεταν οι Kamelot με τους Epica να ζωγραφίζουν το φόντο. Γρήγορο τραγούδι με έξοχα φωνητικά από τον Mark Basile.
Τα “Numb” και “Pages” που ακολουθούν, συνεχίζουν το speedy, τεχνικό κλίμα που επικρατεί σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του δίσκου, με sing-a-long refrains και σχεδόν “χαρούμενη” (και όχι “χαζό-χαρούμενη”) διάθεση.
Κάπου εκεί, οι DGM ρίχνουν για λίγο τις ταχύτητες, παρουσιάζοντας το “Repay”, ένα ήρεμο κομμάτι, βασισμένο στο πιάνο, που μετά από μια αέρινη εκκίνηση, καταλήγει σε μια symphonic power μπαλάντα. Βεβαία, η τυπικότητα ολόκληρης της “power ballad” παράδοσης, εμφανίζεται σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Θα έλεγα ότι είναι το μόνο κομμάτι που, το να σου αρέσει ή όχι, είναι μάλλον θέμα υποκειμενικότητας και προσωπικού γούστου, παρά αντικειμενικής αναλύσεως.
Το “Chaos”, είναι το κομμάτι που επαναφέρει τις ταχύτητες μέσα στη ροή του album, όπως επίσης είναι και το κομμάτι στο όποιο όπως προανέφερα, συμμετέχει ο Jorn Viggo Lofstad. Εξαιρετικό σόλο, αν και θα έλεγα ότι το κομμάτι συνολικά, είναι μάλλον υποδεέστερο των υπολοίπων, χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαία ότι είναι κακό.
Ανάμεσα στις κυρίαρχες επιρροές, που εύκολα μεταφράζονται σε εκπαιδευμένα, σ’αυτόν τον ήχο, αυτιά, μου δημιουργήθηκαν πολλαπλοί συνειρμοί με τα τρία κομμάτια που ακολουθούν. Αυτές οι σκέψεις αφορούσαν, όλες τις μεγάλες Ιταλικές Power/Progressive μπάντες των μέσων της δεκαετίας του 1990. Και ειδικά τα refrain από τα “Remembrance”, “Overload” και “Void”, μου θύμισαν μπάντες όπως Labyrinth, Time Machine, Vision Divine κ.τ.λ.
Το “Overload” για παράδειγμα, με χαρακτηριστική μελωδική γραμμή στα φωνητικά, θα μπορούσε άνετα να ανήκει στην μεσαία εποχή των Vision Divine, αν και θεωρώ ότι οι DGM είναι καλύτεροι σ’αυτό το στυλ. Παρομοίως το “Void”, με το πανέξυπνο couple και ένα σχεδόν ονειρικό refrain θυμίζει τις διαθέσεις των Time Machine στα πρώτα, θαυμάσια τους βήματα (Act II: Galilleo π.χ.).
Ο επίλογος, το τιτλοφορούμενο “Blame”, ένα θαυμάσιο τραγούδι, μετά από αρκετές ακροάσεις, είναι η αντάξια αυλαία που δίνει το σχήμα, σε ένα album, το όποιο, δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να το χαρακτηρίσω, αν όχι τον καλύτερο, σίγουρα τον πιο ολοκληρωμένο στην καριέρα του. Αέρινο, εξελισσόμενο κλιμακωτά με φοβερή ένταση στα όργανα.
Συνολικά το album ακολουθεί μια απλή φόρμουλα. Αναμιγνύει τα, στην πλειοψηφία τους, γρήγορα τραγούδια, με τα πιο ευαίσθητα mid-tempo παρουσιάζοντας ένα αξιοθαύμαστο σύνολο. Μου άρεσε η θετική διάθεση ανάμεσα στα περισσότερα τραγούδια, μου δημιούργησε καλή εντύπωση και μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα την ακρόαση. Τα solos στις κιθάρες και στα keyboards είναι απολαυστικά και μου έφεραν πολλές φορές στο νου τους Romeo-Pinella (Symphony X) πoυ κι αυτοί βεβαία με τη σειρά τους ήταν άκρως επηρεασμένοι από τον Υngwie (τι εννοείς “ποιός Yngwie ;” ;).
Κάτι που είναι στα υπέρ τους είναι η ελαχιστοποίηση των συμφωνικών- keyboard based μερών. Το album είναι metal και δεν ντρέπεται να το δηλώσει. Η μουσική αν και τεχνική, δεν είναι ανούσια και υπάρχουν πάμπολλες straight power στιγμές.
Ως επιρροές, νομίζω ότι τα ονόματα των Symphony X, Pagan’s Mind καλύπτουν το ύφος της μπάντας χωρίς να σημαίνει ότι εξαντλούνται μόνο σ’αυτά. Στιγμές που θυμίζουν Elegy (ειδικά o Mark Βasile, πρέπει να έχει σε μεγάλη εκτίμηση τον Ian Parry), Queensryche-like πινελιές στο rythm section και ποικίλα ηχητικά τοπία παρελαύνουν μέσα στη μουσική της μπάντας. Και με αρκετή δόση αυθεντικότητας στις συνθέσεις( όσο μπορεί να πει κάνεις κάτι τέτοιο στους καιρούς μας).
Ο δίσκος δεν έχει εμφανώς αδύναμες/μέτριες στιγμές, αν και προτιμώ τα γρήγορα τραγούδια τους όπως το “Reason” στο όποιο ο Αllen ερμηνεύει αξιοπρεπέστατα τα μέρη του, το “Chaos” στο όποιο συμμετέχει ο Lofstad, τα “Universe”, “Overload” και “Void”. Όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να πουν, από πολύ όμορφες μελωδικές φράσεις μέχρι υπερτεχνικές progressive “μονομαχίες” μεταξύ των οργάνων.
H παράγωγη είναι έργο του κιθαρίστα της μπάντας Simone Mularoni. Είναι πεντακάθαρη, αναδεικνύει τα όργανα και τις τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντας. Δεν πνιγεί τις συνθέσεις και η ατμόσφαιρα που αποπνέεται κατά την ακρόαση είναι αρκούντως έντονη.
To artwork, μια φουτουριστική ιδέα θα έλεγα, είναι μια δουλειά του Simone Bertozzi μπασίστα των MNEMIC.
Το “Momentum”, είναι η συνιστάμενη όλων των εξαιρετικών στοιχείων που παρουσίασαν οι DGM σε όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή δημιουργία και αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση στο χώρο του λυρικού, τεχνικού prog/power metal. Συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους του Power/Progressive metal.
581 
