Φτάνοντας στο six dogs με καθυστέρηση 15 λεπτών από την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες, η προσέλευση του κόσμου είναι περιορισμένη.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και μέσα… άνθρωποι διάσπαρτοι, χωρισμένοι σε πηγαδάκια συνομιλούν περιμένοντας να αρχίσει το live.
Η ώρα περνά χωρίς η προσέλευση του κόσμου να αυξάνεται ικανοποιητικά.
Ώρα 21.55 και επί σκηνής εμφανίζεται το opening act της βραδιάς που δεν είναι άλλοι από τους Omega Monolith.
Αν και αποτελούμενοι από 2 άτομα μόνο, εντούτοις κατάφεραν να γεμίσουν την σκηνή και τον χώρο με τον επιβλητικά ογκώδη και γεμάτο ήχο τους.
Instrumental post/sludge/ doom metal, όλα άριστα δεμένα μεταξύ τους και εκτελεσμένα με περίσσια αρτιότητα, οι Omega Monolith σου μεταδίδουν άλλοτε ένα συναίσθημα πρωτόγονης οργής και άλλοτε το συναίσθημα της απόλυτης απελπισίας.
Δύσκολο να τους κατατάξεις σε ένα είδος (για αυτούς που αντιλαμβάνονται την μουσική με ταμπέλες), δεν είναι μόνο post, δεν είναι μόνο doom, δεν είναι απλά sludge, είναι όλα μαζί, αναδεικνύοντας τους σε μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της χώρας σε ένα ιδίωμα που στερείται πρωτοτυπίας και μουσικής ευφράδειας.
Έπαιξαν όλο το Black Campaign, το οποίο για το cult της υπόθεσης κυκλοφόρησε πρόσφατα μόνο σε κασέτα από την CTS που ήταν και οι διοργανωτές της βραδιάς.
Ώρα 23.00 σχεδόν και στην σκηνή εμφανίζεται το ντουέτο των Σουηδών Switchblade.
Δημιουργημένοι το 1998 και με τον 6ο δίσκο τους να έχει δεχτεί διθυραμβικές κριτικές και να είναι υποψήφιος για Grammy, οι drone πρωτοπόροι έπαιξαν όλο το V, αφήνοντας τον λίγο κόσμο που είχε συγκεντρωθεί κατά την διάρκεια της βραδιάς, με ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ενώ η βραδιά είχε όλα εκείνα τα στοιχεία για να μετατραπεί σε μιας πρώτης τάξεως οπτικοακουστική και συναισθηματική εμπειρία, η εμφανής έλλειψη διάθεσης των Σουηδών, την “υποβίβασε” σε μια μετρίου επιπέδου εμφάνιση, χωρίς συναισθηματικές διακυμάνσεις.
Μπορεί η μουσική των Switchblade να είναι πολύ επίπεδη και δύσπεπτη , παρ όλα αυτά η παντελής έλλειψη φωνητικών το βράδυ της Πέμπτης, την κατέστησε ακόμη πιο δυσπρόσιτη συναυλιακά.
Σε γενικές γραμμές ήταν ένα καλό live, που ενώ είχε την προοπτική να είναι καλύτερο παρέμεινε στάσιμο. Πολλά μπράβο στους Omega Monolith για μια ακόμη φορά, ενώ τέλος συγχαρητήρια και στην CTS που επιμένει να διοργανώνει ποιοτικά και μοναδικά live σε πείσμα όλων εκείνων που αναπαράγουν τα ιδία και τα ιδία.
photos: Ειρήνη Σταματογιαννοπούλου
641 
